Διέγραψαν απο το χάρτη το Καστελόριζο!

Το διαβάσαμε και φρίξαμε…τα ελληνικά σύνορα σε αμφισβήτηση και το Υπουργείο Εξωτερικών κοιμάται ύπνο βαθύ. Την είδηση την είδαμε στο hbnews.gr και ζητήσαμε να μας παραχωρήσουν το άρθρο για να διαβάσουν οι αναγνώστες του Πινακίου.

Το ανατολικότερο άκρο της Ευρώπης, που είναι το Καστελόριζο, δεν χαρτογραφήθηκε στα νέα ευρωπαϊκά σύνορα!

Όπως αναφέρεται στο εν λόγω αποκαλυπτικό-ρεπορτάζ ολόκληρη Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε χάρτη με τις χώρες - μέλη της ευρωζώνης, περιλαμβάνοντας ακόμη και τις αποικίες ορισμένων κρατών (βλ. Γαλλία, Ολλανδία κ.λπ.) χωρίς ωστόσο να συμπεριλάβει στην ελληνική επικράτεια το νησί Καστελόριζο (Δήμος Μεγίστης) -την ακριτική αυτή παρωνυχίδα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης!

Απ' αυτές τις πολιτείες θ' απομείνει όποιος διάβηκε απο μέσα τους

Ποιός Ηρωας...;

Της Ειρήνης Μπουράκη

Ο ήρωας μου πέθανε.... μα ας πρόσεχε έτσι δεν θα με έχανε......
άφησα πίσω υποσχέσεις που δεν αξίζουν.....
και τώρα πλέον άσχημα την ζωή μού δεν πλημμυρίζουν..
βαδίζω μπροστά με βήμα σίγουρο σταθερό....
απομάκρυνα από την καρδιά μου οτιδήποτε αιχμηρό..
Μα μην ακούς τι λένε.... πήγαινε και δες....
Ο ήρωας μου πέθανε... σταμάτα κι εσύ την καρδιά μου σκόπιμα να καις...
Δεν αναρωτιέμαι γιατί... γιατί δεν πρόλαβα να σε αγαπήσω....
ίσως να είμαι εγωίστρια και κατάφερα πολλά να σου ζητήσω...
Δεν ξανακρύβω την αλήθεια... δεν ξαναπέφτω στην παγίδα....
όλα είναι τραγικά επικίνδυνα από όσα πρόλαβα και είδα..
Μα αγαπώ... ή μάλλον θα αγαπήσω την στιγμή που θα σε αγγίξω...
Δεν υπάρχεις ακόμα... δεν είσαι εδώ, λείπεις.....
Ο ήρωας μου πέθανε το ξέρω... μα τον ζητώ ακόμα...

Ήρθε η ώρα τα όνειρα να αντικαταστήσουν γρανάζια και παπαγαλάκια

Δύο κόσμοι σε μια αίθουσα

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Θα αρχίσω κάπως ανορθόδοξα και θα προτάξω τη χαρά μου και την ικανοποίηση μου για την γενιά μου και την δημοσιογραφία που ασκώ. Όχι ότι έμαθα ξαφνικά να γράφω εγώ και οι συνομήλικοι συνάδελφοι μου, αλλά διαφέρουμε ως προς το σεβασμό σε σχέση με τους παλαιότερους.

Σε μια αίθουσα σήμερα όπου διεξαγόταν μια συνέντευξη Τύπου υπήρχαν συνάδελφοι που έχουν πολλά χρόνια στο χώρο, αλλά αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν τους δίνει το δικαίωμα να φέρονται με έπαρση ή ακόμη και με αλαζονεία.

Το έβλεπες με τον τρόπο που έθεταν τις ερωτήσεις τους, σαν άλλοι εισαγγελείς, το ύφος τους, η αγένεια που σήκωναν το κινητό τους τη στιγμή που τους απαντούσε ο ερωτηθέν, απλώς εξόργισαν όποιον γνώριζε τους στοιχειώδεις τύπους συμπεριφοράς.

Αυτοί είναι που δεν κατάλαβαν πότε πέρασαν οι εποχές που γράφανε για τα «αφεντικά» τους και ξεπεράστηκαν. Δεν έμαθαν να γράφουν για τον κόσμο. Ποτέ δεν τον σεβάστηκαν άλλωστε.

Λένε πως οι λαοί έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν και κατά επέκταση τους δημοσιογράφους που είναι υπηρέτες αυτών, όμως ο λαός αυτή τη στιγμή παλεύει για την επιβίωση του και την αλήθεια του και δεν έχει χώρο για «παπαγαλάκια» στη ζωή του που απλά κακαρίζουν και κουτσουλούν.

Ένιωσα στριμωγμένος στην αίθουσα αυτή αλλά πείσμωσα ακόμη πιο πολύ να υπηρετώ τη δημοσιογραφία με γνώμονα τον κόσμο και την αλήθεια του. Η προσπάθεια της αναζήτησης της και μόνο αξίζει. Είμαστε η νέα γενιά που έρχεται να αντικαταστήσει τα γρανάζια του συστήματος με τα όνειρα του δικού μας κόσμου, όπως ακριβώς τον θέλουμε.

Τρίποντο κόντρα στον κοινωνικό ρατσισμό από την ΕΔΡΑ

Ο αθλητισμός είναι έννοια συνώνυμη και ταυτόσημη με τον πολιτισμό.

Κόντρα στο ρεύμα των ημερών οι ΚΣΔΕΟ ΕΔΡΑ παραδίδει μαθήματα ήθους και σεβασμού και πως το επιτυγάχνει αυτό μέσω του αθλητισμού; Μα με την Παναττική Αθλητική διοργάνωση ΑΜεΑ που έχει γίνει πλέον θεσμός.

Έτσι για 6^η συνεχόμενη χρονιά το κλειστό του Περιστερίου ανοίγει τις πύλες του, στα παιδιά, στους νέους και στους ενήλικες με ψυχικές διαταραχές και νοητική στέρηση για να σουτάρουν με κατευθυντήρια ορμή την δύναμη της ψυχής τους.

