Χρήστος Βολικάκης: Ο δρόμος προς την κορυφή περνά από συμπληγάδες

Ο Παγκόσμιος πρωταθλητής ποδηλασίας σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης

Δεν πτοήθηκε ποτέ. Επικεντρώθηκε στο όνειρο που είχε από παιδί  και κρέμασε στο παιδικό του δωμάτιο την δική του αφίσα ως παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ο Χρήστος Βολικάκης πέρασε από συμπληγάδες, ανέβηκε δρόμους δύσκολους και ανηφορικούς έχοντας ως ώθηση την εσωτερική του δύναμη.

Ο άνθρωπος που ανέδειξε την ποδηλασία ως άθλημα στη χώρα μας με τους συνεχείς τίτλους που κατακτά στο εξωτερικό μιλά στο Πινάκιο.

Γι’ αυτούς που είναι δίπλα του, για το  πρώτο χρυσό μετάλλιο -που ήρθε στην ηλικία των 17 ετών- για τον αγαπημένο του Βόλο.

Ο Χρήστος έκανε πετάλι και ξεπέρασε προσδοκίες και όνειρα, έκανε τον κόσμο να τον θαυμάζει ενώ ο ίδιος ετοιμάζει τις επόμενες γενιές αθλητών ποδηλασίας.

Τον συναντήσαμε στην φιλανθρωπική εκδήλωση του φορέα Διάδρασις που συμμετείχε ως εθελοντής.

Τελικά τα βουνά και τα όνειρα κατακτιούνται με πίστη… !

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο 

Χρήστο ουσιαστικά ανέδειξες ένα άθλημα το οποίο δεν είχε αναδειχθεί στο αθλητικό κοινό και αυτό χάρις τις επιτυχίες σου. Πως εισπράττεις και πως νιώθεις γι’ αυτό σου το επίτευγμα;

«Όταν ήμουν σε  ηλικία 6--7 ετών είχα γεμίσει τους τοίχους και τα βιβλία μου στο δωμάτιο μου με ένα τίτλο. Χρήστος  Βολικακης παγκόσμιος πρωταθλητής, κάτι μέσα μου με ωθούσε να το κάνω. Πιστευτά πως είχα τη δύναμη να το πετύχω και όσο μεγάλωνα  και με οποίον και να έτρεχα κέρδιζα ( mtb δρόμο και αργότερα πίστα) Θέλω να πιστεύω  πως έπαιξα κάποιο ρόλο στην ανάδειξη της ποδηλασίας γενικότερα, αλλά για  να μην αδικήσω κανέναν το άθλημα της ποδηλασίας έχει φέρει πολλές επιτυχίες και εδώ και πολλά χρόνια έχει γράψει ιστορία με πολύ καλούς αθλητές   που έπαιξε ο καθένας το ρόλο του .

Ωστόσο όσον αφορά τον εαυτό μου εισπράττω την αναγνώριση από πολύ κόσμο από αθλητές και μη .Αυτό με κάνει  να πιστεύω πως τόσα ποδηλατικά χρόνια που παλεύω  και θα εξακολουθώ να κάνω  αυτά θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για την νεολαία μας».

Ανηφορικός ο δρόμος προς την κορυφή; Θέλει «ειδική ταχύτητα» για να την κατακτήσεις;

«Ο δρόμος ναι, είναι ανηφορικός όπως εξάλλου και κάθε δρόμος που οδηγεί σε κορυφή . Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη, μεγάλη προσπάθεια, πολύ ιδρώτα και ατελείωτες στερήσεις.

Μάλιστα έρχονται στιγμές που κλονίζεσαι και πρέπει να  ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να συνεχίσεις .

Το άθλημα μας έχει πολλούς αστάθμητους παράγοντες, πτώσεις τραυματισμούς ,καιρικές συνθήκες και αλλά…

Η κορυφή είναι  ο ζηλευτός στόχος που πρέπει να κατακτήσεις περνώντας από όσα προανέφερα που αποτελούν τις συμπληγάδες ,θέλει όντως ειδική ταχύτητα. Όταν φτάσεις στην κορυφή διαπιστώνεις ότι το τίμημα είναι μεγάλο άλλα  αξίζει να το επιχειρήσεις».

