Ποιοι δημοσιογράφοι είναι συνένοχοι με το κατεστημένο

Αυλικοί – Ρουφιάνοι – Τσουτσέκια λύνουν και δένουν στον Τύπο

Σαν στημένες λεμονόκουπες πετιούνται τα νέα δημοσιογραφικά μυαλά

Στις εφημερίδες πάντα επικρατούσε ένα περίεργο κλίμα… Όπου και αν εργάστηκα σε όποιο μέσο πάντα υπήρχε αυτή η μυρωδιά του φόβου και πάντα ανασκουμπωνόσουν για αυτό που είπες αφού δεν ήξερες πως θα το μεταφράσει ο άλλος αλλά και πως θα το μεταφέρει στο Μεγάλο Κεφάλι ή Αδελφό δηλαδή το Αφεντικό σου.

Πηγαίναμε το πρωί με τα ρεπορτάζ μας, με την αγωνία μας και στήναμε από το 0 εφημερίδα.

Απλήρωτοι πολλές φορές, ταλαιπωρημένοι, δουλεύαμε με 40 βαθμούς σε ένα κλειστό χώρο χωρίς ανεμιστήρες και όμως σφίγγαμε τα δόντια και δουλεύαμε.

Δεν αναγνωρίστηκε ποτέ άλλωστε ζούμε στην εποχή που αυτοί που έχουν τη δύναμη και το χρήμα σε υποχρεώνουν να δουλέψεις για την επιβίωση σου κάτω από συνθήκες δύσκολες και αν δεν τα κατάφερνες η απάντηση στα χείλη του ενός από τους 7 παρατηρούντες –και μόνο- διευθυντές που είχες …ξέρεις πόσοι περιμένουν έξω στην πόρτα αγοράκι μου, χιλιάδες μη μας πρήζεις τον έρωτα και δούλεψε φέρε μου την είδηση, γράφτην και δούλεψε για την επόμενη. Δεν τον ένοιαζε αν ήσουν απλήρωτος τρεις μήνες, αν δεν είχες λεφτά πάνω σου όχι μόνο για ταξί να γυρίσεις σπίτι σου μετά τις 12 το βράδυ αλλά ούτε και για να αγοράσεις εισιτήριο αστικών συγκοινωνιών.

Άλλοι διαβάζοντας τις παραπάνω σειρές θα πείτε πως για να γίνεις καλός πρέπει να υπομένεις πολλά, όμως δεν ισχύει, εγώ είδα με τα μάτια μου ότι καριέρα έκαναν στο χώρο μόνο οι αδελφές και τα βύσματα… κανείς άλλος. Οι υπόλοιποι δουλέψανε και δουλεύουν σκληρά και μάλιστα στα 9 χρόνια που είμαι ας το πούμε στην πιάτσα μόνο δύο προχώρησαν σε κάτι καλύτερο που και εκεί τους βασάνιζαν με άλλους τρόπους.

Αλλά ας μην ξεφεύγω… θα επιστρέψω στις επόμενες παραγράφους.

Αυλικοί –διευθυντές-ρουφιάνοι

«Αλήτες ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», είναι ένα σύνθημα που ακούγεται στις πορείες. Ποτέ δεν θίχτηκα γιατί ποτέ δεν ένιωσα ρουφιάνος, κάθε άλλο μάλιστα και εγώ είχα δικαιώματα γιατί δούλευα. Πάνω στην πλάτη μου έβγαζαν εκατομμύρια έκαναν συμφωνίες και εγώ έγραφα έκανα λάντζα. Έκανα αυτά που γουστάρω τους ήρωες του πεζοδρομίου της διπλανής πόρτας. Όχι πολιτικά ποτέ δεν έγραφα. Δεν τα γούσταρα. Δεν γούσταρα τους πολιτικούς αλλά ούτε και τους πολιτικούς συντάκτες. Μέσα στην κύριλα να στο παίζει ιστορία. Στο ασανσέρ ήμουν εγώ μια συνάδελφος και μετράγαμε τα ψιλά για το φραπέ από το κυλικείο που θα παίρναμε και ταυτόχρονα ήταν μαζί μας ένας πολιτικός συντάκτης που το κουστούμι του ήταν οι τρεις μισθοί μου. Δεν με ενδιέφερε όμως γιατί εγώ ποτέ δεν πούλησα αυτά που ένιωθα και που νιώθω.

