Κείμενο - Φωτογραφίες: Ερωδίτης Παπαποστόλου
Όπως λέει και μία φράση, «Όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα
μάτια, γίνονται δάκρυα και πέφτουν». Όταν είμαστε παιδιά, κάνουμε τα πιο
παιδιάστικα και ταυτόχρονα πιο αληθινά όνειρα. Όταν όμως μεγαλώνουμε, τα
αφήνουμε πίσω, τα ξεχνάμε, και κάνουμε μεγαλύτερα, πιο ρεαλιστικά και πιο
επικίνδυνα.
Οι κούκλες είναι το πιο παλιό και χαρακτηριστικό παιχνίδι
των παιδιών. Αντιπροσωπεύουν τα όνειρα και την αθωότητα. Καθρεφτίζουν την αγνή
ψυχή των παιδιών που λαχταρούν να πραγματοποιήσουν τους πιο κρυφούς τους
πόθους. Όλοι έχουμε κρατήσει στα χέρια μας την κούκλα με την ανοιχτή
αγκαλιά, κι έχουμε παρακολουθήσει παράσταση με μαριονέτες. Όσο όμως τα χρόνια
περνούν, κι αρχίζουμε να ζούμε στον κόσμο των μεγάλων, πολλές φορές γινόμαστε
εμείς οι ίδιοι μαριονέτες του συστήματος και των καταστάσεων. Σταματάμε να
φερόμαστε αυθόρμητα και καλοκάγαθα, παύουμε να βλέπουμε τη θετική πλευρά.
Αφήνουμε τις αποτυχίες και το φόβο να μας καθοδηγήσουν και να ορίσουν τις
πράξεις μας..
Αν αντικρίζαμε τώρα τα παιχνίδια μας, θα διαπιστώναμε ότι
έχουν αλλάξει μορφή... Κρύβουν μέσα τους την αντανάκλαση του καινούριου
ενήλικου εαυτού μας, εκείνου που πλέον δεν ονειρεύεται, εκείνου που έχει
ξεχάσει τι σημαίνει ξεγνοιασιά, εκείνου που τα παρατάει πολύ εύκολα και δεν προσπαθεί
να διορθώσει ότι έχει χαλάσει.