……..

Η εκδήλωση πραγματοποιείται την Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010, 9.30 – 12.00 το πρωί στο Κλειστό Γυμναστήριο «Ανδρέας Παπανδρέου» (οδός Τζων Κέννεντυ και Γιαννιτσών, Περιστέρι).

Η Παναττική Αθλητική Διοργάνωση ΑμΕΑ, αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα ΑΜΕΑ (3η Δεκεμβρίου), αποτελεί πλέον ένα θεσμό για τη Δυτική Αττική, αφού πραγματοποιείται με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο Δήμο Περιστερίου. Η Διοργάνωση έχοντας ως στόχο την κοινωνικοποίηση μέσω του αθλητισμού περιλαμβάνει τη συμμετοχή φορέων με αθλητές ΑμΕΑ (άτομα με Νοητική Υστέρηση, Αυτισμό και Κινητική Δυσκολία) και φιλοξενεί τα ακόλουθα Αθλήματα: Άλμα χωρίς φόρα, Εκτέλεση πέντε ελεύθερων βολών μπάσκετ, Σκυταλοδρομία και Τσουβαλοδρομία μαθητών ειδικών σχολείων.

Τους οδηγεί στην εξαθλίωση παίζοντας με τις λέξεις ο Βενιζέλος

Παιχνίδια τακτικής καταγγέλλει ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών

Εισοδήματα κάτω των 30.000 ευρώ να εξαιρεθούν από το χαράτσι, λέει ο Βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής

Με τις λέξεις φαίνεται πως παίζει ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, προκαλώντας το κοινό αίσθημα με τη δήλωσή του ότι θα εξαιρεθούν από το χαράτσι της ΔΕΗ όσοι έχουν αναπηρία από 80% και άνω.

«Οι έχοντες αναπηρία άνω του 80% εξαιρούνταν από το χαράτσι και πριν την δήλωση Βενιζέλου», λέει στην dealnews.gr ο αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, Σοφοκλής Αλέπης, τονίζοντας μάλιστα ότι η δήλωση του υπουργού έγινε για να κατευνάσει τα πνεύματα. Ο κ. Αλέπης υποστήριξε επίσης ότι με αυτή την κίνηση «Τρόικα και κυβέρνηση ωθούν τους βαριά κινητικά αναπήρους στα όρια της εξαθλίωσης».

Ένα βήμα παραπέρα προχώρησε ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο οποίος τόνισε στην dealnews.gr πως όχι μόνο οι ανάπηροι αλλά και πολλές ελληνικές οικογένειες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο χαράτσι της ΔΕΗ.

Σοφοκλής Αλέπης, Αντιπρόεδρος Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών: «Μας τα έκοψαν όλα και ζητάνε και το τέλος;»

«Οι εξαγγελίες του Βενιζέλου είναι τυράκι που δεν μασάμε. Ίσχυε, έτσι κι αλλιώς, η μη καταβολή του τέλους ακινήτων μέσω της ΔΕΗ απ' όσους έχουν αναπηρία 80%.

Ήδη τα ΑΜεΑ έχουν υποστεί μειώσεις στους μισθούς τους, στα δώρα τους, στα επιδόματα τους.

Έκοψαν ακόμα και τα βοηθήματα που έδιναν για τις θεραπείες των αναπήρων και κατ' επέκταση έκοψαν το δικαίωμα της προσπάθειας στην αποκατάσταση της αναπηρίας», λέει στην dealnews χαρακτηριστικά ο αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, και συνεχίζει με οξείς τόνους: «Ωθούν τους βαριά κινητικά αναπήρους, τρόικα και Κυβέρνηση στα όρια της εξαθλίωσης. Κι αν προβάλλουν ως επιχείρημα πως δεν μπορούν να διαχωρίσουν τους ανάπηρους από τους ανάπηρους - μαϊμούδες εμείς είχαμε προτείνει στις δύο τελευταίες Κυβερνήσεις να έχει ο καθένας από εμάς μια κάρτα αναπηρίας.

Με την κάρτα αυτή ούτε εμείς θα ταλαιπωρούμασταν με γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά και το κράτος να ξέρει ποιοι είμαστε και ποιες είναι ιδιαιτερότητές μας».

Άκυρη η ποσόστωση

Ο κ. Σοφοκλής Αλέπης στην τοποθέτησή του τονίζει πως η ποσόστωση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τίθεται υπόψη, καθώς διήκετε υποστηριζόμενη σε υποκειμενικά κριτήρια τα οποία είναι πιθανόν να εμπεριέχουν και την παράμετρο του ανθρώπινου λάθους.

«Ζητάμε την ολική εξαίρεση των πολιτών με αναπηρία στην ποσόστωση, γιατί αυτή πολλές φορές εμπεριέχει υποκειμενικά κριτήρια και είναι πολύ πιθανό το ανθρώπινο λάθος -ένα λάθος εις βάρος μιας αναπηρίας θα μπορούσε να είναι και εγκληματικό».

Παναγιώτης Κουρουμπλής, ανεξάρτητος βουλευτής: Να εξαιρεθούν από το χαράτσι οι οικογένειες με εισόδημα κάτω των 30.000 ευρώ

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής προχώρησε ένα βήμα παραπάνω από τη διάσταση που έχει αυτή τη στιγμή το θέμα και δεν ζήτησε απλώς να εξαιρεθούν τα ΑΜεΑ αλλά να απλωθεί ένα κοινωνικό δίχτυ και να μην επιβαρύνονται με το τέλος ακινήτων τα νοικοκυριά που έχουν κάτω από 30.000 οικογενειακό εισόδημα.

«Κατέθεσα μία τροπολογία στη Βουλή, την οποία κοινοποίησα σε όλους τους βουλευτές, και στους 300! Μετά από την πρώτη μου παρέμβαση, όταν ψήφισε τον νόμο (σ.σ.ο Βενιζέλος), είπα στον Βενιζέλο πως ένας τέτοιος νόμος σκληρός πρέπει να έχει κοινωνική παράμετρο για να περάσει. Άρα απάλλαξε την πρώτη κατοικία».