Όπως ανέφερα λίγο πριν είχαμε διευθυντές παρατηρητές. Τι ήταν αυτοί; Χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες σε γέρους που είχαν πάρει σύνταξη και έχωναν τη μύτη τους παντού… παράδειγμα : «Άκουσα στο ράδιο στον τάδε σταθμό –έναν άκυρο εν τω μεταξύ- αυτόν να κάνει δηλώσεις γι αυτό» και τρέχα εσύ μικρέ και βρες το γιατί ο έτερος υπεύθυνος διευθυντής ήταν απασχολημένος με τη «μικρή» που ήρθε για δουλειά. Και εντάξει έτρεχες γιατί ήταν δουλειά σου να βρεις τη δήλωση και να την κάνεις απομαγνητοφώνηση και την ώρα που τα έκανες όλα αυτά είχες φορτωθεί και του διευθυντή σου το θέμα, είχες και τα δικά σου, ξαφνικά ο διευθυντής του κάτω ορόφου ήθελε να παίξει στοίχημα. Τρέχα μαλάκα, γιατί αν δεν πήγαινες δε θα είχες δουλειά την επόμενη και όλος σου ο κόπος οι 7 μήνες που δούλευες χωρίς να πάρεις μισό ευρώ και 8 με 150 μηνιαίως πήγαινε χαμένος. Να υπηρετείς τους αλήτες του συνατξιούχους που έπαιρναν την σύνταξη τους και έπαιρναν και παχουλό μισθό από την εφημερίδα και εσύ απλήρωτος να τρέχεις να βρεις ανταγωνιστική ύλη για να καλύψεις σελίδες και να κάνει η εφημερίδα πωλήσεις. Οι τέσσερις διευθυντές από τους εφτά που είχα ήταν συνταξιούχοι. Ποιοι ήταν οι άλλοι τρεις….ΤΣΟΥΤΣΕΚΙΑ που έγλυφαν το Αφεντικό και κατηγορούσαν εσένα ότι καθόσουν και ξυνόσουν και αυτοί παρότι διευθυντές έτρεχαν και έγραφαν για το καλό της τσέπης του Αφεντικού τους. Θυμάμαι δε μια φορά που είχα πάει να δω την κοπέλα μου στην Καστοριά με άδεια που διακαιόμουν και το είχα ζητήσει και ενώ είχα πάρει το ΚΤΕΛ και είχα ανέβει πάνω με παίρνει τηλέφωνο το πρωί και μου την ανακαλεί. Αυτός δεν είχε ποτέ ορμές, δεν είχε κοπέλα, δεν είχε έναν άνθρωπο που ήθελε να πάει να δει. Αλλά τι λέω ή αν προτιμάτε τι γράφω. Αυτός ήταν μάγκας. ¨Ήταν διευθυντής με αρχίδια ή μήπως ήταν το αντίστροφο ένα αρχίδι που έγινε διευθυντής ; Αυτός μάλιστα είχε και ένα βοηθό εκεί…τον είχαν κάνει διευθυντή και αυτόν, χειρότερο ρουφιάνο δεν έχω συναντήσει στην ζωή μου και παραμυθά. Ερχόταν σου το έπαιζε και αυτός πονεμένος και θιγμένος και ότι του έλεγες τσουπ γραμμή πήγαινε και τα έλεγε όπου αυτός νόμιζε. Το χόμπυ του, ποιο ήταν; Κρυβόταν στις σκάλες για να ακούσει διαλόγους. Μπορεί να γελάτε όμως ήταν τραγικό. Σε ένα επάγγελμα που πρεσβεύει την ελευθερία του λόγου να κατακρίνεται αυτή πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι που είχαμε γράψει τα κείμενα.

Κι όλοι μαζί οι διευθυντές συνταξιούχοι ρουφιάνοι και ρουφιάνοι τσουτσέκια, έγλυφαν το αφεντικό. Ήταν αυλικοί του. Τους πέταγε τασάκια αυτός… Τα στρατιωτάκια προσοχή. Τους έφτυνε στο πρόσωπο και αυτοί αναζητούσαν και άλλη ροχάλα. Δεν είναι υπερβολές. Γινόντουσαν αυτά και υποψιάζομαι ότι γίνονται ακόμη.

Δεν βρέθηκε ποτέ ένας άνθρωπος αξιοπρεπής. Το έχω παράπονο ότι σε καμία μου δουλειά πέρα τις προσωπικές δεν συνάντησα έναν διευθυντή με αρχίδια να με ξεζούμιζε στη δουλειά αλλά να ήταν η ομπρέλα προστασίας μου, σε κάποιο λάθος μου, γιατί όταν δουλεύεις είναι φυσικό επακόλουθο να κάνεις και λάθη.

