Βάσω Αννουλίδου: Άνκοργούμαν με ένστικτο....ρεπόρτερ

Η Βάσω Αννουλίδου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του West

-Νιώθω ευθύνη απέναντι στους τηλεθεατές

-Τα πισωμαχαιρώματα πλέον δεν αξίζουν της προσοχής μου

- «Πιστεύω φανατικά πώς η δημοσιογραφία είναι το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμο»

Κάθε βράδυ είναι εκεί. Πιστή στο ραντεβού της εδώ και 8 χρόνια. Το μυστικό της επιτυχίας της είναι ο σεβασμός και το αίσθημα ευθύνης προς τους τηλεθεατές. Ο λόγος για την Βάσω Αννουλίδου την ανκοργούμαν του West Channel του καναλιού που εκπέμπει στην περιφέρεια της δυτ. Μακεδονίας. Αφορμή για την συνέντευξη που ακολουθεί αποτέλεσε η έναρξη των «Εντοπισμών» της δημοσιογραφικής εκπομπής που παρουσιάζει. Η Βάσω Αννουλίδου είναι δραστήρια και δεν την εγκλωβίζει το γεγονός πως εργάζεται σε Μέσο της περιφέρειας. Αντιθέτως την απελευθερώνει καθώς έχει θέσει στόχο να ενημερώνεται και ο τελευταίος πολίτης.

Παρουσιάζει και τους "Εντοπισμους"

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Η ίδια μιλά στο Πινάκιο για το πώς ξεκίνησε το ταξίδι της στην δημοσιογραφία, για το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, για τους «Εντοπισμούς», για το πρώτο της ρεπορτάζ ακόμη και για τις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε on air.

Ας αρχίσουμε λίγο παράδοξα την συνέντευξη και γι΄ αυτό θα ρωτήσω για τους «Εντοπισμούς». Ποιο είναι το προφίλ της εκπομπής;

«Χαίρομαι που ξεκινάμε με τους εντοπισμούς γιατί είναι η αδυναμία μου και η μακροβιότερη εκπομπή του west.

Παλαιότερα είχε αναφορά κυρίως στο χώρο της αυτοδιοίκησης, α’ και β΄ βαθμού. Όταν ανέλαβα την επιμέλεια – παρουσίαση από το 2012 αλλάξαμε το προφίλ ή καλύτερα διανθίσαμε την εκπομπή και με άλλα πρόσωπα…και έτσι σιγά – σιγά από τις τετ-α-τετ συνεντεύξεις εντός στούντιο περάσαμε σε άλλο επίπεδο. Στον εντοπισμό δηλαδή προσωπικοτήτων που διαπρέπουν εντός και εκτός συνόρων, ευεργετών που γράφουν την δική τους ιστορία στο βιβλίο της προσφοράς, ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας και βοηθούν τον συνάνθρωπο κ.ά.

Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα διαρκές σαφάρι αναζήτησης και εντοπισμού του διαφορετικού και του άγνωστου που θεωρούμε ότι πρέπει να γνωστοποιήσουμε ευρέως…και το πετυχαίνουμε!

Όσοι θέλουν να πάρουν μία γεύση από τους «Εντοπισμούς» μπορούν να επισκεφθούν την σελίδα μας στο fb : Εντοπισμοί».

Ψηφίζουμε WEST TV για ενημέρωση και γιατί;

«Το west αποτελεί το πρώτο τηλεοπτικό κανάλι της Δυτικής Μακεδονίας μετρώντας 25 και πλέον χρόνια ζωής. Εξαρχής η ενημέρωση αποτέλεσε βασικό πυλώνα και συνεχίζει να αποτελεί μέχρι και σήμερα. Και οι δυτικομακεδόνες έχουν αποδείξει ότι εμπιστεύονται το west για την αντικειμενική, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωσή τους. Μπροστά στα μεγάλα γεγονότα και στα προβλήματα της καθημερινότητας με ικανό έμψυχο δυναμικό που νομίζω ότι ανταποκρίνεται στο μέγιστο».

Βάσω πως ξεκίνησε το ταξίδι σου στον αχανή και απέραντο κόσμο της δημοσιογραφίας;

«Το όμορφο και συνάμα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο της δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 2002, χρονιά ορόσημο για την μετέπειτα πορεία μου. Έχοντας στα χέρια μου το εισιτήριο εισόδου στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Α.Π.Θ., πριν αναχωρήσω για την Θεσσαλονίκη, ένας φίλος, μία ραδιοφωνική εκπομπή στο west radio και μία τυπική αρχικά γνωριμία με την ιδιοκτήτρια του west channel Βίκυ Παπαφιλίππου θα με οδηγούσε μετά την απόκτηση του πτυχίου στα ίδια λημέρια».

Έχεις ασχοληθεί μόνο με την τηλεόραση ή και με τον έντυπο ή ακόμη με τον ηλεκτρονικό Τύπο – Ποια ενασχόληση σου με την δημοσιογραφία προτιμάς και γιατί;

«Τηλεόραση εντατικά κάνω τα τελευταία 8 χρόνια. Από εφημερίδα πέρασα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Είχα την τύχη να κάνω πρακτική στο Έθνος, στα γραφεία της Θεσσαλονίκης. Μεγάλο σχολείο οφείλω να ομολογήσω. Πήρα πολλά από κει…από τον Διευθυντή τον Χρήστο Τελλίδη και όλους τους δημοσιογράφους. Επίσης κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων ήμουν εθελόντρια στην Άρσις. Εκεί με άλλα παιδιά βγάζαμε το Community Voice, μία περιοδική έκδοση που εντασσόταν στο πλαίσιο ενός προγράμματος ComMedia – Δίκτυο για την προώθηση των πολυπολιτισμικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ωραία εμπειρία… έχω κάνει και ραδιόφωνο όπως επίσης αρθρογραφώ κατά καιρούς σε sites. Το κάθε μέσο έχει και τη δική του γοητεία θα έλεγα, ίσως και μαγεία. Νομίζω, όμως, ότι με έχει κερδίσει η τηλεόραση! Είναι απλά έρωτας για μένα! Άλλωστε συνδυάζει και τις περισσότερες αισθήσεις!»

Παρουσιάζεις το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του WEST. Πως νιώθεις που από τα χείλη σου κρέμεται για την ενημέρωση της ολόκληρη η περιφέρεια;

Το ταξίδι της στην δημοσιογραφία ξεκινά απο το 2001

«Ευθύνη καταρχάς απέναντι στους τηλεθεατές που συντονίζονται κάθε βράδυ για να παρακολουθήσουν τις ειδήσεις. Να πάρουν μία γεύση από τα δρώμενα σε κεντρικό επίπεδο, όπου εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και φυσικά να ενημερωθούν για τα δικά τους θέματα, τα ζητήματα που αφορούν στην Περιφέρειά τους, στην πόλη, στο χωριό, σε κάθε γωνιά της Δυτικής Μακεδονίας. Επίσης νιώθω βαθύτατη ικανοποίηση για την εμπιστοσύνη που δείχνουν στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του west, σε μένα προσωπικά και στον σχολιαστή, τον συνεργάτη μου Μιχάλη Αγραφιώτη. Θεωρώ ότι προσπαθούμε για το καλύτερο. Σεβόμαστε τους τηλεθεατές και το feedback που έχουμε με γεμίζει χαρά και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω».

Πόσο δύσκολο είναι να ασκείς δημοσιογραφία σε μια περιοχή απομακρυσμένη από τα αστικά κέντρα;

Κατά την διάρκεια του δελτίου

«Δεν θα έλεγα ότι είναι δύσκολο απλώς έχεις περιορισμένες δυνατότητες και ελάχιστες προοπτικές. Για παράδειγμα μπορεί να θέλεις να κάνεις ένα βήμα παραπάνω και να μην υπάρχει το κάτι παραπάνω».

Το πρώτο σου ρεπορτάζ που έχεις να θυμάσαι;

Είναι και ρεπόρτερ

«Καθοδόν για δουλειά αντικρίζω στη γωνία ενός πεζοδρομίου ένα σκυλάκι δηλητηριασμένο από φόλα, κόσμος τριγύρω να το κοιτά. Φθάνω στο κανάλι…το λέω στον αρχισυντάκτριά μου τότε την Κατερίνα Μαρκοπούλου και φεύγω. Ένα stand up, συνεντεύξεις με κόσμο, έναν εκπρόσωπο φιλοζωϊκού σωματείου και ένα σπικάζ με συναισθηματική φόρτιση θυμάμαι για το άτυχο τετράποδο συνέθεσε το σκηνικό του πρώτου μου ρεπορτάζ».

Τι σημαίνει να είναι κανείς ρεπόρτερ του πεζοδρομίου;

«Όποιος θέλει να λέγεται και να θεωρείται δημοσιογράφος πρέπει να περάσει από ρεπόρτερ…στα βασικά ερωτήματα ποιος, που, πότε, πώς και γιατί μόνο ο ρεπόρτερ του πεζοδρομίου, στο ρόλο του αυτόπτη μάρτυρα, μπορεί να σου δώσει σωστές απαντήσεις».

Σ’ αρέσει πιο πολύ να κάνεις ρεπορτάζ στον δρόμο ή να παρουσιάζεις δελτίο;

«Η μεγάλη μου αγάπη είναι η έρευνα και το ρεπορτάζ. Άλλωστε είπα και προηγουμένως ότι ο καλός και ικανός δημοσιογράφος εκεί φαίνεται! Βέβαια και το δελτίο μου αρέσει καθώς δεν είμαι μία απλή εκφωνήτρια ειδήσεων. Όταν έχεις ενεργό ρόλο στη σύνθεση των ειδήσεων και στο στήσιμο του δελτίου τότε ο ρόλος του παρουσιαστή αποκτά ενδιαφέρον».

Υπήρξαν στιγμές δύσκολες ενώ βρισκόσουν στον «Αέρα»;

«Αρκετές θα έλεγα…Από ζόρικους συνεντευξιαζόμενους, από έντονες κοκορομαχίες μεταξύ καλεσμένων, από σεισμικές δονήσεις κ.ά. Ο αέρας είναι αέρας… Σε κάθε περίπτωση απαιτείται ψυχραιμία!».

Τελικά η δημοσιογραφία είναι έρωτας;

«Μεγάλος…και όπως έλεγε και η Μαρία Ρεζάν «Πιστεύω φανατικά πώς η δημοσιογραφία είναι το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμου και τούτος ο φανατισμός είναι ο τελευταίος που επιτρέπω πια στον εαυτό μου». Ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψη αυτή!».

Συνάδερφοι σου έχουν φερθεί άσχημα πίσω από την πλάτη σου; Και αν ναι, πως έχεις αντιδράσει;

«Πολλές φορές. Το χει ο χώρος! Στην αρχή λόγω υπερευαισθησίας με πείραζε πολύ…στην πορεία κατάλαβα ότι όσοι το κάνουν δεν αξίζουν της προσοχής μου!».

Σε ενοχλεί που από τότε που γεννήθηκες είναι τα ίδια πρόσωπα στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες και σε άλλα πόστα που δικαιωματικά ανήκουν σε εσένα και στην γενιά σου;

«Δεν ξέρω αν ανήκουν σε μένα αλλά σίγουρα είναι αναγκαία μία ανανέωση όχι τόσο στον έντυπο αλλά στον ηλεκτρονικό τύπο όπως στην τηλεόραση. Βέβαια σέβομαι απόλυτα την πορεία του καθενός στο χώρο, μάλιστα θαυμάζω πολλούς από αυτούς που κάνουν τηλεόραση στον τομέα της ενημέρωσης. Νομίζω, όμως, ότι όλοι κάνουμε τον κύκλο μας κάποια στιγμή».

Αλήθεια οι άντρες φοβούνται να σε πλησιάσουν;

«Εξαρτάται…αν και σε γενικές γραμμές είμαι πολύ φιλική θα έλεγα!».

Πόση ώρα κάνεις για να ετοιμαστείς να πας στη δουλειά σου και πόση ώρα κάνεις για να βγεις έξω;

«Η προετοιμασία για την δουλειά χρειάζεται σίγουρα πολύ περισσότερο χρόνο.

Το γυαλί άλλωστε απαιτεί την βέλτιστη εξωτερική εμφάνιση. Έχεις να φροντίσεις για τα μαλλιά, το μακιγιάζ, τα ρούχα…Και όταν λειτουργείς υπό πίεση στη δουλειά σου, στην προσωπική σου ζωή δεν δίνεις και τόση σημασία. Άλλωστε δεν έχεις την πολυτέλεια αυτή…είναι ελάχιστος ο χρόνος».

Θα άλλαζες κάτι στην εμφάνιση σου και αν ναι τι θα ήταν αυτό;

«Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να αλλάξω κάτι στην εμφάνισή μου, όχι γιατί είμαι τέλεια αλλά γιατί νιώθω καλά. Η μόνη αλλαγή που έχω κάνει είναι στο χρώμα των μαλλιών μου…και εκεί μένω!».

Σήμερα βλέπουμε τους εφήβους και τα μικρότερα παιδιά καρφωμένα σε οθόνες…Σε ενοχλεί εσένα αυτό;

Έχει χαθεί η επικοινωνία, υποστηρίζει η Βάσω Αννουλίδου

«Φυσικά και με ενοχλεί και τα θεωρώ πολύ δυστυχισμένα. Θα μου πεις δεν γνώρισαν το άλλο αυτό που έζησαν οι νέοι της δικής μου γενιάς. Πώς να συγκρίνουν. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο βέβαια είναι ότι έχει χαθεί η επικοινωνία».

Εσύ πρόλαβες το παιχνίδι στην γειτονιά;

«Κάθε απόγευμα…περίοδος δημοτικού περιμέναμε πώς και πώς να μαζευτούμε και να απολαύσαμε ένα 2ωρο γεμάτο παιχνίδι, γέλια και φωνές! Ωραία χρόνια και νιώθω πολύ ευτυχισμένη που τα έζησα έτσι…»

Αν αναλάμβανες αύριο ένα περιοδικό ποικίλης ύλης για ένα μήνα…Ποια θα ήταν τα θέματα σου; Ποιο θα ήταν το πρώτο; Τι έρευνες θα ζητούσες από τους συντάκτες σου να κάνουν…Γενικά πως θα το έστηνες;

«Περιοδικό ποικίλης ύλης… Έβγαζα ένα φεγγάρι περιοδικό, είχα αρχισυνταξία και επιμέλεια αλλά απευθυνόταν σε εξειδικευμένο κοινό σε διπλωματούχους μηχανικούς. Αν αναλάμβανα, λοιπόν, ένα περιοδικό ποικίλης ύλης τα θέματα θα κάλυπταν μία μεγάλη γκάμα ενοτήτων που θα προσέφεραν κυρίως μία ξέγνοιαστη, ευχάριστη και εποικοδομητική ανάγνωση. Σε πρώτη φάση θα κατέγραφα τις ομορφιές της Δυτικής Μακεδονίας, η κάθε περιφερειακή ενότητα τι πλεονεκτήματα διαθέτει, ωραία κείμενα ντυμένα με μοναδικές εικόνες. Οι έρευνες που θα ζητούσα από τους συντάκτες μου θα επικεντρωνόταν κυρίως στο κοινωνικό έργο που λαμβάνει χώρα στις μέρες μας από μεμονωμένα άτομα ή συλλογικότητες που βοηθούν όσους έχουν ανάγκη. Από κει και πέρα προσαρμόζεσαι και στις ανάγκες των αναγνωστών σου. Βλέπεις τι διαβάζεται και συνεχίζεις ανάλογα!».