Ελεάννα Φινοκαλιώτη :Κάθε θεατρική πράξη είναι ερωτική πράξη μεταξύ ηθοποιών και θεατών

«Μια από τις δουλειές που έχω ξεχωρίσει για πολλούς λόγους και πάντα τη νοσταλγώ είναι αυτή του Μίκη Θεοδωράκη (Ποιός τη ζωή μου) σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη διότι εκτός από τους εξαιρετικούς συνεργάτες με τους οποίους είχα την τύχη να δουλέψω συνάντησα τον ίδιο και τον είδα πως αντιδρούσε τη στιγμή που έβλεπε τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του»

«Όσο μεγαλώνουμε μεστώνουμε. Γεμίζουμε με περισσότερες εικόνες και ζουμιά όχι γιατί η ζωή αλλάζει αλλά γιατί εμείς την αποσαφηνίζουμε διαφορετικά. Όπως ένα βιβλίο όσες φορές το διαβάσεις θα δεις και μια καινούρια πλευρά που δεν είχες συνειδητοποιήσει».

«Θυμάμαι στο Θέατρο ΚΑΠΠΑ όπου θυμάμαι ότι έγινε και η αποκάλυψη στον πατέρα μου. Λίγα λεπτά πριν βγω τον πήρα τηλέφωνο και του ανακοίνωσα ότι τον τελευταίο χρόνο σπουδάζω αυτό που αγαπώ και ετοιμάζομαι να βγω να παίξω και πως δε θα μπορούσα να το κάνω να βγω δηλαδή στη σκηνή αν δεν ήμουν παντελώς καθαρή! Έτσι του εξομολογήθηκα πως του το χα κρυφό»

"Η λύση δεν έρχεται στο εγώ αλλά στο εμείς"

Η Ελεάννα Φινοκαλιώτη είναι μια νεαρή καλλιτέχνης η οποία αναζητά το βηματισμό της στην Ελλάδα του 2014.

Παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει κάνει προσεγμένες και ποιοτικές εμφανίσεις, ενώ η ίδια φαίνεται να ξεχωρίζει την περσινή συμμετοχή της στο «Ποιός τη ζωή μου» (βιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη) σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Η αγάπη της για το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα πηγάζει από μέσα της από νεαρή ηλικία, ενώ παρακολουθούσε δραματική σχολή κρυφά από την οικογένεια της.

Μάλιστα όπως αποκαλύπτει στο Πινάκιο τον πατέρα της τον ενημέρωσε μια ώρα πριν βγει στην σκηνή στο θέατρο ΚΑΠΠΑ για την πρώτη της πρεμιέρα.

Εκτιμά πως οι ευκαιρίες για τους ανθρώπους της γενιάς της είναι λίγες και γι’ αυτό πρέπει να τις αρπάζουν από τα μαλλιά.

Αυτή την περίοδο  εμφανίζεται στην παιδική σκηνή του Vault στο έργο η Ταραντούλα εκπαιδεύεται της Τζένης Κοσμίδου και δηλώνει πως το παιδικό θέατρο είναι μια γλυκιά εμπειρία…

Ταυτόχρονα κάνει και ζωντανές εμφανίσεις είτε με το “Jazz n Comedy” μια μουσικοθεατρική παράσταση του Κωνσταντίνου Ραβνιωτόπουλου σε δικά του κείμενα και ζωντανή μουσική από το Διαμαντή Καλαφατιάδη είτε με τις εμφανίσεις μας στο τσιπουράδικο στην Κυψέλη με τους μουσικούς Γιάννη Δεσποτάκη και Αντώνη Βαρθαλίτη».

Κυρίες και Κύριοι…απολαύστε την συνέντευξη της Ελεάννας Φινοκαλιώτη…

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Ελεάννα Φινοκαλιώτη…μια νεαρή καλλιτέχνης που κάνει αθόρυβα τα πρώτα της βήματα…θα μας συστηθείς;

 «Καταρχήν θα θέλα να ευχαριστήσω το πινάκιο για την ευκαιρία που μου δίνει να συστηθώ. Λοιπόν είμαι ένα 25χρονο παιδί που έχει ρίζες στην Κρήτη και τη Ρόδο, απόφοιτη δραματική σχολής με σπουδές και στο τραγούδι. Εργάζομαι επαγγελματικά στο θέατρο από το 2010 όπως επίσης και σε μουσικές σκηνές, μπουάτ και μαγαζιά όπου μέχρι σήμερα συνεχίζω τις ζωντανές εμφανίσεις».