Συνεχίζοντας, ο κ. Κουρομπλής επεσήμανε ότι: «Όταν ο Σαμαράς έθεσε το θέμα στη Βουλή, του είπα, απατώντάς του, πως ο λαός δεν χρειάζεται χάρες. Τι είχε πει ο Σαμαράς; Κύριε πρωθυπουργέ, σε αυτούς που δεν έχουν μην τους κόβετε το ρεύμα. Εγώ είπα, απατώντας και στον κ. Σαμαρά, μα πάντα απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό, πως καταθέτω μια πρόταση η οποία έχει να κάνει με την απαλλαγή της πρώτης κατοικίας από το τέλος ακινήτων της ΔΕΗ.

Όλοι άλλωστε γνωρίζουμε στην Ελλάδα ότι η πρώτη κατοικίας είναι το πάθος των Ελλήνων. Αυτό που λέει ο λαός "να βάλω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου για μένα και τα παιδιά μου". Πόσος κόσμος έχει πάρει δάνεια και πληρώνει μέχρι σήμερα επιτόκια της τάξης 18-20% για να πάρει ένα σπίτι. Έλεος....Το πρώτο σπίτι μέχρι 100 τ.μ απαλλάξτε το και βάλτε μια ρήτρα που να είναι στα 30.000 οικογενειακό εισόδημα».

Η πρόταση Κουρουμπλή: Απαλλαγή επιβάρυνσης της πρώτης κατοικίας από την έκτακτη εισφορά

Πρόταση προς όλους τους Βουλευτές απέστειλε ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής, στην οποία προτείνει την κατάθεση τροπολογίας με σκοπό την απαλλαγή επιβάρυνσης της πρώτης κατοικίας, εφόσον τηρούνται ορισμένα κριτήρια.

Συγκεκριμένα, ο κ. Κουρουμπλής αναφέρει ότι η απόκτηση πρώτης κατοικίας αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για κάθε ελληνική οικογένεια, ενώ είναι γνωστό πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα ακίνητα αυτά δεν προέρχονται από κληρονομιά, αλλά έχουν αγοραστεί με τη χρήση υψηλότοκων στεγαστικών δανείων που στις περισσότερες των περιπτώσεων αποπληρώνονται σε βάθος χρόνου.

Προκειμένου η επιβολή του έκτακτου φόρου ακινήτων να μην εφαρμόζεται επί δικαίων και αδίκων, ο κ. Π. Κουρουμπλής προτείνει την απαλλαγή επιβάρυνσης της πρώτης κατοικίας έως του εμβαδού των 100 τ.μ. και εφόσον το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα δεν υπερβαίνει τις 30.000€.

Σε περίπτωση που το εμβαδόν του ακινήτου υπερβαίνει τα 100 τ.μ., αλλά τηρείται το οικονομικό κριτήριο, ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει μόνο τη διαφορά(δηλαδή το ποσό του τέλους θα προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των επιπρόσθετων τετραγωνικών μέτρων επί του συντελεστή του ειδικού τέλους που αντιστοιχεί στην τιμή ζώνης του ακινήτου και επί το συντελεστή προσαύξησης που αντιστοιχεί στην παλαιότητα του ακινήτου).

Επιπροσθέτως, προτείνεται η αύξηση του ειδικού τέλους που αντιστοιχεί στην τιμή ζώνης του ακινήτου, από 16€/τ।μ. σε 20€/ τ.μ. για περιοχές με υψηλές αντικειμενικές αξίες. Το μέτρο αυτό θα προσδώσει την απαραίτητη κοινωνική παράμετρο και θα εμπεδώσει το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, με τις επιφυλάξεις της συνταγματικότητας ή μη του μέτρου.

Διαβάστε επίσης: http://www.dealnews.gr/ellada/item/35133

Πώς να ατενίσει το μέλλον πίσω από τα κάγκελα;

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

«Το κάνουμε για τα παιδιά μας, το μέλλον της πατρίδας», λένε σε κάθε ευκαιρία Βενιζέλος και Παπανδρέου.

Αλλά πριν από το μέλλον προέχει το παρόν…

-Τα παιδιά μας κύριοι μου που πασχίζετε για το μέλλον τους δεν έχουν βιβλία στα σχολεία τούς

-Οι γονείς τούς δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν πετρέλαιο για να ζεσταθούν στο σπίτι οπότε μεγαλώνουν στο κρύο

-Τα παιδιά αυτά που υποτίθεται πως αγωνίζεστε για το μέλλον τους δεν έχουν να πάρουν μια τυρόπιτα από το σχολείο τους

-Δεν μπορούν οι γονείς τους να τα στείλουνε σε φροντιστήριο για να μάθουν μια ξένη γλώσσα

Και στην τελική για ποιο μέλλον μιλάτε; Όταν «σκοτώνετε» το παρόν και τις επόμενες γενιές από σήμερα; Οπότε ζυγίστε καλά τι θα πείτε την άλλη φορά πριν το ξεστομίσετε για τα επόμενα μέτρα που θα πάρετε. Ο κόσμος και τα παιδιά -που γι’ αυτό δήθεν αγωνίζεστε- σε λίγο καιρό δεν θα έχουν να φάνε ψωμί και εσείς θα μιλάτε για παντεσπάνι…