«Νεκρό Μπλογκ» και απάντηση σε αίτημα συνεργασίας του Πινακίου

Έφυγα από το χώρο αναζητώντας λύσης επιβίωσης μα με το βλέμμα πάντα στραμμένο στις εφημερίδες και στα περιοδικά, γιατί είναι κάτι που αγαπάω και ξέρω να το υπηρετώ με όλη μου τη ψυχή. Δούλεψα και δεν το κρύβω και δουλεύω ακόμη ταξί. Μόνο ένας άνθρωπος βρέθηκε να μου συστήσει μια δουλειά στα τρία χρόνια. Πήγα δεν τα βρήκα δεν έχει σημασία ,επειδή αυτός προσπάθησε να με βοηθήσει. Είναι από τους ελάχιστους του χώρου που αγαπάω πολύ και θεωρώ κέρδος μου ότι το συνάντησα κάπου στο ταξίδι στης ζωής μου και γι’ αυτό το λόγο βρέθηκα το περασμένο Σάββατο στο γάμο του γιατί ήθελα να ήμουν παρόν στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Είναι ο μόνος με αρχίδια δημοσιογράφος που γνώρισα, που κάθε φορά διαβάζω κείμενο του και ταξιδεύω, όμως και αυτός επειδή δεν είναι ρουφιανός και είναι καλός σαν άνθρωπος δεν τον αφήνουν να ξεδιπλώσει το ταλέντο τους και τις δυνάμεις του για να κάνει τη διαφορά στο Μέσο που θα επιλέξει. Τι να κάνουμε; Οι συνταξιούχοι ρουφιάνοι παππούδες δεν θέλουν άλλον μέσα στα πόδια τους γιατί φοβόνται.

Έψαχνα –και ψάχνω ακόμη δηλαδή- ένα τηλέφωνο ενός αναγνωρισμένου ηθοποιού για να δώσει συνέντευξη στο Πινάκιο. Ζήτησα βοήθεια από κάποιον υψηλά ιστάμενο στον Όμιλο το δημοσιογραφικό που δούλευα. Μου είπε πως το ΠΙΝΑΚΙΟ δεν λέει κάτι και θα κάνει ότι μπορεί για να μου βρει το τηλέφωνο. Την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει. Δεν μπορώ να μιλήσω στον τάδε για να σου βάλει συνέντευξη –λες και του είπα να κάνει αυτό εγώ απλός το τηλέφωνο ζήτησα- είναι ένα «νεκρό μπλογκ» μου είπε και κόντεψε να μου φύγει το ακουστικό από τα χέρια. Αν θες να συνεργαστούμε να στο ανεβάσω μου είπε και του έκλεισα το τηλέφωνο.

Οπότε λέω και εγώ την δική μου απάντηση εκ μέρους και των άλλων δύο παιδιών που είμαστε το ΠΙΝΑΚΙΟ:

1- Δε σεβόμαστε κανέναν που δεν μας σέβεται

2- Δεν είμαστε νεκροί, όπως εύκολα διακρίνει κάποιος από τις ημερομηνίες είμαστε στον αέρα μόλις 10 ημέρες

3- Δεν είμαστε νεκροί γιατί είμαστε άνθρωποι της νέας γενιάς με μεγαλύτερο εμένα που είμαι 27 χρονών και οι άλλοι δύο συνεργάτες που είναι 24

4- Λέμε φρέσκες ειδήσεις. Το τόλμημα του Πινακίου απευθύνεται σε νέους κυρίως ανθρώπους και οι ειδήσεις που ανεβάζουμε δεν έχουν σχέση με ριραϊτινγκ και είναι δικές μας

5- Θέλουμε να προβάλουμε πρωταγωνιστές της διπλανής πόρτας όπως η τριταθλήτρια κόσμου του Τάεκβοντό και τον πατέρα της που κάθε μέρα δίνουν μάχη για να αναδειχθεί η πόλη τους, η χώρα μας γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν κάθονται να δίνουν εντολές και να το παίζουν πολύξεροι και μάγκες. Είναι άνθρωποι που πληρώνουν τους φόρους τους, που ζουν δύσκολα σε μια επαρχιακή πόλη. Που καμία εφημερίδα ποτέ δεν πρόβαλε ως πρώτο θέμα. Έχουμε επίσης στις αναρτήσεις μας ένα παιδί που ξεκίνησε από την Καστοριά με μια κιθάρα και ένα χαμόγελο και πήγε και κατέκτησε το Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης και έκανε τον Σπανό να κλάψει. Αυτούς τους ανθρώπους προβάλουμε εδώ στο Πινάκιο. Οπότε συνεργαζόμαστε με αυτούς και μόνο με αυτούς.

6- Γιατί εσείς ποτέ δεν μείνατε άνεργοι, ποτέ δεν κάνατε κάτι άλλο πέρα από αυτό που γουστάρατε

7- Και …3 χρόνια γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο να πείτε όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε άλλα παιδιά για μια δουλειά αλλά τώρα που βγήκε το Πινάκιο στον αέρα θέλετε συνεργασίες

8- Η νέα Γενιά είναι εδώ….. Ακόμη και άνεργοι ή κάνοντας οτιδήποτε άλλο για να επιβιώσουμε εμείς δεν συμβιβαζόμαστε και ας μπαίνουμε στο μπλογκ μόνο εμείς οι τρεις που το δημιουργήσαμε

Η Ελληνίδα αμαζόνα Γραμματούλα Χριστίδου άλωσε το Μεξικό

Πάλεψε σαν θηρίο και παρότι τραυματισμένη κέρδισε την τρίτη θέση του κόσμου

Του Λευτέρη Χ Θεοδωρακόπουλου

Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν θηρία αλλά τα θηρία σαν Έλληνες, είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και φαίνεται πως εξήντα πέντε χρόνια μετά οι Έλληνες δεν ξέχασαν να πολεμούν και να μάχονται.