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα, τι ήταν αυτό που σε ώθησε στα μονοπάτια αυτά;

«Η πρώιμη ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκινά στα παιδικά μου χρόνια.

Απέναντι από το σπίτι του πατέρα μου στη Νεάπολη υπήρχε (και υπάρχει ακόμα!) μια εκκλησία στην αυλή της οποίας είχα στήσει την πρώτη θεατρική σκηνή. Κουβαλούσα –θυμάμαι- τις καρέκλες από τα σπίτια της γειτονιάς και χρέωνα ένα 100άρικο την είσοδο! Στη συνέχεια υπήρξε το Ρόδο, ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι έκφρασης που δημιούργησα με τη μητέρα μου στον Άγιο Νικόλαο και εκεί πήρα τα πρώτα μαθήματα θεάτρου. Ένα καλοκαίρι θυμάμαι που είχα κατέβει για διακοπές στην Κρήτη συνέβη μια αναποδιά με το σκηνοθέτη που είχε αναλάβει το θεατρικό μέρος στο εργαστήρι κι έτσι έπεσα στα βαθιά αφού η παράσταση των παιδιών έπρεπε να ανέβει στο τέλος του έτους και κατέληξα στα 19 να σκηνοθετώ την πρώτη παράσταση την Τελετή του Μάτεση. Ήταν ένα απίστευτο ταξίδι και μάθημα ταυτόχρονα να καλείσαι να καθοδηγήσεις, μαθαίνεις μέσα από αυτό, παρατηρείς, ωριμάζεις. Στην Αθήνα ανέβηκα στα 18 μου όταν πέρασα στο Μαθηματικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σύντομα όμως γράφτηκα στη δραματική σχολή και αφοσιώθηκα σε αυτό έκτοτε».

Οι δικοί σου άνθρωποι σε στήριξαν; Και αν ναι πως;

«Το κράτησα κρυφό τα πρώτα χρόνια από τους δικούς μου αλλά δεν άργησε η ώρα των αποκαλύψεων! Ωστόσο είχα και έχω την αμέριστη στήριξη των φίλων μου που είναι η δεύτερη οικογένεια μου».

Υπήρξαν στιγμές που να πεις… «έχω πάρει λάθος αποφάσεις, έπρεπε να κάνω κάτι άλλο για να επιβιώσω»;

«Όχι.. Η επιβίωση δε με προβληματίζει. Όπως δηλώνει ο Ζορμπάς όσο έχω χέρια και πόδια γερά τα΄χω όλα. Εάν χρειαστεί να ξαναδουλέψω σε παράλληλες δουλειές  -όπως ήδη έχω κάνει - θα το κάνω».

Ποια ήταν η πρώτη σου πρεμιέρα και πότε…και ποια ήταν τα συναισθήματα σου πριν ανέβεις το σανίδι;

«Ήταν θυμάμαι στο Θέατρο ΚΑΠΠΑ όπου θυμάμαι ότι έγινε και η αποκάλυψη στον πατέρα μου. Λίγα λεπτά πριν βγω τον πήρα τηλέφωνο και του ανακοίνωσα ότι τον τελευταίο χρόνο σπουδάζω αυτό που αγαπώ και ετοιμάζομαι να βγω να παίξω και πως δε θα μπορούσα να το κάνω να βγω δηλαδή στη σκηνή αν δεν ήμουν παντελώς καθαρή! Έτσι του εξομολογήθηκα πως του το χα κρυφό, του ρθε νταβλάς το κλεισα και γλίτωσα το κύρηγμα! Θυμάμαι πάντως πριν βγω στη σκηνή πως έτρεμα! Ήθελα να ανοίξουν τα σανίδια να με καταπιούν! Αφού την ώρα που ήταν να βγω δεν έβγαινα, μου φώναζε ο τεχνικός το κιού αλλά εγώ μουλάρι ώσπου τελικά ήρθε, με έσπρωξε -κυριολεκτικά- στη σκηνή όπου μόλις πάτησα το πόδι μου ηρέμησα και όλα βρήκαν ξανά τη θέση τους».

Παρά το νεαρό της ηλικίας σου δουλεύεις από το 2004, ποια είναι η δουλειά που ξεχώρισες πιο πολύ και από ποια πήρες τα περισσότερα εφόδια για την συνέχεια;

«Μια από τις δουλειές που έχω ξεχωρίσει για πολλούς λόγους και πάντα τη νοσταλγώ είναι αυτή του Μίκη Θεοδωράκη (Ποιός τη ζωή μου) σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη διότι εκτός από τους εξαιρετικούς συνεργάτες με τους οποίους είχα την τύχη να δουλέψω συνάντησα τον ίδιο και τον είδα πως αντιδρούσε τη στιγμή που έβλεπε τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του.

Σκέφτηκα τότε τη βαρύτητα των πράξεων μας στο πέρασμα του χρόνου.

Μια άλλη συνεργασία που ξεχωρίζω και με βοήuθησε σε αρκετά ήταν αυτή του Στέλιου Γούτη στο Θέατρο Παραμυθίας για τη ζωή του Γεωργίου Δροσίνη. Είναι σημαντικό ο σκηνοθέτης να μπορεί να είναι δάσκαλος και φίλος, να μπορούν δηλαδή ηθοποιός και σκηνοθέτης να συμπορεύονται αρμονικά στη δημιουργική διαδικασία αυτή που λέγεται δημιουργία ενός ρόλου».

Αυτήν την περίοδο τι κάνεις επαγγελματικά, που μπορούμε να σε δούμε;

«Αυτή την περίοδο είμαι στην παιδική σκηνή του Vault στο έργο η Ταραντούλα εκπαιδεύεται της Τζένης Κοσμίδου και σκηνοθεσία Αγγελική Γκαλμπένη με τους Αγγελική Γκαλμπένη, Μία Καλιντζόγλου και Βαγγέλη Δουκουτσέλη. Είναι γλυκιά εμπειρία το παιδικό θέατρο. Να ξαναγίνεσαι παιδί, να μαγεύεσαι από το παραμικρό.

Έπειτα είμαι στο θέατρο Τόπος Αλλού στο Ruins Of Passion,μια συρραφή κορυφαίων σκηνών του αρχαίου δράματος στα αγγλικά σε διασκευή και σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή, με τους Μπέττυ Αποστόλου, Ελένη Αδαμίδου και Αντώνη Βαρθαλίτη. Έπειτα είναι οι ζωντανές εμφανίσεις είτε με το “Jazz n Comedy” μια μουσικοθεατρική παράσταση του Κωνσταντίνου Ραβνιωτόπουλου σε δικά του κείμενα και ζωντανή μουσική από το Διαμαντή Καλαφατιάδη είτε με τις εμφανίσεις μας στο τσιπουράδικο στην Κυψέλη με τους μουσικούς Γιάννη Δεσποτάκη και Αντώνη Βαρθαλίτη».

Πες μας δύο λόγια γι’ αυτή σου την δουλειά και γιατί να έρθει κάποιος να σε δει από κοντά;

«Όλες οι δουλειές είτε πρόκειται για την Ταραντούλα είτε το Ruins of Passion ή το Jazz n Comedy είτε οι ζωντανές μας εμφανίσεις έχουν γίνει με μεράκι και απευθύνονται σε διαφορετικές ηλικίες και γούστα! Φαντάζομαι το ζήτημα δεν είναι κάποιος να ρθει αλλά να θέλει να ξανάρθει»!

                    

Στις τηλεοπτικές οθόνες δεν σε έχουμε δει πολύ…αυτό είναι από δικιά σας απόφαση ή έχει τύχει;

«Είναι μια μοιραία σύμπραξη και των δυο.. Δεν το κυνήγησα ποτέ αλλά ούτε κι αυτό με βρήκε»!

Στα «Μαύρα μεσάνυχτα» σε ποια επεισόδια ήσουν; Θύμισες μας τις σκηνές, τι έκανες;

«Ήμουν ακόμα στη δραματική σχολή και με φώναξε ξαφνικά μια φίλη του βοηθού σκηνοθέτη. Ήταν για δυο επεισόδια όπου έκανα ένα από τα φρικιά φίλους της Πένυς. Θυμάμαι κάπνιζα ένα τεράστιο μπάφο και η Μπέσυ Μάλφα ρωτούσε εν εξάλλω καταστάσει που είναι η κόρη της! Τα γυρίσαματα θυμάμαι εκείνου του επεισοδίου ήταν στο Μετς έξω από το σπίτι του Νίκου Κούνδουρου όπου μας είχε παραχωρήσει ένα δωμάτιο για να αλλάξουμε και εκεί μέσα ήταν όλα τα έργα του. Είχα πάθει σοκ θυμάμαι με τον τρόπο που ζωγράφιζε. Ήταν βέβαια πριν την επίθεση που του έγινε όπου χάθηκε ένα μεγάλο μέρος αυτών…»

Έχεις κάνει και κινηματογράφο… μιλήστε μας για την εμπειρία σας αυτή;

« Η μικρή εμπειρία που είχα από τον κινηματογράφο κυρίως από νέα παιδιά μου αφήνει κάθε φορά την ίδια γεύση. Θαυμάζω τον τρόπο που λειτουργούν, υπάρχει μια δυνατή γροθιά συνεργατών στο σινεμά είναι ενωμένοι και πραγματική ομάδα οι κινηματογραφιστές κάτι που λείπει δυστυχώς στο θέατρο και τις ομάδες».

Μια άποψη που έχω εγώ προσωπικά είναι ότι οι νέες ταινίες που παίζονται στην μεγάλη οθόνη έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο και αυτό προσποιούμενες την τέχνη και είναι πασπαλισμένες με σεξιστικές φράσεις και έννοιες… Συμμερίζεσαι την γνώμη μου αυτή ή όχι και γιατί;

«Οτιδήποτε χάνει την επαφή του με τον κόσμο, δεν έχει κάτι να πει γιαυτό και ο θεατής-ακροατής παύει να ακούει ή να βλέπει. Ωστόσο είναι καλό να μένουμε μακρυά από γενικεύσεις και ρετσέτες είτε για νέες είτε για παλιές ταινίες».

Μήπως έχουμε μπερδέψει τις έννοιες σεξ και έρωτας στην τέχνη;

«Κάθε θεατρική πράξη είναι ερωτική πράξη μεταξύ ηθοποιών και θεατών. Τώρα αν με την έννοια σεξ εννοήσουμε τις πιο φθηνές, γρήγορες και εύπεπτες παραγωγές τότε και πάλι στο χέρι του ακροατή αν θα ικανοποιηθεί! Είτε σεξ είτε έρωτας, αν ικανοπιούνται και οι δυο πλευρές πετυχαίνει η συνταγή»!

Για να αποδώσεις πρέπει να έχεις ερωτευτεί δυνατά έστω μια φορά στην ζωή σου δεδομένου ότι η υποκριτική και η ερμηνεία στηρίζονται στην ανάγκη έκφρασης;

«Δεν είναι τόσο ο έρωτας σε όποια  ηλικία κι αν έρθει όσο ο ίδιος ο χρόνος.

Όσο μεγαλώνουμε μεστώνουμε. Γεμίζουμε με περισσότερες εικόνες και ζουμιά όχι γιατί η ζωή αλλάζει αλλά γιατί εμείς την αποσαφηνίζουμε διαφορετικά. Όπως ένα βιβλίο όσες φορές το διαβάσεις θα δεις και μια καινούρια πλευρά που δεν είχες συνηδειτοποιήσει. Δεν είναι ο έρωτας δηλαδή αλλά πως εμείς τον βιώνουμε καάθε φορά. Έτσι και οι εμπειρίες στη ζωή, είτε αυτές είναι ο έρωτας είτε η απώλεια, ο θάνατος, η φτώχεια».

Θεωρείς ότι υπάρχουν οι ευκαιρίες για έναν νέο καλλιτέχνη στην Ελλάδα του 2014;

«Ελάχιστες. Δεν είναι όμως μόνο στους καλλιτέχνες το πρόβλημα αλλά σε ολόκληρη τη νέα γενιά που γυρεύει να μιλήσει, να εκφραστεί να υπάρξει και την ευνουχίζουν όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως πνευματικά . Όπως λέει ο Βενέζης  «Όλα τα συνηθίζει κανείς. Συνηθίζει να ψάχνει μες στον εαυτό του και
να βλέπει άξαφνα πως είναι τόσο γυμνός και τόσο έρημος, σαν ν’αρχίζει μόλις, πρώτος απάνω στη γη,την ιστορία του ανθρώπου, μόλις και μόνος. 
Συνηθίζει να μην πιστεύει σε τίποτα, και να μην ονειρεύεται, δηλαδή ν’ απογυμνώνεται από κάθε τι που μας συμφιλιώνει με τους ανθρώπους και με τη ζωή.
Συνηθίζει και να σκοτώνει,τον εαυτό του, άλλους, — κι όλα μέσα του να σωπαίνουν, ο φόβος και η φαντασία και ο έλεος. Όλα, λοιπόν, είναι μόνο υπόθεση βαθμού: ως πού θα πέσεις.»

Και δυστυχώς ρίχνουμε τον πήχη όλο και περισσότερο αφού δε μιλάμε και δεν αντιδράμε και μαθαίνουμε να ζούμε κόβοντας και κόβοντας.. και τελειωμό δεν έχει ο συμβιβασμός».

Ως  νέα πως αντιδράς σε όλη αυτή την κοινωνική λαίλαπα που κυριεύει τα πάντα γύρω μας;

«Συζητώ, κουβεντιάζω και μιλάω όπως και όσο μπορώ μέσα από τη δουλειά μου.

Ωστόσο βάζω τα όριά μου και προσπαθώ να μην τα καταπατώ χάρην των καιρών. Κανένας μας δεν πρέπει να επιτρέπει να πέφτει θύμα σε οποιαδήποτε δουλειά. Αν δεν παλέψεις και σεβαστείς το δικό σου δικαίωμα πως θα σεβαστείς του άλλου και ου το καθεξής. Και πως θα ελπίζεις στην αλλαγή»;

Σε ενοχλεί που στο χώρο σου έχουν εδραιωθεί άνθρωποι εδώ και 30 χρόνια και δεν αφήνουν εσάς τους νέους να κάνετε τα δικά σας βήματα;

«Καθόλου! Ίσα- ίσα! Αλίμονο αν οι νέες γενιές απειλούνταν από τις παλιές ή το αντίστροφο. Για τον καθένα μας υπάρχει χώρος κι ό,τι δεν αξίζει να υπάρχει αποκόβεται με το χρόνο. Όποιος αντέχει μάλλον κάτι έχει ακόμα να πει».

Πως σχολιάζεις το μαύρο που έπεσε στην ΕΤ3, ένα κανάλι που παρακολουθούσε όλη η ακριτική Ελλάδα;

«Ο τρόπος που έγινε είναι επικίνδυνος οιωνός για τα μελλούμενα».

Θεωρείς πως η νέα γενιά αλλά και αυτή που έρχεται είναι ηλεκτρονικά εθισμένη;

«Ναι, είμαστε και αυτή που έρχεται ακόμα περισσότερο. Τις προάλλες σε μια ταβέρνα παρατηρούσα ένα 10χρονο πιτσιρίκι κολλημένο στο i-pad του. Σκεφτόμουνα πως όταν ήμουνα μικρή δεν είχα laptop ούτε iphone.Έπεζα όλη μέρα στις γειτονιές. Πήγαινα σπίτι άμα νύχτωνε και η γιαγιά με φώναμε από το παράθυρο του σπιτιού όχι από το τηλέφωνο! Αντί για φίλους στο facebook  είχα τους φίλους της γειτονιάς μου και πέζαμε στις λάσπες. Σίγουρα εάν ήμουν μητέρα δεν έδινα στο παιδί μου όλα αυτά τα μικρά ηλεκτρονικά τερατάκια κι ας είμαστε εν έτει 2014. Αυτό δε δικαιολογεί την πνευματική μας αυτοκτονία! Άλλο η εξέλιξη κι άλλο ο εθισμός. Όσο υπάρχει η φύση, το ποδήλατο, το κρυφτό και οι γειτονιές τι μας χρειάζονται τα i-pad, τα twitter και τα facebook»;

Θα συμμετείχες -αν σου είχε ζητηθεί-σε μια παράσταση, μια συναυλία, σε ένα βίντεο για κοινωφελή σκοπό;

«Το έχω ήδη κάνει και με χαρά θα το ξαναέκανα»!

Τέλος, τι εύχεσαι για τις επόμενες μέρες που έρχονται;

«Αφύπνιση. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η λύση δεν έρχεται στο εγώ αλλά στο εμείς.

Και πάλι σας ευχαριστώ».