Θεέ μου φοβάμαι να τολμήσω να ερωτευτώ…

Έχουμε αφήσει στην άκρη και στην τύχη το δικό μας ερωτικό παραμύθι

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Τα κατάφερε η κρίση; Έπληξε ακόμη και τον έρωτα; Παιδιά νέα πια δεν έχουν στο νου τους τον έρωτα ή ακόμη και πώς να τον διεκδικήσουν, το μόνο που σκέφτονται είναι η επιβίωση τους σε μια αγορά χωρίς προοπτικές, χωρίς δουλειές । Δεν χρειάζονται οι έρευνες και οι απόψεις ειδικών να το διαπιστώσεις αυτό. Το βλέπεις, στα πρόσωπα όλων των νέων ζωγραφισμένη είναι η αγωνία. Το συναντάς στο μετρό, στα μαγαζιά, στις δουλειές, στους πεζοδρόμους, παντού πρόσωπα βυθισμένα σε απόγνωση. Σπανίζουν τα ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι και αυτά πια …σε καθεστώς εξαφάνισης. Το ξέρεις πως τα 500 ευρώ που θα πάρεις το μήνα και αυτά με καθυστέρηση δεν μπορούν να σου διασφαλίσουν τη σχέση σου. Θα μου πεις ένα πεντακοσάρικο μπαίνει πάνω από αυτή; Όχι, σε καμία περίπτωση, αλλά πως θα τη στηρίξεις αν δεν μπορείς να της προσφέρεις όσα έχεις μέσα σου;

Ο γράφων είχε εναποθέσει τις ελπίδες του και το μέλλον του στον έρωτα της ζωής του, αλλά αυτός λόγω της κρίσης και της απόστασης έπεσε σαν χάρτινος πύργος σε στιγμή ανύποπτη.Εξηγούμαι …για το 500αρικο που έγραφα πριν. Πώς αφού δεν πληρώνομαι στην ώρα μου μετά ψίχουλα που παίρνω να πάω να την πιάσω από το μπράτσο και να της πω σ’άγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου;

Ούτε εκείνη δεν το τολμά γιατί φοβάται για το δικό της μέλλον και την επιβίωση της και δεν ανοίγει τα φτερά της να αφήσει την πόλη της και την οικογένεια της, γιατί φοβάται πολύ.

Πώς κατάφεραν τα αισθήματά μου και τα δικά της να γίνουν δέσμια σε μια κρίσης που δεν ευθύνομαι εγώ ούτε αυτή, όμως ούτε εσύ ευθύνεσαι που διαβάζεις τις αράδες αυτές;

Το ξέρουμε και οι δύο πως, από αξιοπρέπεια και μόνο, δεν ζητάς λεφτά από τους δικούς σου που είναι ήδη ζορισμένοι, ξέρουμε και οι δύο πως δεν "τολμάς" να ερωτευτείς γιατί προέχει η επιβίωσή σου.Ξέρουμε ότι έχουμε αφήσει στην άκρη και στην τύχη το δικό μας ερωτικό παραμύθι. Θα ζήσουμε στο ψέμα μας και μέσα σε αυτό θα αναζητούμε τη δική μας αλήθεια.

Επιστολή μιας 24χρονης προς τους πολιτικούς: Κύριοι δεν θέλουμε φαντάσματα αλλά όνειρα

Σε απάντηση όσων θέλουν μια νεολαία αμέτοχη στο παζάρι του μέλλοντος της, τους παραθέτω το mail που έστειλε στο ΠΙΝΑΚΙΟ μια 24χρονη αναγνώστρια μας από τη Θεσσαλονίκη. Η νεαρή απευθυνόμενη σε αυτούς εξηγεί τι θέλει από τους πολιτικούς και δηλώνει παρούσα στους χαλεπούς καιρούς προσδίνοντας μια νότα αισιοδοξίας στο μαύρο φόντο που ζούμε. Ακολουθεί η επιστολή της ΜΣ:

Κύριοι,

Δε χρειαζόμαστε σωτήρες, χρειαζόμαστε κάποιοι να κάνουν σωστά την δουλειά τους. Δε χρειαζόμαστε ήρωες, χρειαζόμαστε ανθρώπους. Δε χρειαζόμαστε πρόσωπα χρειαζόμαστε Πολιτικούς Θεσμούς. Δε χρειαζόμαστε πολιτικούς, χρειαζόμαστε Πολιτική. Δε χρειαζόμαστε λόγια κ αριθμούς, χρειαζόμαστε σεβασμό κ ειλικρίνεια. Δε χρειαζόμαστε ηγέτες, χρειαζόμαστε κράτος. Δε χρειαζόμαστε όπλα, χρειαζόμαστε εντιμότητα. Δε χρειαζόμαστε δόξα, χρειαζόμαστε έργα. Δε χρειαζόμαστε «συναδέλφους Βουλευτές», χρειαζόμαστε συμπολίτες. Δε χρειαζόμαστε λόγια, χρειαζόμαστε δουλειές. Δε χρειαζόμαστε εικόνα, χρειαζόμαστε ψωμί. Δε χρειαζόμαστε βία, χρειαζόμαστε ηθικές αξίες. Δε χρειαζόμαστε συναίνεση, χρειαζόμαστε ενότητα. Δε χρειαζόμαστε υποσχέσεις, χρειαζόμαστε να ζήσουμε !!!! δε χρειαζόμαστε προδότες, χρειαζόμαστε αγωνιστές. Δε χρειαζόμαστε κοκόρια, χρειαζόμαστε δικό μας αχυρώνα. Δε χρειαζόμαστε φαντάσματα, χρειαζόμαστε όνειρα, χρειαζόμαστε μέλλον. Δε χρειαζόμαστε το ατομικό, χρειαζόμαστε το συλλογικό. Δε χρειαζόμαστε χρώματα, χρειαζόμαστε πατρίδα.

Γιατί η Άννα Διαμαντοπούλου δεν κατέθεσε στεφάνι

Επέτειος Πολυτεχνείου, χωρίς όμως την κατάθεση στεφάνου από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, καθώς η Άννα Διαμαντοπούλου όπως τόνισε σε γραπτή της δήλωση αρνείται να συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία.
«Αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτήν τη διαδικασία, που συνιστά βαθιά προσβολή της ιστορικής μνήμης και μετατρέπει την ουσία και το νόημα της επετείου του Πολυτεχνείου σε θέαμα βίας και εντυπώσεων».
Αξίζει να σημειωθεί ότι στα 38 χρόνια από την επέτειο του Πολυτεχνείου θα είναι η πρώτη φορά που υπουργός Παιδείας δεν θα καταθέσει στεφάνι.
Το γιατί η υπουργός δεν κατέθεσε στεφάνι...απορίας άξιο ή όχι; Τα συμπεράσματα δικά σας

ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ: Οι πολιτικοί του μνημονίου είναι οι μοιραίοι εκφραστές μιας αμέριμνης και μοιραίας κοινωνίας. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο

Η άγνοια του μέλλοντος είναι αυτή που μας κρατά όρθιους και μας επιτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή, καταχωνιάζοντας την αμείλικτη γνώση πως κάποτε θα φθάσει ο θάνατος


Ο εαυτός μας πολλές φορές γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός μας, γιατί είναι εκείνος που γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τις αδυναμίες μας.