Τρανή απόδειξη η μόλις 17χρονη Γραμματούλα Χρηστίδου η οποία παρότι τραυματισμένη κατάφερε και κατέκτησε την τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταεκβοντό

Η νεαρή κοπέλα από την Πτολεμαϊδα έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων/Νεανίδων, στην πόλη Τιχουάνα του Μεξικού και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα +68 παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε τραυματισμένη.

Η Χριστίδου συνέτριψε στον πρώτο αγώνα την Αλεξάντρα Λούκουις από το Πουέρτο Ρίκο11-1, στα προημιτελικά επικράτησε με 5-4 της Μαρία Ντελογκλάν.

Η τριταθλήτρια κόσμου μιλώντας στο Πινάκιο επισήμανε πως συνοδοιπόρους στην έως τώρα πορεία της έχει την οικογένεια της και τον προπονητή της που είναι ο πατέρας της, Χρήστος Χριστίδης, ενώ μοναδική στιγμή στη ζωή της μας αποκαλύπτει πως ήταν όταν είδε την ελληνική σημαία να κυματίζει μες στο στάδιο του Μεξικού.

Είσαι μόλις 17 χρονών και έχεις κατακτήσει την 3^η θέση σε ολόκληρο στον κόσμο, έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας σου;

-«Είμαι 17 χρονών, ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ και προσπάθησα. Δεν μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις μια τέτοια διάκριση, δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό που νιώθω».

Πόσο δύσκολο ήταν να φτάσεις εδώ;
-«Με προσπάθεια, θέληση και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις όλα γίνονται. Αλλά πάνω απ’ όλα θέλει προπόνηση και να πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις».

Είχες ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς κι επανήλθες λίγες εβδομάδες πριν το πανελλήνιο, πως τα κατάφερες;
-«Φέτος ήμουν πιο αποφασισμένη από κάθε χρόνια, αυτό το πανελλήνιο ήταν η αρχή της μεγάλης μου επιτυχίας στο Μεξικό. Ένας τραυματισμός μπορεί να σε ταλαιπωρεί αλλά εκείνη την στιγμή δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά μόνο το παιχνίδι».

Στο Μεξικό αγωνιζόσουν τραυματισμένη; Πιστεύεις πως αν δεν ήσουν θα πετύχαινες παραπάνω πράγματα;
-«Στο Μεξικό τραυματίστηκα στο πρώτο παιχνίδι αλλά δεν με εμπόδισε να συνεχίσω. Σε ένα τέτοιο επίπεδο αγώνων όλοι οι αθλητές είναι πολύ καλή, αλλά αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός πιστεύω πως θα πήγαινα καλύτερα. Η 3^η θέση είναι μια πολύ καλή διάκριση και είμαι ευχαριστημένη».

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σου, η σκληρή δουλεία, η προπόνηση;
«Σε κανένα άθλημα δεν υπάρχει μυστικό της επιτυχίας. Θέλει σκληρή δουλειά, πολύ προπόνηση και συνεργασία με τον προπονητή και τους συναθλητές. Κάθε παιχνίδι είναι μοναδικό και έχει κάτι διαφορετικό, την στιγμή που ξεκινάει ένα παιχνίδι τα ξεχνάς όλα»!

Η οικογένεια σου είναι δίπλα σου;
«Ο προπονητής μου είναι και πατέρας μου .Όλα αυτά τα χρόνια οι οικογένεια μου είναι δίπλα μου και με στηρίζουν πολύ σε ότι κάνω. Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου».

Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις προπόνηση και σχολείο;
«Αν υπάρχει θέληση όλα μπορούν να γίνουν, βέβαια είναι πολύ δύσκολο γιατί και τα δύο χρειάζονται χρόνο. Αν υπήρχαν ακόμα τα προνόμια των αθλητών θα είχα ακόμα πιο πολύ χρόνο για να ασχοληθούμε με αυτό που αγαπάμε-το άθλημα μας- θα αφιερώναμε χρόνο και θα είχαμε μεγαλύτερες διακρίσεις. Τώρα αναγκάζουν έναν αθλητή να σταματήσει στην Τρίτη λυκείου για να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Το καλοκαίρι ψηφίστηκε ο νέος νόμος για τους αθλητές και καταργούν όλα τα προνόμια των αθλητών. Ενώ ένας αθλητής οποιουδήποτε αθλήματος που κατακτούσε μέχρι και 8^η θέση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα περνούσε σε οποία σχολή ήθελε τώρα με μια θέση στα μετάλλια δεν μπορούμε να περάσουμε ούτε στα ΤΕΦΑΑ, έχουμε μοροιοδότηση 18%. Μ’αυτό τον τρόπο δεν ‘χτυπάν’ το ντόπινγκ αλλά τους αθλητές. Αν ήθελαν πράγματι να σταματήσουν το ντόπινγκ υπάρχουν πολλοί τρόποι να το καταφέρουν. Με τόσες ώρες προπονήσεις πως ένας αθλητής μπορεί να τα καταφέρει και στα δυο;;;»

Οι φίλοι σου και οι συμμαθητές αλλά και οι καθηγητές σου, τι σου είπαν μετά την τελευταία σου διάκριση;
-(γέλιο) «Απ’ όλους είχα θερμή υποδοχή και τους ευχαριστώ. Όλο αυτό το διάστημα με στήριξαν όλοι από τους φίλους μου μέχρι και τους καθηγητές μου. Έχουν και αυτοί ένα ρόλο στην επιτυχία μου. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι χάρηκαν και αυτοί με την διάκριση μου» .

Πως ήταν η εμπειρία σου στο Μεξικό;
«Μόνο η συμμέτοχη σε μια τέτοια διοργάνωση και τον κόσμο που γνωρίζεις φτάνει για να ανταμείψει τους κόπους τόσων χρόνων. Όπως είπα στην διοργάνωση υπήρχαν αθλητές υψηλού επιπέδου και ήταν μια από της καλύτερες διοργανώσεις.
Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά όλο ταξίδι. Μέσα από το άθλημα μου έζησα και γνώρισα πολλούς τόπους, έμαθα να σκέφτομαι αλλιώς (το ταξίδι) αλλά κατάφερα αυτό που είχα όνειρο από μικρή ( ο προορισμός)».

Πως ένιωσες όταν ανέβηκες στο βάθρο;
«Αυτό που ένιωσα εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να το περιγράψω…
Είναι το πιο ωραίο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας αθλητής, είναι η δικαίωση των κόπων και εύχομαι να την ζήσουν όλοι οι αθλητές.
Εκείνη την ώρα βλέπεις να σηκώνετε η ελληνική σημαία οι συναθλητές μου να φωνάζουν ΕΛΛΑΣ να ακούγεται σε όλο τον κόσμο η Ελλάδα, ανάμεικτα συναισθήματα, ανακούφιση και χαρά»

Χρήστος Χριστίδης: «Είμαι περήφανος για την κόρη μου»

Ο πατέρας της και προπονητής της Γραμματούλας ( Τούλας), Χρήστος Χριστίδης μιλάει αποκλειστικά στο Πινάκιο για το πόσο δύσκολο είναι να προπονεί την ίδια του την κόρη και να την κάνει πρωταθλήτρια κόσμου, αλλά και πως κατάφερε να κάνει το ταεκβοντό μόδα σε μια πόλη όπως η Πτολεμαϊδα, καθώς ο σύλλογος που έχει ιδρύσει και ηγείται τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στα εντός και εκτός συνόρων τουρνουά αποσπώντας μετάλλια και διακρίσεις.

Πόσο εύκολο είναι να προπονείς το ίδιο σου το παιδί;

«Πράγματι είναι δύσκολο γι ατί εξωτερικεύεις όλο το πάθος και τα συναισθήματα σου σαν προπονητής με αγάπη προς το άθλημα που διδάσκεις (TKD) ώστε έτσι να είσαι ο πρώτος δέκτης στη στρατηγική που εφαρμόζει το κάθε παιχνίδι που αγωνίζεσαι. Αυτό είναι ένα ρίσκο το οποίο με μια λάθος εντολή να χάσει ένα κρίσιμο πόντο (που πόντος εδώ ισοδυναμεί και με πόνο) ή ακόμα κ έναν αγώνα. Έτσι κατά κάποιο τρόπο γινόμαστε ακόμη πιο υπεύθυνοι γιατί εδώ τα λάθη δε χωράνε. Θέλει πολύ προπόνηση μες στο σύλλογο, πολύ υπομονή- επιμονή για να γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής.

Η Τούλα αλλά και η Βάσω εί ναι παιδιά μου όταν είμαστε στο σπίτι μας και συζητάμε και παίζουμε….

Αλλά για να πετύχουμε πράγματα πρέπει να δουλέψουμε σαν δάσκαλος και αθλητής, χωρίς να ξεφεύγουμε από τα πλαίσια της οικογένειας। Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μέσα στο σύλλογο την Εορδαϊκή Δύναμη όλοι οι αθλητές είν αι και παιδιά μου».

