Οι κεραυνοί έσχιζαν την πίσσα του ουρανού ενώ η βροχή
έπεφτε με εκνευριστικό ρυθμό πάνω στο ζεστό καπό του μικρού αυτοκινήτου…σε εκείνα
τα βουνά είχε βρεθεί μόνος…
Δεν το σκεφτόταν αυτό…ούτε καν το γεγονός ότι στην ερημιά αυτή δεν ήταν ψυχή άλλη στο
δρόμο παρά μόνο εκείνος…το ποτό ζέσταινε το μέσα του αλλά του ξεχείλιζε το
παράπονο… και το ράδιο να επιμένει «δεύτερη ζωή δεν έχει»…
«Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι’ αλλού-γι’ αλλού
ξεκίνησα» και δυνάμωνε την ένταση ενώ με τα σχεδόν βουρκωμένα του μάτια έψαχνε
να βρει το δρόμο που θα τον οδηγούσε στο σπίτι του.
Δεν σκέφτηκε να μείνει σε κάποιο ξενοδοχείο πριν,
αλλά ούτε θα έμενε στην συνέχεια…Δεν τον χωρούσε άλλωστε ο τόπος εκείνος…το
μόνο που ήθελε ήταν να πατάει το γκάζι για να απομακρυνθεί, όχι από το μέρος,
αλλά από τις εικόνες, τις αναμνήσεις και ότι έδενε σαν άλλος ομφάλιος λώρος λίγες ώρες πριν…
Οι αισθήσεις του στο όριο…ο δρόμος όμως στένευε, τα
λάστιχα γλιστρούσαν…η λογική επίτασσε να σταματήσει σε μια γωνιά ώσπου να
κοπάσει λίγο η βροχή….
Την αγνόησε
Δυνάμωσε το ράδιο ακόμη περισσότερο…ήξερε πως ζούσε τις
πρώτες στιγμές από την αρχή του τέλους ενός έρωτα μεγάλου που κράτησε χρόνια,
παρά τα δεκάδες χλμ που σφήνωναν ενοχλητικά…ζούσε ακόμη και αυτό το περίεργο
καρέ…
Ξάφνου γέλασε και έκανε τον σταυρό του…Ψέλλισε
απευθυνόμενος στο Θεό… «Σ’ ευχαριστώ που με αξιώνεις να ζω τόσο δυνατά»… και
εκείνη την στιγμή το επίμονο ράδιο σαν από μηχανής Θεός απάντησε «δεύτερη ζωή
δεν έχει»…
Στο χέρι του και στο στήθος του είχε κρατήσει σαν
κλέφτης το άρωμα της…από την τελευταία αγκαλιά που έκαναν πριν χωρίσουν…για
πάντα… Και οι δύο είχαν βάλει στην άκρη ότι τους χώριζε και τους είχε
αποξενώσει…και έδωσαν τον επίλογο που άρμοζε σε κάτι μεγαλειώδες…ήταν τόσο
γεμάτος μα από την άλλη έβλεπε το κάθισμα άδειο δίπλα του και συνειδητοποιούσε
πως… μόνος έμεινε, μόνος γύριζε, μόνος προσευχόταν…
Και το σπίτι του απείχε 400χλμ ίσως και περισσότερα…Οδηγούσε
μια νύχτα για να αφήσει αποσκευές και καρδιά άδειες - στον προορισμό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου