Λάζαρος Καψιμάλης: Έχουμε ξεχάσει την λέξη… «Σ’αγαπώ»

«Η ροκιά μπορεί να βγει και από ένα λαϊκό τραγούδι…και για μένα ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ροκ»

«Η Καστοριά είναι μια πόλη με εικόνες και χρώματα ανάλογα με την εποχή σου μεταδίδει διαφορετικά συναισθήματα οπότε για έναν καλλιτέχνη τραγουδοποιό, ζωγράφο, ποιητή ή οτιδήποτε άλλο είναι η κατάλληλη»

«Πρέπει να τραγουδάμε και να λέμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και πάντα υπάρχει κάποιος να μας ακούσει»

«Το Fame story δεν ήταν talent show αλλά reality παρόλα αυτά βοήθησαν ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με το τραγούδι»

Η πρώτη φορά που μίλησα με τον Λάζαρο Καψιμάλη ήταν το 2006 λίγες ημέρες αφού είχε αποχωρήσει από το Fame-Story…μια συνέντευξη που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Σέντρα» του νομού Καστοριάς όπου και συνεργαζόμουν… Λίγα χρόνια μετά και συγκεκριμένα το 2008 γνωρίζω μέσω του αδερφού μου τον Αλέξη Γούδα. Επειδή ο κόσμος όμως είναι μικρός στην συζήτηση που είχα με τον Αλέξη κάποια στιγμή αυτός μου αποκαλύπτει πως φίλος του αδερφικός είναι ο Λάζαρος Καψιμάλης… Και κάπως έτσι προέκυψε η συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω…

Ο Λάζαρος ένας καλλιτέχνης ανήσυχος μα και ονειροπόλος…με όπλο την κιθάρα του και τα όνειρα του θα σκιαγραφήσει μια σελίδα γεμάτη ελπίδα και νότες που θα την αποτυπώσει στην γκρίζα μας καθημερινότητα με σκοπό να την κάνει πολύχρωμη…

Μας μιλά για τις συνεργασίες του, αλλά και για την τιμή που είχε να σταθεί δίπλα από τον Γιώργο Κατσαρό και τον Αντώνη Γούναρη, ενώ  συγκινήθηκε όταν η συζήτηση στράφηκε γύρω από  τον επιστήθιο φίλο του τον Αλέξη Γούδα αφού θυμήθηκε την πρώτη κοινή τους εμφάνιση πριν 10 χρόνια, στην Καστοριά, την πόλη τους που είναι η πηγή της έμπνευσης τους…

Ο Λάζαρος δηλώνει ροκάς…και μας υπόσχεται ένα δυνατό «χαρμάνι» σε λίγους μήνες…

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Λάζαρε, πως είναι η ζωή σου στην Καστοριά;  Κάνεις αυτό που πραγματικά θες;

«Δεν θα έλεγα ότι με γεμίζει απόλυτα αλλά σε σχέση με την Αθηνά όπου εμένα κάποτε είναι πολύ πιο αρμονικά και πιο ήσυχα, ίσως όμως φταίει και η φάση της ζωής που διανύω αυτόν τον καιρό, δεν με χωράει ο τόπος και ψάχνω να βρω διεξόδους από εδώ και από εκεί…δισκογραφικά ναι νομίζω ότι κάνω αυτό που πραγματικά γουστάρω αλλά όσο αφορά τις εμφανίσεις και το θέμα του live όχι…Δυστυχώς οι καλοί χώροι για να παρουσιάσεις αυτό που θέλεις δεν υπάρχουν πια..Εμείς όμως θα προσπαθήσουμε να κάνουμε την διαφορά μέσα από την δουλειά μας»

Σχεδόν 10 χρόνια από την συμμετοχή στου Fame story…Τι έχεις να θυμάσαι και τι όχι;

«Το Fame Story και όλο αυτό που βίωσα ήταν νομίζω μοναδικό. Είχε τα κακά του και τα καλά του τα οποία θέλω να θυμάμαι. Δεν έχω επαφές με πολλούς, μόνο με δυο-τρία άτομα από εκεί μέσα τα οποία και εκτιμώ. Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα…νομίζω είναι περιττό. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες η μέρα που αποχώρησα. Ήταν πολύ έντονα τα συναισθήματα και επίσης με είχαν πάρει τα κλάματα (σ.σ Γέλια), δεν μπορούσα να το χωνέψω εκείνη την στιγμή. Αργότερα όμως κατάλαβα ότι ήταν απλά ένα παιχνίδι, δεν μετανιώνω για τίποτα εγώ το διασκέδασα και πέρασα τέλεια…Σίγουρα θα το θυμάμαι για πάντα…»

Θεωρείς πως «έσπρωξαν» τραγουδιστές που δεν το άξιζαν;

Όταν έχεις να κάνεις με τηλεόραση η είναι λογικό να συμβαίνουν αυτά…Το Fame story δεν ήταν talent show αλλά reality παρόλα αυτά βοήθησαν ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με το τραγούδι»

Πάντως ήταν γενναίο βήμα από την Καστοριά στο στούντιο…Τι σε είχε ωθήσει;

«Από μικρό παιδί ήμουν ανήσυχο πνεύμα. Πίστευα πολύ στον εαυτό μου και δεν μου άρεσε να κάθομαι και να σπαταλάω τον χρόνο μου άσκοπα. Ό,τι  έκανα το έκανα εντελώς μόνος μου δεν είχα βοήθεια από πουθενά όσον αφορά το οικονομικό και το θέμα των γνωριμιών. Από πολύ μικρή ηλικία είχα δεθεί  με το τραγούδι, συμμετείχα σε διάφορες μπάντες την δεκαετία του 90 (πολύ ροκ εποχή) ωραία χρόνια και αξέχαστα Θυμάμαι στο Λύκειο με την παρέα μου ακούγαμε όλη την ώρα μουσική κάναμε κοπάνα και πηγαίναμε σε ένα στούντιο και παίζαμε…Όλα αυτά παίξανε ρόλο σε ότι έγινε μετά».

Και μετά όταν τελείωσε το περιτύλιγμα και σίγησαν οι φωνές και τα φώτα τι έκανες;

«Όταν αποχώρησα από το παιχνίδι υπήρχε μεγάλη αναγνωρισιμότητα από τον κόσμο και το βίωσα αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό, όμως με την πάροδο των χρόνων ο κόσμος άρχισε να ξεχνάει και είναι λογικό…Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου και κατά πόσο τον επηρεάζει. Εγώ πάντως μετά από όλο αυτό συνεχίζω να γράφω, να παίζω μουσική και να κάνω αυτό που αγαπώ και με γεμίζει».

Σου δόθηκαν οι ευκαιρίες που αναζητούσες;

«Μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες κάποιες τις αξιοποίησα κάποιες όχι…Έκανα και μια δισκογραφική δουλειά η οποία δεν με πήγε κάπου αν και δεν ήταν άσχημη. Επίσης νομίζω ότι πριν από 7 χρόνια δεν ήμουν έτοιμος να κάνω ένα τόσο μεγάλο βήμα στο χώρο των καλλιτεχνικών και της δισκογραφίας (κάθε πράμα στο καιρό του άλλωστε) και φυσικά δεν είχα και τους ανθρώπους να με συμβουλεύσουν σε αντίθεση με τώρα που γνωρίζω ακριβώς τι θέλω».

Αλήθεια στο the voice θα πήγαινες;

«Επειδή έχω βρεθεί σε τηλεοπτικό reality σαν αυτό, όχι δεν θα πήγαινα…νομίζω δεν υπάρχει λόγος. Ό,τι ήταν να δείξω το έδειξα στο Fame και πιστεύω θα ήταν too much αν το έκανα, οπότε η απάντηση μου είναι όχι και μάλιστα κατηγορηματικό».

Θες να μας πεις λίγο για τις συνεργασίες σου; Με ποια «μεγάλα ονόματα» έχετε τραγουδήσει στις ίδιες σκηνές… Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου;

«Θα ξεκινήσω από δύο μεγάλα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας: τον Αντώνη Γούναρη και τον Γιώργο Κατσαρό…Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες για ό,τι και να πω είναι λίγο.

Έπειτα συνεργάστηκα με τον Στέλιο Ρόκκο επί 4 χρόνια, τον Γιάννη Βαρδή, την Δέσποινα Ολυμπίου κ.α

Σε όλους τους τομείς ισχύει  ότι σε κάθε συνεργασία κερδίζεις πράγματα είτε είναι θετικά είτε είναι αρνητικά. Και τέλος θα πω ότι όταν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις δεν χάνεσαι».

Τελικά ο Λάζαρος είναι ροκ, έντεχνος ή κατατάσεις τον εαυτό σου σε άλλο είδος μουσικής;

«Ο Λάζαρος ήταν είναι και θα είναι ροκ, απλά μου αρέσει να πειραματίζομαι στη μουσική και να κάνω διάφορα πράγματα σε πολλά είδη αρκεί να υπάρχει ποιότητα στον στίχο και στην μουσική. Η ροκιά μπορεί να βγει και από ένα λαϊκό τραγούδι…και για μένα ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ροκ. Αυτά!»

Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;

Είναι το sound of silence (simon and Garfunkel) ένα κομμάτι με απίστευτη μουσική και στίχο που σε καθηλώνει και σε μαγεύει. Από ελληνικά είναι όλα τα τραγούδια των αφών Κατσιμίχα…Απλά δεν ξαναβγαίνουν άλλοι σαν κι αυτούς».

Με ποια γυναίκα θα ήθελες να συνεργαστείς;

«Με πιάνεις απροετοίμαστο…θα έλεγα με την Μαντόνα (σ.σ γέλια)!

Τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σε μια ακριτική πόλη όπως η Καστοριά;

«Έχει διαφορά με το να είσαι στην Αθήνα. Επειδή έχω ζήσει και εκεί πολλά χρόνια στην περιφέρεια είσαι πιο ήρεμος στο να δημιουργείς. Η Καστοριά είναι μια πόλη με εικόνες και χρώματα ανάλογα με την εποχή σου μεταδίδει διαφορετικά συναισθήματα οπότε για έναν καλλιτέχνη τραγουδοποιό, ζωγράφο, ποιητή ή οτιδήποτε άλλο είναι η κατάλληλη».

Συνεργάζεσαι με τον Αλέξη Γούδα σε πολλά επίπεδα… Πες μας δύο λόγια γι’ αυτήν την συνεργασία;

«Με τον Αλέξη γνωριζόμαστε από το σχολείο αν και αργότερα ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Πάνω από όλα υπάρχει υγεία στην φιλία και με τον συγκεκριμένο συνεννοούμαστε με τα μάτια αυτό τα λέει όλα. Ξεκινήσαμε μαζί την μουσική μας διαδρομή 10 χρόνια πριν στην Καστοριά σε ένα μαγαζί που το λέγανε Vaevi (ωραίες στιγμές, αξέχαστες)…από τότε υπήρχε φλέβα καλλιτεχνική απλά δεν είχε ωριμάσει ακόμη… Ο Αλέξης για εμένα είναι καλλιτεχνάρα στον τοίχο και στην μουσική αλλά και στις ιδέες του..Θα ήθελα να σημειώσω ότι στην καινούργια μου δισκογραφική δουλειά υπάρχουν 10 τραγούδια εκ των οποίων έχει γράψει στίχο σε όλα και μουσική στα 7 και θέλω να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό. Επίσης και ο ίδιος ετοιμάζει έναν δίσκο που θα τον ακούσετε σε λίγους μήνες. Αυτά τα ολίγα, τα υπόλοιπα θα τα πούμε στα τραγούδια».

Αλήθεια, δεν υπάρχουν τρόποι να εκμεταλλευτείτε την κρίση και να αναδείξετε την Καστοριά μέσα από την τέχνη σας;

«Φυσικά και υπάρχουν…! Πριν 2 χρόνια ο φίλος Αλέξανδρος Γούδας έγραψε τα «Ραγκουτσάρια: ο μύθος και τα 4 τραγούδια», που αναφέρεται σε ένα μεγάλο έθιμο της πόλης το Καστοριανό καρναβάλι…»

Έχεις σκεφτεί ποτέ να αναζητήσεις την δική σου γη της επαγγελίας στο εξωτερικό;

«Πάρα πολλές φορές αλλά πάντα κάτι με κρατούσε στην Ελλάδα, πάντως καθόλου απίθανο να το επιχειρήσω στο μέλλον και εννοείται αν θα πήγαινα θα προσπαθούσα να ασχοληθώ με την μουσική».

Αν μπορούσες με ένα τραγούδι να εκφράσεις την αγανάκτηση σου, έξω από τη Βουλή σε μια συναυλία ποιο θα ήταν αυτό;

«Το τραγούδι λέγεται «σκλαβοπάζαρο» σε στίχους και μουσική του Αλέξανδρου Γούδα και θα το ακούσετε στην νέα μου δισκογραφική μου δουλειά με τίτλο «Χαρμάνι» σε λίγους μήνες..

Σε ενοχλεί που στην θέση της ΕΤ3 υπάρχει μαύρο;

«Με ενοχλεί και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Η κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνο ήταν η φωνή του λαού τόσα χρόνια και είναι λυπηρό αυτό που έγινε. Ας ελπίσουμε ότι θα βγει κάτι καλό στην επιφάνεια μέσα από αυτόν τον βούρκο για να μπορέσουμε όλοι να εκφραστούμε, να επικοινωνήσουμε και να ενημερωνόμαστε».

Στο μέρος που μένεις τα βουνά είναι ποτισμένα με αίμα Ελλήνων από τον εμφύλιο…μάθαμε τίποτα από αυτά τα γεγονότα;

«Μάθαμε ότι ο καθένας πρέπει να πολεμάει για τα πιστεύω του και να μην αφήνει κανέναν να ποδοπατήσει τα δικαιώματα του…Η Ελλάδα είναι μια χώρα με τεράστια ιστορία…Ας αναρωτηθούν λοιπόν οι νέοι που έρχονται στο να μη γίνουν θύματα και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο».

Σε ενοχλεί που τα νέα παιδιά είναι κολλημένα μπροστά από μια οθόνη;

«Είναι κρίμα να υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνουν και δυστυχώς τα κάνουν μέσω του υπολογιστή Δεν θα μάθουν ποτέ να επικοινωνούν, να φλερτάρουν να έρχονται σε επαφή με τον συνάνθρωπο τους. Βγαίνω έξω και τους βλέπω όλους με τα κινητά στον καφέ…και πολλές φορές «συλλαμβάνω» και τον εαυτό μου και με μουντζώνω, που φτάσαμε ρεεε..Κακά τα ψέματα είμαστε όλοι θύματα άλλοι πιο πολύ και πιο λίγο, η τεχνολογία μπήκε γερά στο πετσί μας και έχουμε ξεχάσει ακόμη και την λέξη «σ’ αγαπώ».

Τέλος, η κιθάρα σου πως μπορεί να γίνει όπλο για ένα καλύτερο αύριο;

«Το μεγαλύτερο όπλο για ένα καλύτερο αύριο είναι η φωνή οπότε η κιθάρα ας συνδέσει την φωνή για να δέσει το γλυκό…Πρέπει να τραγουδάμε και να λέμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και πάντα υπάρχει κάποιος να μας ακούσει. Και επίσης να ακούτε μουσική γιατί η μουσική ομορφαίνει την ζωή μας»..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Πινάκιο για το ενδιαφέρον προς το πρόσωπο μου!