Σίγουρα στην πορεία σου υπήρξαν πολύ δυνατές στιγμές… Ποιες έχεις να θυμάσαι; Ποια ήταν η πιο δύσκολη και ποια η πιο ευτυχισμένη;

«Η πορεία μου είχε και εξακολουθεί να έχει δυνατές στιγμές πάρα πολλές, κάποιες όμως ξεχώρισαν σαν ιδιαίτερες. Η πιο δύσκολη ήταν ο σοβαρός τραυματισμός μου στην Αγία Πετρούπολη όταν στον τελικό του κειριν συγκρούστηκα και αντί για μετάλλιο βρέθηκα αναίσθητος  στο νοσοκομείο με συντριπτικό κάταγμα κλείδας. Ακολούθησε πολύμηνη ανάρρωση και όλα πήγαν καλά.

Η πιο ευτυχισμένη ήταν όταν σε ηλικία 19 ετών κατάφερα να ανέβω στο βάθρο των νικητών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών αν και πολύ μικρός στην ηλικία ήταν μια  καθοριστική για το μέλλον μου νίκη που μου εξασφάλισε μια θέση στο πολεμικό ναυτικό. ως αξιωματικός τιμής ένεκεν».

Πόσο δικαιωμένος αισθάνθηκες όταν κρέμασες στο στήθος σου το χρυσό;

«Το χρυσό μετάλλιο που μου απονεμήθηκε σε ηλικία 17 ετών με ανέβασε στα ουράνια. Περίμενα ένα μετάλλιο αλλά δεν ήταν εύκολο να κατακτήσω το χρυσό. Βεβαία επαληθευτήκαν τα παιδικά μου όνειρα χωρίς να καταλαβαίνω εκείνη τη στιγμή τι είχα πετύχει.

 Το μετάλλιο αυτό είναι το πρώτο που κατακτήθηκε από Έλληνα ποδηλάτη σε ολυμπιακό αγώνισμα, και υπάρχει στο σπίτι μου σε περίοπτη θέση μαζί με τη συλλογή μου».

Ποια είναι η καθημερινότητα σου;

«Η καθημερινότητα: Έχει γίνει η ζωή μου ποδήλατο, με μια βαλίτσα στο χέρι συνέχεια μέσα σε ένα αεροπλάνο γιατί οι αγωνιστικές υποχρεώσεις στο εξωτερικό είναι πάρα πολλές, έχω πλέον συνηθίσει σε αυτό τον δύσκολο τρόπο ζωής είναι επιλογή μου αγαπάω αυτό που κάνω και υπηρετώ αυτό το άθλημα και προσπαθώ να σηκώνω την ελληνική σημαία πάντα ψηλά!

Σίγουρα προσπαθώ τον ελεύθερο μου χρόνο να τον περνάω μαζί με την οικογένεια μου με καλούς φίλους στην ιδιαίτερη πατρίδα μου το Βόλο»!

Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με την ποδηλασία σε τόσο υψηλό επίπεδο;

«Οι παροτρύνσεις από μικρή ηλικία από τους δικούς μου ανθρώπους (πατέρας-προπονητής ποδηλασίας), η παρακολούθηση της καθημερινής προπόνησης πίσω από την κορυφαία ομάδα της Ελλάδας εκείνα τα χρόνια (ΓΣ Βόλου) ήταν αρκετά να μας ωθήσουν μαζί με τον αδελφό μου στο άθλημα.

Βέβαια είναι και αυτό που σε μιλάει, η εσωτερική παρόρμηση, το πάθος για νίκη, και εκείνη η ξεχωριστή επιθυμία να θέλεις να περνάς τη γραμμή του τερματισμού πρώτος.

 Φαίνεται ήταν το πεπρωμένο μου και κατά την Αρχαιοελληνική παροιμία "ήταν αδύνατο να το αποφύγω, ανταμώσαμε και γίναμε ένα».»

Σίγουρα έχεις ανθρώπους που είναι δίπλα σου και σε στηρίζουν, ποιοι είναι αυτοί και τι τους λες;

 «Σίγουρα έχω διαλέχτους ανθρώπους που χωρίς να προσποιούνται με στηρίζουν με έμπρακτη βοήθεια κυρίως οικονομική, γιατί έχουμε ακριβό άθλημα, και ουσιαστικοί γιατί λειτουργούν σαν το φάρμακο στον πόνο. Νιώθω πιο δυνατός όταν τους καταλαβαίνω δίπλα μου, και αυτούς που πρέπει να αναφέρω, εκτός από τους γονείς μου, είναι οι χορηγοί μου  που χωρίς αυτούς όχι μόνο δεν θα πραγματοποιούσα τα όνειρα μου αλλά δεν θα τα τολμούσα να τα σκεφτώ».    

 

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;

«Οι στόχοι μου από τη στιγμή που άρχισα το άθλημα κατά ένα παράξενο τρόπο άρχισαν να πραγματοποιούνται. δεν ξέρω αν έχω την ευλογία του Θεού, αν ευθύνεται η αγάπη μου για το άθλημα ή η ασιγαστη προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια.

Ίσως και όλα μαζί να με έφεραν εδώ  ζωγραφίζοντας μπροστά μου τον ένα και μοναδικό στόχο που δεν έχει ακόμα επιτευχθεί και αυτός δεν είναι άλλος από ένα ολυμπιακό μετάλλιο για να λαμπρύνει στο μέγιστο βαθμό τη συλλογή μου.

Είναι το μοναδικό μετάλλιο που μου λυπεί». 

Στην Ελλάδα υπάρχουν πόλεις που έχουν τη ποδηλασία ενταγμένη στην καθημερινότητα τους (Καρδίτσα, Τρίκαλα). Θα ήθελες να δεις αυτή τη φιλοσοφία να επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις; Υπάρχουν οι προϋποθέσεις;

«Η χώρα μας έχει επίπεδες πόλεις για ποδήλατο καθημερινότητας, για χρήση ποδηλάτου όλων των ηλικιών, ποικιλία διαδρόμων και καθαρό περιβάλλον για αθλητική ποδηλασία.

Υπάρχουν ανά την Ελλάδα ποδηλατικοί σύλλογοι και ικανοί παράγοντες που ηγούνται αυτών.

Θέλω να πιστεύω πως αν ωριμάσουν οι συνθήκες από πλευράς Πολιτείας δημιουργώντας υποδομές κατάλληλες για ποδήλατο , θα αρχίσουμε να ζούμε σε μια νέα Ελλάδα.

Χρειάζεται βέβαια να μην μείνει στα λόγια κάθε τι που υπόσχονται οι αρμόδιοι όπως δημιουργία ποδηλατοδρόμων που ακόμα και αυτοί ,όπου υπάρχουν, καταλαμβάνονται από αυτοκίνητα και κάδους απορριμμάτων, αλλά να εφαρμοστούν αυτά που ορίζει ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας έτσι ώστε οι πολίτες να έχουν πλήρη πρόσβαση στην υγιή ποδηλατική καθημερινότητα».  

Τέλος, συμμετείχες στην φιλανθρωπική εκδήλωση Stars in the bars,που διοργάνωσε ο φορέας Διάδρασις,  ποια είναι τα αισθήματα σου και ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις για μια πιο ισόνομη κοινωνία;

«Αισθάνομαι θαυμάσια που μπόρεσα κι εγώ να προσφέρω μέσω της συμμετοχής μου στο γεγονός αυτό που αφορά τον εθελοντισμό. Να ευχηθώ δε ότι στην κοινωνία που ζούμε η ισονομία παίζει τον βασικότερο ρόλο γι’ αυτό πρέπει να μην μένει μόνο ως μια έννοια αλλά να έχει ουσιαστική εφαρμογή στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων».