Ένας πολύχρωμος εφιάλτης

Της Ερωδίτης Παπαποστόλου

Πολλές φορές φανταζόταν ότι παρατηρούσε τη ζωή από μακριά, σαν ένας απλός θεατής που δεν συμμετείχε σε όσα συνέβαιναν. Αυτή τη φορά, μεταμορφώθηκε σε νεράιδα και κοίταξε από ψηλά την πόλη με τα λιγοστά χριστουγεννιάτικα φωτάκια. 

Πέταξε ανάμεσα στον κόσμο, προσπαθώντας να ακούσει τις ευχές τους, αλλά ήταν πολύ δύσκολο ακόμη και για κείνη. Κανείς δεν έκανε μαγικά όνειρα, κανείς δεν διάβαζε πλέον παραμύθια. Καθόλου παράξενο, αφού τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν από πολύ μικρά. Πριν προλάβουν καλά καλά να πιστέψουν στον Άγιο Βασίλη, στο χελιδόνι που παίρνει το Μάρτη και φέρνει την Άνοιξη, ή στα τέρατα που κρύβονται κάτω από το κρεβάτι, τα έχουν κιόλας όλα ξεχάσει.

Αυτές τις μέρες η αιθαλομίχλη κάλυψε την πόλη. Καθώς λαμπύριζε από τα φώτα, το θέαμα που απεικόνιζαν οι φωτογραφίες, έμοιαζε τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο επικίνδυνο, σαν ένας πολύχρωμος εφιάλτης μεταμφιεσμένος σε όνειρο. Εκείνη έριξε τη μαγική της σκόνη για τελευταία φορά και η βροχή ξέσπασε και ξέπλυνε τον θάνατο που μας είχε στοιχειώσει.

Η πραγματική ομίχλη όμως είναι αόρατη και βρίσκεται ακόμα εδώ, πνίγοντας τα όνειρά μας, πνίγοντας τις ιδέες μας, πνίγοντας τις φωνές/ζωές μας. Σε λίγες μέρες που οι καλικάντζαροι θα επιστρέψουν στα έγκατα της γης και ο Άγιος Βασίλης στο Βόρειο Πόλο, το τζάκι θα ανάψει και πάλι αφού δεν θα υπάρχει πλέον κάτι άλλο να προσμένουμε. Τα πυροτεχνήματα θα φωτίσουν το σκοτεινό ουρανό για να υποδεχτούν  την καινούρια χρονιά που έρχεται φέρνοντας μαζί της ένα μέλλον αβέβαιο, που χτίζεται μέσα στην ομίχλη.