Σε πείσμα του ονείρου

Αιχμαλωτίζει ο χρόνος τις στιγμές, χαράζει αναμνήσεις, αναμνήσεις που σχίζουν το παρόν και την φέρνουν στα χέρια σου... ξανά...μετά από τόσα χρόνια!

Το βλέμμα σου χάνεται στο άψυχο γυαλιστερό χαρτί της φωτογραφίας. Γίνεσαι ένα μαζί της... Φθινόπωρο ήταν και τότε, Νοέμβρης, όπως και σήμερα. Το κλικ πάγωσε τα χαμόγελα αλλά και τις ψυχές σε εκείνο το Σαββατοκυριακό, που σου κρατούσε το χέρι σφιχτά και σε παρακαλούσε να μη φύγεις, να παγώσεις τα πάντα, γιατί για εκείνη ήσουν μόνο εσύ! Έφτιαξες το παραμύθι σας, το έπλασες εκείνη την στιγμή και κρύφτηκες μέσα σε αυτό... Σε ακολούθησε δειλά και της άρεσε το χάρτινο παλάτι που της χάρισες. Εκείνη έλιωσε τα φτερά της για να προσγειωθεί σε αυτό, μα δεν πρόλαβες να την αγκαλιάσεις και την έχασες σε πείσμα του κοινού σας ονείρου.

Πέρασαν 10 χρόνια από εκείνο το φθινιπωρινό απόγευμα, το παραμύθι σκούριασε καταδικασμένο στην φυλακή της άνοιας, εκείνη όταν έφυγες περίμενε καρτερικά να μεγαλώσουν ξανά τα φτερά της και να δραπετεύσει...εσύ πια η πλέον τραγική φιγούρα αναζητάς κομμάτια του εαυτού σου σε είδωλα ξεθωριασμένα, σκονισμένα, προσπαθείς να χαρτογραφήσεις την ζωή σου από εδώ και πέρα αλλά σου λείπει το σημείο αναφοράς του ονείρου σου. Βάρυνε σαν μολύβι το ξύλινο σπαθί σου που έφερες στην ζώνη σου, δεν μπορείς πια να το σηκώσεις. Κουβαλάει πάνω του τόσα χρόνια τα δάκρυα σου για εκείνη. Επιστρατεύεις όλη σου την δύναμη για να το σηκώσεις, έχεις χρέος να νικήσεις τους δικούς σου δράκους και να ξαναχτίσεις το παλάτι σου. Μόνο και μόνο για εκείνη την φράση που είχε πει τότε, για σένα είμαι εγώ.
Αλλά τελικά είσαι ένας λιποτάχτης, που φυλακίστηκε στην ίδια του την αγάπη και φοβάσαι ότι εκείνη βρήκε άλλο καταφύγιο σε πείσμα του κοινού σας ονείρου!!!