Πως αισθάνθηκες όταν είδες την κόρη σου στο βάθρο;

«Αυτό που βιώσαμε στο Μεξικό δεν μπορώ να το περιγράψω। Οι λέξεις δεν στέκουν ικανές να αποδώσω τα συναισθήματα μου. Ήμουν τόσο περήφανος, δεν ήξερα τι να κάνω να γελάσω από τη χαρά μου να κλάψω, δεν ήξερα πραγματικά. Το μόνο που βγήκε από τα χείλη μου ήταν «μπράβο κορίτσι μου». Όλη η ελληνική αποστολή ένιωθε υπέροχα, ήμασταν μια μεγάλη αγκαλιά, μια οικογένεια. Εδώ θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω και την Ελληνική Ομοσπονδίας Ταεκβοντό και τους ομοσπονδιακούς προπονητές που προσπαθούσαν κάθε στιγμή γι αυτήν την επιτυχία όπως και για κάθε επιτυχία στο Ταεκβοντό)»

Έχεις παράπονα από την Πολιτεία;

«Δεν μπορεί ένας αθλητής ή μια αθλήτρια (μόλις 16-17 χρονών) παγκοσμίου επιπέδου με δεκάδες διακρίσεις σε πανελλήνιο και σε παγκόσμιο επίπεδο να φοιτά στην Τρίτη Λυκείου και να μη μπορεί να περάσει στο Πανεπιστήμιο ούτε καν στα ΤΕΦΑ (Γυμναστική Ακαδημία).

Μιλάμε για μαθητές του 17 και του 18 να περιμένουν τι και ποιος να τους εξετάσει στα αγωνίσματα, που αυτά τα παιδιά αγωνίζονται εδώ και χρόνια και καταφέρνουν να καταξιωθούν σαν αθλητές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μερικά από τα παιδιά αυτά έχουν κατορθώσει με τον ιδρώτα τους, τις στερήσεις τους, τις σκληρές και τις ιδιαίτερα επίπονες προπονήσεις τους να φέρουν διάκριση για τη χώρα τους.

Μήπως πρέπει κάποια στιγμή η Πολιτεία να είναι λίγο πιο κοντά σε αυτά τα ελληνόπουλα και τους προπονητές τους…»

Αλέξης Γούδας: Όσο ώριμος και να αισθάνεσαι μουσικά άλλο τόσο δεν είσαι...

«Το πιο δύσκολο πράγμα στη μουσική είναι ο χρόνος...»

«H μουσική είναι η πιο γρήγορη και άμεση διαδικασία της ψυχής που οδηγεί σε ακαριαίο χρόνο σε πνευματική έκσταση». 

Πριν από λίγα χρόνια μας καθήλωσε στις τηλεοράσεις μας, με το φανταστικό του ταγκό το οποίο αναδείχθηκε το νικητήριο τραγούδι στο τελευταίο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Δύο χρόνια μετά ο «φανταστικός» Αλέξης, μας μιλάει για το ταξίδι του στο μαγικό κόσμο της μουσικής. Μας λέει πως έχει κερδίσει πράγματα από αυτό το δύσκολο ταξίδι, αλλά παράλληλα έχει γνωρίσει και την σκληρή πλευρά του χώρου. «Όσο ώριμος και να αισθάνεσαι μουσικά άλλο τόσο δεν είσαι...Θέλω να πω ότι ένας μουσικός διανύει έναν δρόμο και δεν πρέπει ποτέ να πιστέψει ότι έφτασε σε κάποιο προορισμό», λέει χαρακτηριστικά στο Πινάκιο.
Ο Αλέξανδρος είναι ένα παιδί χαμηλών τόνων που δεν λέει πολλά, αλλά η μουσική του πηγάζει μέσα από τη ψυχή του. Καλλιτέχνες σαν τον Αλέξανδρο αξίζουν μια θέση στην καρδιά μας.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο 

Δύο χρόνια μετά από την επιτυχία σου στο Φεστιβάλ διαγωνισμού Θεσσαλονίκης, πες μας τι άλλαξε; Θεωρείς ότι έχεις ωριμάσει μουσικά; 
«Το Φεστιβάλ με ώθησε στο να αντιμετωπίσω τη μουσική πιο υπεύθυνα και με περισσότερο επαγγελματισμό. Κι ενώ μου άνοιξε κάποιες πόρτες ταυτόχρονα μου φανέρωσε και τη σκληρή πλευρά του χώρου. Όλα αυτά μαζί λειτούργησαν και ελπίζω να λειτουργούν πάντα σαν προωθητικός ιμάντας της μουσικής μου εξέλιξης.
Ο Πικάσο έλεγε: περιμένω να γεράσω για να ζωγραφίσω με την απλότητα και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού». 

Ο κόσμος που σε βλέπει τι σου λέει; 
«Ο κόσμος πάντοτε βρίσκεται σε μια σχέση δούναι και λαβείν με έναν καλλιτέχνη με την έννοια του ότι προσμένει, αποδέχεται και ανταποδίδει την αγάπη για όσα όμορφα εισπράττει...οπότε αισθάνομαι ότι περιμένει από εμένα πράγματα». 

Θες να μας πεις που εμφανίζεσαι και πότε; 
«Εμφανίζομαι κάθε Παρασκευή και Σάββατο στη Μουσική Σκηνή Βάρδια στη Θεσσαλονίκη». 

Γιατί κάποιος να έρθει να σε δει live; 
«Για δύο λόγους: Αν του αρέσω θα έχει ανακαλύψει κάτι καινούργιο και θα περάσει όμορφα...Αν δεν του αρέσω θα μπει σε μια διαδικασία σκέψης και προβληματισμού για το τι είναι αυτό που είναι ξένο. Ίσως έτσι ανακαλύψει περισσότερο τον εαυτό του». 

Θυμάσαι πότε και πως ήταν η πρώτη σου γνωριμία με τη μουσική; 
«Η πρώτη μου γνωριμία με τη μουσική με βρίσκει να ακούω ρεμπέτικα και παραδοσιακά στην αγκαλιά του πατέρα μου σε νηπιακή ακόμα ηλικία.Μοναδική και καθοριστική εμπειρία για το μουσικό μου υποσυνείδητο». 

Ποια ήταν τα ερεθίσματα σου; 
 «Ερεθίσματα μου όλο το φάσμα του έντεχνου τραγουδιού τα παραδοσιακά το ροκ το παλιό λαϊκό τα μπλουζ κ.α.Καλλιτέχνες που εκτιμώ αρκετοί από τον STING μέχρι τον Ορφέα Περίδη από τον Πετρολουκά Χαλκιά μέχρι τους νέγρους μπλουζίστες». 

Εκτιμάς πως η μουσική διδάσκεται σωστά στα σχολεία- Τι προτείνεις; 
«Η σχολική μουσική προπαρασκευή είναι ανύπαρκτη.Η μουσική οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παιδείας.Περιφρόνηση και απαξίωση ταιριάζει σε όσους το ξεχνάνε και μεταβιβάζουν το χρέος τους στην προσωπική πρωτοβουλία». 


ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Γιατί αποφάσισες να λάβεις μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού; 
«Το φεστιβάλ είναι θεσμός αξιοπρεπής και σέβεται τον εαυτό του. Ωθεί τη νεολαία
σε υγιή μονοπάτια και την προτρέπει να υπηρετήσει κι όχι να υπονομεύσει το ελληνικό τραγούδι». 





Θεωρείς πως το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι ένας τρόπος για να συστηθεί ένας καλλιτέχνης στο ευρύ κοινό χωρίς εκπτώσεις στο ποιοτικό κομμάτι; 
«Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι ένας αξιοπρεπής διαγωνισμός, δεν βρίσκω στην Ελλάδα κάποιον άλλον διαγωνισμό που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον ώστε να πω ότι θέλω να λάβω μέρος σε αυτόν».

Υπάρχει διέξοδος ανάδειξης για έναν νέο καλλιτέχνη που περνά από κάποιον διαγωνισμό; 
«Υπάρχει, αλλά πρέπει να γίνει πολύ αργά και βασανιστικά για ένα νέο παιδί, το οποίο θα πρέπει να σταθεί πολύ τυχερό για να τα καταφέρει». 

Που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις; 
«Προσδοκία μου είναι κάθε φορά να ξεπερνάω τα όρια που έχω ο ίδιος θέσει για τον εαυτό μου». 


ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ

Η μουσική είναι ταξίδι; 
«H μουσική είναι η πιο γρήγορη και άμεση διαδικασία της ψυχής που οδηγεί σε ακαριαίο χρόνο σε πνευματική έκσταση. Δεν έχει σύνορα ούτε ταμπέλες». 

Έχεις συνθέσει και άλλα τραγούδια; 
«Έχω συνθέσει αρκετά τραγούδια κάποια έχουν πάρει το δρόμο της δημόσιας αναμετάδοσης,κάποια τα κρατώ στα συρτάρια μου». 

Ποια είναι τα όνειρα σου; 
«Όνειρό μου να μπορέσω να βάλω στα χείλη ενός και μόνο ανθρώπου ένα στίχο που ο ίδιος θα τον κουβαλάει για πάντα μέσα του.Το πιο δύσκολο πράγμα στη μουσική είναι ο χρόνος...»


Η ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΟΥΔΑ

Πριν από λίγες ημέρες έφτιαξες κάποια κομμάτια Ραγκουτσάρια ο Μύθος και τα Τέσσερα Τραγούδια θες να μας μιλήσεις γι αυτή σου τη δουλειά. Τι σημαίνει για σένα και τι συμβολίζει; 
«Κατάγομαι από την Καστοριά μια από τις πιο ιδιαίτερες πόλεις της Ελλάδας για να μην πω της Ευρώπης. Κάθε χρόνο 6/7/8 Ιανουαρίου γιορτάζεται στην πόλη μου το έθιμο των Ραγκουτσαρίων. Πρόκειται για το παραδοσιακό καρναβάλι που σχετίζεται με τις διονυσιακές τελετές. Εδώ και χρόνια κυκλοφορούσε στο μυαλό μου η ιδέα ενός έργου που να αφορά το έθιμο...πρόκειται για μια εναλλακτική προσέγγιση -παρουσίαση. Κατάφερα λοιπόν να το ολοκληρώσω και ευελπιστώ να περάσει στη συνείδηση των πολιτών και να ακούγεται κάθε χρόνο».












  Ο Γούδας έχει μελοποιήσει τα Ραγκουτσάρια της Καστοριάς πέρα ότι είναι τελευταίος νικητής του Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης.... Πατήστε, ακούστε, ταξιδέψτε!

Πυξ-Λαξ: Το συγκρότημα που «στοίχειωσε» στις συνειδήσεις μας

 Οι Πρίγκηπες της δυτικής όχθης και η πορεία τους ως τον παράδεισο

«Η μουσική, αγόρι μου, είναι για να μας ταξιδεύει εκεί που δεν μπορεί να φτάσει το σώμα μας. Η μουσική είναι η γλώσσα που καταλαβαίνει η καρδιά μας, όταν οι έρωτες χτυπούν την πόρτα. Η μουσική είναι το μέσον για να γίνουμε καλύτεροι.» Κάπως έτσι αντιλαμβάνονταν οι Πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης τη μουσική, έτσι όριζαν την τέχνη τους. Οι πρίγκιπες αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Πυξ Λαξ, ένα συγκρότημα σταθμός για την ελληνική μουσική που μάγεψε τους νέους, συγκίνησε τους μεγαλύτερους, κέρδισε το σεβασμό της μουσικής βιομηχανίας και άφησε ξεκάθαρα το στίγμα του στη ποικιλόμορφη, όπως αυτός ο χαρακτηρισμός μπορεί να γίνει αντιληπτός από τον καθένα μας, μουσική παραγωγή της χώρας μας.

Ζητείται Ελπίς

Υποτονικές οι γιορτινές μέρες που διανύουμε, χωρίς διάθεση, χωρίς κέφι… αναμφισβήτητα τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά φέτος επηρεάστηκαν από την κρίση που επικρατεί εδώ και πολλούς μήνες στην ελληνική κοινωνία. Οι στολισμοί στους δρόμους, στα σπίτια και στα καταστήματα απλά τυπικοί, χωρίς φαντασία, άτονοι… Κι όμως σε όλο αυτό το κλίμα που επικρατεί υπάρχει μια όαση και ποια είναι αυτή;

Μα από το πραγματικό μήνυμα των Άγιων ημερών αυτών. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά συμβολίζουν κάτι μαγικό, κάτι που απέχει πολύ από τον καταναλωτισμό. Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η προσφορά χωρίς αντάλλαγμα είναι από τις χρυσές αξίες των εορτών. Αξίες που αναδύονται στους χαλεπούς καιρούς που φαίνεται ν α διανύουμε. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πολυσύνθετη αφού οι αξίες είναι αυτές που έχουν πληγεί. Τα Χριστούγεννα & η Πρωτοχρονιά αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρει ο καθένας μας ξεχωριστά τον εαυτό του.

Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού το τελευταίο διάστημα σε εφημερίδες και περιοδικά πως οι πιο δύσκολες ημέρες είναι προ των πυλών. Η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο πια και η Ελλάδα έχει γίνει αντιπαραγωγική. Εδώ πρέπει να υψώσουμε το παράστημα μας και να αντιδράσουμε μέσα από τη δική μας φιλοσοφία και προσωπικότητα. Πριν λίγες ημέρες είχαν απεργία οι δημοσιογράφοι υπερασπιζόμενοι δήθεν τα δικαιώματα τους. Μια απεργία όμως που ουσιαστικά βόλεψε εκδότες και διαφημιζόμενους, αφού την μόνη Κυριακή του χρόνου που τους ενδιέφερε η διαφήμιση οι εφημερίδες βρίσκονταν στα περίπτερα από την Παρασκευή το πρωί έως την Κυριακή το βράδυ δηλαδή τρεις ολόκληρες μέρες με αποτέλεσμα να εξαντληθούν όλες. Το διάστημα αυτό στη Βουλή των Ελλήνων έφτανε ο Προϋπολογισμός και κατατέθηκε. Όλα στα βουβά, όλα στα κρυφά. Την ίδια ώρα όλοι μας ζούμε με το φόβο της απόλυσης ή της ανεργίας του λουκέτου. Πρέπει να ανασυνταχθούμε και να βρούμε νέες διεξόδους μακριά από ένα πολιτικό σύστημα που καταβροχθίζει τη σάρκα μας, τις σκέψεις μας, τα όνειρα μας. Οι μέρες αυτές λοιπόν είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανασυγκροτηθούμε σαν άνθρωποι.