Καλέ μου άνθρωπε, vol 2

Δεν είναι ωραίο να μιλάει κανείς για χαμένα ταλέντα. Οι ανθρώπινες ζωές είναι ένα πολύπλοκο αντικείμενο μελέτης. Είναι τόσες οι παράμετροι που τις επηρεάζουν και τις καθορίζουν. Και μετά από αυτήν την εισαγωγή, μπαίνουμε στο κυρίως πιάτο και καλή όρεξη.

 Του Χρήστου Κακούρου

Πηγαίος είναι ο χαρακτηρισμός που μου έρχεται στο μυαλό για τον Κώστα Τσάκωνα. Πηγαίος και αληθινός. Δεν ένιωσα ποτέ να με κοροϊδεύει ή να κάνει επιτηδευμένα πράγματα στην οθόνη μέσα από την οποία, δυστυχώς μόνο, τον γνώρισα. 

Μπορεί πολλές φορές να ακούω από φίλους και γνωστούς για τη «Μεγάλη απόφραξη» που κινείται στα όρια του γελοίου από άποψη σεναρίου (καλά δεν έχει σενάριο), άλλους θετικά και άλλους αρνητικά προσκείμενους για τη συγκεκριμένη βιντεοταινία και άλλες που πιθανόν υπάρχουν («Για μια Χούφτα Τούβλα» που μου ήρθε τώρα στο μυαλό), αλλά εγώ επιλέγω να μην τον θυμάμαι για αυτές. Επιλέγω να τον θυμάμαι ως Αμάρανθο στο «Επάγγελμα γυναίκα», ως βρυκόλακα δίπλα στον Θανάση Βέγγο στο «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι», για τον κόμπο στο στομάχι που με έπιασε από την ερμηνεία του στο «Τι έχουν να δουν τα μάτια μου» και φυσικά για τον υφέρποντα θυμό, την πηγαία αγανάκτηση, την ταύτιση, την περίληψη της θλιβερής ιστορίας του Νεοελληνικού κράτους στο μοναδικό «Μάθε παιδί μου γράμματα» που το πρωτοείδα μια βραδιά στην ΕΡΤ όταν θα ήμουν δε θα ήμουν 15 χρόνων.

Ήταν αυτή η ταινία, ήταν ο αείμνηστος Διαμαντόπουλος, ο Νίκος Καλογερόπουλος αλλά και ο Κώστας Τσάκωνας που με έκαναν να αγαπήσω αυτήν την περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου. Μια περίοδος διαφορετική από αυτή των παλιών ελληνικών ταινιών που όλοι αγαπήσαμε. Αρχές του '80, πολύ μετά την δικτατορία και τις σαχλοταινίες της, πριν το '90 και τη χαβούζα της βιντεοκασέτας (που έχει όμως διαμαντάκια να επιδείξει) είχε αυτήν τη ξεθωριασμένη έγχρωμη εικόνα, τον θόρυβο στην ηχοληψία και πάνω από όλα είχε κάτι σπουδαίο να διηγηθεί. Διαχρονικότατη την βλέπω κάθε φορά με την πρώτη ευκαιρία διότι δεν είναι απλά ένα ευχάριστο δίωρο, είναι η αλήθεια για την Νεοελληνική καθημερινότητά μας.

Αυτή, το «Τι έχουν να δουν τα μάτια μου» και οι ταινίες του Θανάση Βέγγου της ίδιας περιόδου είναι πραγματικά διαμάντια... τουλάχιστον για την ταινιοθήκη μου. Και ο Κώστας Τσάκωνας είναι σημαντικό τμήμα αυτής.

(Και για να κλείσω όπως άρχισα, «είμαι σίγουρος ότι αν ο Κώστας Τσάκωνας είχε γεννηθεί πιο παλιά θα ήταν μοναδικός στις ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου». Είμαι σίγουρος; Θα ήταν; Θα είχε γίνει ηθοποιός; Υπονοώ ότι πήγε χαμένο το ταλέντο του; Αυτά είναι ανοησίες και μεμψιμοιρίες που έχω σιχαθεί, όμως θα πω για αυτά μιαν άλλη φορά. Ο Κώστας Τσάκωνας ήταν αυτός που ήταν επειδή γεννήθηκε όταν γεννήθηκε και έζησε όταν και όπως έζησε. Όπως ο καθένας μας. Τίποτε δεν αφαιρεί και δεν μειώνει το στίγμα του στην καλλιτεχνική παραγωγή του τόπου.)