Η γη είναι πια μια γειτονιά» και μ’ αυτό νομίζω πως πρέπει να πορευτούμε, δίχως να χάνουμε όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας



Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου




Πες μου αν με θυμάσαι… μια φράση που κρύβει πίσω από τις λέξεις της, πολύ αγάπη και αγωνία. Όταν η ζωή ανατρέπεται, ζεις με την ελπίδα, πολλές φορές κρέμεσαι από αυτήν ακόμη και αν ξέρεις πως κρατιέσαι από μια κλωστή. Κι όμως ο άνθρωπος έχει τεράστια αποθέματα δύναμης μέσα του, αλλά κάποιοι από εμάς θυσιάζονται για τα αγαπημένα τους πρόσωπα όπως είχε κάνει τότε η Ιφιγένεια όπως κάνει και τώρα μέσα από το εκπληκτικό μυθιστόρημα της Σόφης Θεοδωρίδου Πες μου αν με θυμάσαι….
Η συγγραφέας καταπιάνεται με ένα θέμα που αποτελεί προκατάληψη στις ημέρες μας, παρά το γεγονός ότι εξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο και αποτελεί την 3η αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες. Ο λόγος, για τη νόσο Αλτσχάιμερ. Η Σόφη Θεοδωρίδου αποδίδει με μαεστρία τους διαφορετικούς χαρακτήρες γύρω από τον ασθενή και πως αυτοί αντιδρούν στα κενά μνήμης αλλά και στις συμπεριφορές πέρα από κάθε λογική. Στο μυθιστόρημα της πλέκονται τα συναισθήματα, ανατρέπονται ισορροπίες και θεωρίες δεκαετιών, δοκιμάζεται ένας έρωτας κι όλα αυτά σε έναν καμβά που ακροβατεί η ζωή με το θάνατο, η λογική και το συναίσθημα...
Πες μου αν με θυμάσαι διερωτάται η Ιφιγένεια και το καταφατικό νεύμα της μητέρας της, στάθηκε η αιτία για να δακρύσει ο υπέροχος άνθρωπος που ακούει στο όνομα Ιφιγένεια. Ένα καταφατικό νεύμα που εξαιτίας του πήγε να χάσει όλα όσα είχε χτίσει σε μια ζωή.
Ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε και μάλιστα θα έχετε να το λέτε και στις παρέες σας. Οι εκδόσεις Ψυχογιός χαρίζουν στους αναγνώστες του Πινακίου 2 αντίτυπα του Πες μου αν με θυμάσαι, αλλά και του προηγούμενου βιβλίου της κας. Θεοδωρίδου η Νύφη φορούσε μαύρα



Η βασική πρωταγωνίστρια του βιβλίου σας η Ιφιγένεια θυσιάζει όλη της τη ζωή για να σταθεί στους γονείς της και κυρίως στη μητέρα της που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Υπάρχουν οι «Ιφιγένειες» σήμερα που σηκώνουν το βάρος αυτό και δεν προσφεύγουν στις εύκολες λύσεις όπως τα ιδρύματα ή αποκλειστικές;

«Και βέβαια υπάρχουν «Ιφιγένειες». Συνάντησα αρκετές από αυτές στη ζωή μου και αυτές υπήρξαν και η πηγή της έμπνευσής μου».


Η Ιφιγένεια από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε σε μια άλλη ρότα από αυτήν που είχε χαράξει στη ζωή της. Νοσοκομεία, αρρώστιες και αλλεπάλληλες στενοχώριες κι όμως άντεξε και στάθηκε στα πόδια της. Κρύβουμε όντως τόσο πολύ δύναμη μέσα μας και αξίζει να προσπαθούμε για τους ανθρώπους που πιστεύουμε και ας ξέρουμε πως κάποιες φορές αυτό είναι μάταιο;

«Έχω την ακράδαντη πεποίθηση πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους δυνάμεις ανεκμετάλλευτες, τις οποίες τη στιγμή που τις χρειάζονται μπορούν να τις ανασύρουν και να στηρίξουν τον εαυτό τους και τους αγαπημένους τους. Η δική μου Ιφιγένεια ήταν ένα εύθραυστο πλάσμα, προστατευμένο απ’ τους γονείς της, απ’ τον αγαπημένο της, ίσως κι απ’ τη ζωή την ίδια. Ωστόσο, κατάφερε να ορθώσει το ανάστημά της και να προχωρήσει και μάλιστα σε μια στιγμή που κανένας δεν υπήρχε γύρω της να της παράσχει βοήθεια».

Αν κάποιος διαβάσει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας θα αντιληφθεί πως έχει να κάνει με τη νόσο Αλτσχάιμερ και όμως μέσα σε αυτό ξετυλίγεται ένα κουβάρι που κρατά καθηλωμένο τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία πρόταση, χωρίς να κουράζει και να κάνει κύκλους γύρω από την ασθένεια. Κάθε άλλο οι πρωταγωνιστές φαίνεται να είναι οι ήρωες της διπλανής οικογένειας που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Πόσο δύσκολη ήταν η σύνθεση του παζλ με μια ασθένεια που ο κόσμος αγνοεί ή φοβάται αν δεν την έχει ζήσει στο σπιτικό του;

«Σας πληροφορώ πως περισσότερο τη φοβούνται όσοι την έχουν ζήσει, γιατί βίωσαν ή βιώνουν τις δυσκολίες της, αλλά παρ’ όλα αυτά επιλέγουν να την αντιμετωπίσουν παρέχοντας στήριξη στους δικούς τους. Είναι πράγματι μια ιστορία που θα μπορούσε να βρει ο καθένας από μας μπροστά του, μέσα στο σπιτικό του, στο συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον και από αυτήν την άποψη δε μου ήταν και τόσο δύσκολο να συνθέσω το παζλ της».

Στα πρώτα κεφάλαια αναφέρεστε πολύ στο Νοσοκομείο όπου διαδραματίζεται μέρος της ιστορίας. Πόσοι είναι οι συνάνθρωποι μας που είναι αντιμέτωποι με αυτές τις καταστάσεις πόνου (ψυχολογικού και σωματικού); Θεωρείτε ότι στην Ελλάδα τα Νοσοκομεία μπορούν να παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου προς τους ασθενείς και τους συγγενείς τους;

«Δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας που βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Θα έλεγα πως δεν υπάρχει οικογένεια να μην έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο, που να απαιτεί κόστος ψυχολογικό ή και σωματικό. Δεν έχετε παρά να κάνετε μια επίσκεψη σε κάποιο νοσοκομείο και θα το διαπιστώσετε. Όσο για τα τελευταία, πιστεύω πως διαθέτουν προσωπικό με υψηλή επιστημονική επάρκεια και ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν κι εκείνοι που συνδυάζουν την ανθρωπιά με τη γνώση. Υπάρχουν όμως και πολλοί οι οποίοι έχουν απολέσει την ιδιότητα του «λειτουργού» και αντιμετωπίζουν τους ασθενείς ως «πορτοφόλια». Είναι ευνόητο πως τέτοιοι άνθρωποι δεν επιτελούν ορθά και το έργο τους».




Σε κάποιο σημείο γράφετε (αναφερόμενη στην καφετέρια του Νοσοκομείου)…Καφετέρια της συμφοράς, η καφετέρια όπου ο πόνος προσπαθεί να χάσει το μέτρο του μέσα σ’ ένα φλιτζάνι ζάχαρης. Πιάνομαι από αυτό και σας ρωτώ αν ο λαός στις δύσκολες στιγμές βρίσκειπαρηγοριά σε ένα φλιτζάνι καφέ ή σε ένα ποτήρι κρασί για να μετριάσει τον πόνο του;


«Έτσι είναι. ένα φλιτζάνι καφέ ή ένα κρασάκι μπορούν να καταλαγιάσουν κάπως τον πόνο, το στρες, την ένταση. Μην ξεχνάτε τη φράση «καφές της παρηγοριάς». Φυσικά τα παραπάνω δεν είναι παρά μονάχα η αφορμή να μοιραστούν οι άνθρωποι με την παρέα τους τα βάσανά τους και να βρουν στήριξη και παρηγοριά μέσα από την κουβέντα. «Μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος, μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά», λέει σοφά ο λαός μας».



«Ευτυχώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέπουν το μέλλον γιατί κανείς δεν ξέρει πόσο θα αντέχουν αυτά που τους επιφυλάσσει η μοίρα ή ο Θεός», λέτε σε κάποιο σημείο. Μπορείτε να μου τη σχολιάσετε αυτή τη φράση σας;

«Η άγνοια του μέλλοντος είναι αυτή που μας κρατά όρθιους και μας επιτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή, καταχωνιάζοντας την αμείλικτη γνώση πως κάποτε θα φθάσει ο θάνατος. Φανταστείτε να περνούσαμε την κάθε μέρα μας γνωρίζοντας πότε μια ανίατη αρρώστια θα τσακίσει εμάς ή τους αγαπημένους μας ή ότι ένα δυστύχημα θα κόψει το νήμα της ζωής μας. Πόσο θα καταφέρναμε να ζούμε ανέμελοι, όπως τώρα, την καθημερινότητά μας; Πόσο η αίσθηση της ματαιότητας δε θα μας βραχυκύκλωνε στερώντας μας στην ουσία αυτή την ίδια τη ζωή; Παραφράζοντας τον Θουκυδίδη θα έλεγα «…αποκομίζουμε ως κέρδος να μην κουραζόμαστε προκαταβολικά για τις δύσκολες στιγμές που είναι να έρθουν…»


Αναφερόμενος ο Αργύρης στους πολιτικούς του σήμερα και του χθες αναφέρει… γίνεται να συγκρίνεις τους μαϊντανούς με τα πλατάνια. Αυτή η φράση ταιριάζει στους πολιτικούς του 2011, τους πολιτικούς του μνημονίου;

«Ο Αργύρης έζησε σε χρόνια που αναδείχθηκαν πράγματι πολύ ισχυρές προσωπικότητες στο χώρο της πολιτικής. Ίσως ήταν οι συνθήκες που το ευνοούσαν. Προσωπικά πιστεύω πως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του ταιριάζουν. Άλλωστε τους εκλέγει. Οι πολιτικοί του μνημονίου είναι οι μοιραίοι εκφραστές μιας αμέριμνης και μοιραίας κοινωνίας. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο».



Πολλές φορές αναφερθήκατε στον ύπνο χωρίς όνειρα. Τι συμβολισμός είναι αυτός ύπνος χωρίς όνειρα; Μπορεί να ισχύει στην νέα γενιά σήμερα που βιώνει στο πετσί της την ανεργία, την ανασφάλεια, την μετανάστευση…;

«Δεν είναι συμβολισμός. Περισσότερο πρόκειται για κάτι αληθινά ζωογόνο. Για να επιβιώσει ο άνθρωπος πρέπει να υπάρχουν στιγμές που να του επιτρέπουν ν’ ανασάνει. Όταν, λοιπόν, η πραγματικότητα μας στερεί τούτη την ανάσα, τότε το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας επιβάλλει τη φυγή. Κι επειδή η φυγή απ’ τα σημερινά προβλήματα, όπως εσείς σωστά τα θέσατε, είναι ακατόρθωτη όσο βρισκόμαστε σε εγρήγορση, τότε ίσως μονάχα το απόλυτο κενό, που είναι ο ύπνος δίχως όνειρα, μπορεί να μας εξασφαλίσει κάποια στοιχειώδη ανακούφιση».


«Τον άνθρωπο δεν το καθορίζει η εθνικότητα του αλλά η συνείδηση του», λέτε κάποια στιγμή. Οι Έλληνες έχουμε ρατσιστικές τάσεις; Επιμένω λίγο σε αυτό γιατί κάποτε οι παππούδες ήταν πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς τι είμαστε;

«Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν υπάρχουν λαοί δίχως ρατσιστικές τάσεις. Ακόμα κι αυτός που ισχυρίζεται πως δεν είναι ρατσιστής μ’ αυτήν την ίδια τη δήλωσή του γίνεται, αφού διαχωρίζει τον εαυτό του από τους υπόλοιπους. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην βάρβαρος». Είδατε τι έγινε και με τη σημερινή κρίση. Οι λαοί της Ευρώπης, για τους οποίους πιστεύαμε πως βρίσκονται σε κάποιο άλλο επίπεδο πολιτισμού που τους επιτρέπει να «ανέχονται» καλύτερα τη διαφορετικότητα, αποδείχθηκαν μέσα από τα σχόλια που έκαναν για την Ελλάδα και τους Έλληνες εξαιρετικά ρατσιστές. Πιστεύω όμως πως η ανεκτικότητα του διαφορετικού πρέπει να γίνει βίωμα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στην νέα πολυπολιτισμική εποχή που ήδη βιώνουμε. Όπως λέει σε κάποια στιγμή κι ο Αργύρης: «Η γη είναι πια μια γειτονιά» και μ’ αυτό νομίζω πως πρέπει να πορευτούμε, δίχως να χάνουμε όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας».


Εν έτει 2011 πιστεύετε πως πολλές γυναίκες όπως η Αγγέλα ανέχονται «Σπύρους»; Είναι εγκληματικό που οι γυναίκες γίνονται αποδέκτες βίας; Πως μια γυναίκα θα βρει διέξοδο να μιλήσει και να ξεφύγει από μια άρρωστη κατάσταση;
«Ευτυχώς, όλο και λιγότερες, δίχως όμως να έχει εξαλειφθεί τούτο το φαινόμενο. Νομίζω πως οι γυναίκες που έχουν κάτι να πιαστούν δύσκολα γίνονται θύματα τέτοιων καταστάσεων. Άλλωστε και η Αγγέλα οδηγήθηκε εκεί, γιατί ακριβώς θεωρούσε πως δεν μπορεί να βασιστεί στον εαυτό της, αλλά και γιατί πίστευε πως «εγκαταλείφθηκε» απ’ τους αγαπημένους της. Τα στηρίγματά μας, λοιπόν, είναι εκείνα που δίνουν διέξοδο σε παρόμοιες συνθήκες».



Θα μου επιτρέψετε να ρωτήσω πάλι για τον Παύλο, αλλά από την πλευρά του πατέρα αυτή τη φορά. Είπε στην Ιφιγένεια να συνεχίσει τη ζωή της και να αφήσει τη μάνα της. Αναλογιζόμενος τον έρωτα του για την Χαρά αλλά και την αγάπη του στη κόρη του, πόση δύναμη χρειάζεται για κάνει αυτή τη δήλωση. Πόσο είχε παλέψει με τον εαυτό του;

«Εδώ πιστεύω πως φανερώνεται όλο το μεγαλείο της αγάπης του σύγχρονου γονιού, όπως και στην απάντηση της Ιφιγένειας φανερώνεται η αγάπη του παιδιού. Παλαιότερα ίσχυε η κοινωνική αξία ότι τα παιδιά υπάρχουν για τους γονείς. Στο αξιακό σύστημα του Παύλου ισχύει το αντίθετο. Οι γονείς υπάρχουν για τα παιδιά. Ο Παύλος είναι ρεαλιστής. Βλέπει το μέλλον να έρχεται, γνωρίζει πως ο ίδιος θα έχει φύγει, όταν τα δυσκολότερα θα φτάσουν, και πιστεύει πως αυτό που ζητάει απ’ την Ιφιγένεια είναι ό,τι θα της ζητούσε και η μάνα της, αν ήταν σε θέση να καταλάβει. Εκφράζεται, δηλαδή, με τα δικά του χείλη και η επιθυμία της μάνας».


Στο βιβλίο σας φαίνεται να δίνετε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή όταν αυτή βγαίνει από το σώμα μέχρι να αρχίσει το ταξίδι της. Είναι ένα ταξίδι που ο λαός το έχει ντύσει με παραδόσεις…

«Πράγματι. και είναι παραδόσεις που εμένα προσωπικά με συγκινούσαν από παιδί. Οι σαράντα μέρες που τριγυρνούν οι ψυχές στον γήινο κόσμο, πριν αποχωρήσουν για το ταξίδι τους, τα τελετουργικά τα οποία κυρίως οι γυναίκες αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν… Τα ψυχοσάββατα που οι ψυχές λέγεται πως επιστρέφουν και περιμένουν το στάρι, τα κόλλυβα, και φεύγουν ύστερα ικανοποιημένες που οι ζωντανοί δεν τους έχουν ξεχάσει ή το αντίστροφο… Πάμπολλες παραδόσεις που σαν στόχο θεωρώ πως έχουν να κάνουν πιο ανεκτό τον αποχωρισμό, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ελπίδα πως δεν τελειώνουν όλα με το θάνατο».


Είναι αλήθεια πως τις πιο μεγάλες φυλακές τις χτίζει ο εαυτός μας; Πως δραπετεύουμε από αυτές;

«Θεωρώ πως είναι αλήθεια. Ο εαυτός μας πολλές φορές γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός μας, γιατί είναι εκείνος που γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τις αδυναμίες μας. Και μονάχα όταν κατανοήσουμε πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτές τις φυλακές, τότε μας δίνεται και η δυνατότητα να ελευθερωθούμε».

Λέτε κάποια στιγμή πως η αξία κάποιου ή η απαξία αξιολογούνται και από το πιο δύσκολο κοινό. Αν πάρουμε ως μέτρο την επικαιρότητα αυτό που γράφετε είναι αυτό που έγινε στις παρελάσεις πριν λίγες ημέρες και στις πλατείες της Ελλάδας όλο το καλοκαίρι;

Η αλήθεια είναι, όσο κι αν φαίνεται σκληρό αυτό, πως δε θεωρώ ότι είμαστε «δύσκολο» κοινό. Αν ήμασταν, δε θα κάναμε τις επιλογές που μας οδήγησαν στην καταστροφή. Κι όλες αυτές οι αντιδράσεις που παρακολουθήσαμε πρόσφατα θα είχαν προκύψει τη στιγμή που έπρεπε, αποτρέποντας την προδιαγεγραμμένη πορεία μας προς τα εκεί».


Η Ιφιγένεια δείχνει πολύ θαρραλέα σε όλη την εξέλιξη του βιβλίου. Αυτό το θάρρος είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση καταστάσεων σαν αυτή της Χαράς; Θεωρείτε ότι πηγάζει από μέσα μας;

«Η Ιφιγένεια αντλεί το κουράγιο της από την αγάπη της και τη συναίσθηση του χρέους. Αυτά είναι που την οδηγούν στις επιλογές της, αυτά είναι που ορίζουν τη συμπεριφορά της και την τροφοδοτούν με δύναμη. Σαφώς πηγάζουν από μέσα μας και έχουν άμεση σχέση με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας».

Κάποια στιγμή αναφερθήκατε στα ιδρύματα και την αποκρουστική τους λειτουργία. Μάλιστα η Ιφιγένεια μόλις αντιλήφθηκε τι γινόταν εκεί έφυγε τρέχοντας. Αξίζουν έναν επίλογο ζωής σε αυτές τις συνθήκες οι ασθενείς;

«Πιθανόν να υπάρχουν και ιδρύματα που να επιτελούν σωστά το έργο τους. Σίγουρα όμως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το αίσθημα που προσφέρει στον άνθρωπο η αίσθηση της οικογένειας, η αίσθηση πως δεν τον παραπετούν σαν γέρικο άλογο που δεν χρησιμεύει πια. Και προσωπική μου γνώμη είναι πως δεν αξίζουν τέτοια μεταχείριση οι άνθρωποι που μας χάρισαν τη ζωή και μας μεγάλωσαν. Βέβαια, ίσως σε κάποιες περιστάσεις να είναι απαραίτητη μια τέτοια λύση. Δε θέλω να είμαι απόλυτη και, φυσικά, μιλώ μονάχα για τον εαυτό μου».

Επιλέξατε ένα θέμα που δύσκολα θα το συναντήσει κάποιος σε λογοτεχνικό πεδίο. Γιατί καταπιαστήκατε με το Αλτσχάιμερ;

«Όπως ίσως θα υποψιαστεί εύλογα ο αναγνώστης, κάποιες δικές μου εμπειρίες με ώθησαν να γράψω για το συγκεκριμένο θέμα. Το Αλτσχάιμερ, βέβαια, δεν είναι μια οποιαδήποτε αρρώστια. Είναι πολλές οι δυσκολίες που συνοδεύουν τούτη την ασθένεια και δημιουργούν τις συνθήκες κρίσης που μπορεί να οδηγήσουν σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Μέσα, λοιπόν, από τις ακραίες αυτές καταστάσεις θέλησα να μιλήσω για τις ανθρώπινες σχέσεις, τους δεσμούς, τις μικρές καθημερινές θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε, που μπορεί να μην έχουν την ηρωική διάσταση των μεγάλων θυσιών αλλά δεν είναι καθόλου αμελητέες».

Το πρόσωπο του αληθινού έρωτα, είναι αυτό που υπερισχύει στις δύσκολες στιγμές ενός ζευγαριού; Και πως αυτό διαδραματίζεται στο βιβλίο σας;

«Ο αληθινός έρωτας είναι ένας πανίσχυρος δεσμός. Είναι η αγάπη και ο έρωτας μαζί που δίνουν τη δύναμη σ’ ένα ζευγάρι να βρει τρόπο να ξεπερνάει τις όποιες δυσκολίες. Στο βιβλίο μου το ζευγάρι των ηρώων μοιάζει να φτάνει στη διάλυση μετά από ένα διάστημα όπου υπερίσχυε η κατανόηση, η συμπαράσταση. Ο Σοφοκλής, όμως, είναι άνθρωπος κι αυτός. Λυγίζει κάποια στιγμή κάτω απ’ το ψυχολογικό στρες κι επιθυμώντας την παλιά τους ζωή θέτει τελεσίγραφα, που οδηγούν στο χωρισμό. Ωστόσο, η σχέση εξακολουθεί να ισχύει γιατί είναι ουσιαστική. Κι αυτή η γνώση είναι που θα τον οδηγήσει κάποια στιγμή να αναθεωρήσει και να προσχωρήσει στις απόψεις της Ιφιγένειας.»


Το βιβλίο
Η Ιφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. «Πώς με λένε;» έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. «Θυμάσαι; Πες μου… με θυμάσαι;» Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρείς κι από την απάντηση της Χαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. Η Χαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. «Ιφι… Ιφι…» ψέλλισε τέλος και τα δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. Η μάνα της δεν την είχε ξεχάσει…

Ο κόσμος της Ιφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να κατακλύζεται από απώλειες και προδοσίες: ο πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία• η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της• η δουλειά της• ακόμη κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. Η ώρα που θα αντιμετωπίσει τη γυμνή αλήθεια έχει φτάσει. Μένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς.

Η ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της.



ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα μικρό χωριό της Αλμωπίας, μιας μικρής επαρχίας του Νομού Πέλλας। Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε δημόσιο σχολείο της περιοχής απ’ όπου κατάγεται και όπου ζει με την οικογένειά της. Αγαπημένες τις ασχολίες είναι το διάβασμα, η ζωγραφική και, εδώ και λίγο καιρό, το γράψιμο. Είναι παντρεμένη και έχει δυο γιους. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ.