«Ο κόσμος είναι θέατρο - Και το θέατρο είναι κόσμος»

Αποκρυπτογραφήσαμε το ver2us, το νέο θεατρικό blog που ολοένα κερδίζει αναγνώστες

Σας συστήνουμε τους δημιουργούς του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάνη και Όλγα Χαζάπη

Από τα λίγα θετικά που έχει προκαλέσει η κρίση είναι η επιστροφή του κόσμου στο θέατρο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να αποκωδικοποιήσουν την αλλαγή συνηθειών ως προς την Τέχνη του Θεάτρου. Ωστόσο θα ήταν λάθος κατ’ εμέ να σταθεί κανείς στο περιτύλιγμα και όχι στην ουσία. Έτσι με αφορμή αυτό το γεγονός το Πινάκιο θα σας παρουσιάσει δύο νέους ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν για το θέατρο.

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου για το Πινάκιο

Πιο συγκεκριμένα ο Παναγιώτης Μπαρμπαγιάνης και η Όλγα Χαζάπη δημιούργησαν το ver2us. Ένα blog που είναι αφιερωμένο στο θέατρο και τις Τέχνες. Οι δύο νεαροί παρακολουθούν παραστάσεις και μας προτρέπουν να τις παρακολουθήσουμε αναλύοντας ταυτόχρονα με επιχειρήματα τους λόγους.
Οι θεατρικοί blogger μας εξηγούν πως δεν έχουν καμία διάθεση κριτικής αντιθέτως αποτυπώνουν αυτό που νιώθουν και εισπράττουν, ενώ υπογραμμίζουν πως «Ο κόσμος είναι θέατρο. Και το θέατρο είναι κόσμος», μια φράση που περικλείει μέσα της δεκάδες συναισθήματα και συγκινήσεις.


Τι είναι η σελίδα αυτή; Ποιος ο χαρακτήρας της;

Ολγά: Το ver2us είναι ένας "οδηγός" που μπορείς να τσεκάρεις λίγο πριν πας θέατρο κάθε φορά! Θα σε βοηθήσει από το ποιά είναι η καλύτερη θέση της κάθε σκηνής μέχρι γιατί να αποφύγεις μια παράσταση! Πάμε, βλέπουμε και σου λέμε το κάθε τι! Και μάλιστα μέσα από 2 εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες! Πέρα απ' όλα αυτά ας είμαστε ξεκάθαροι.. το ver2us είναι ΙΔΕΑ! Πάρε αφισάκια και βγες στους δρόμους να το διαδώσεις!!

Παναγιώτης: Αυτή η σελίδα είναι ανάγκη. Ανάγκη έκφρασης, αλληλεπίδρασης και τεράστιας αγάπης. Μία αγάπη για  το θέατρο και τη θέαση. Όσον αφορά στο χαρακτήρα της, είναι ότι λέει το όνομα της. Είναι η μάχη μεταξύ δύο ανθρώπων. Δύο πλήρως αντίθετων ανθρώπων (όχι στη ζωή αλλά στο θέατρο). Και πίστεψε με όταν το λέω, είναι άπειρες οι φορές προτού ξεκινήσει καν το Ver2us που έχω παλέψει με νύχια και με δόντια για μία παράσταση. Να λέω ότι είναι καταπληκτική και η Όλγα να γελά σα τρελό, λέγοντας ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη πατατιά. Δεν υπάρχει αυτό που ζούμε κάθε φορά... Μετά από μία θέαση, υπάρχουν ώρες ολόκληρες τσακωμού και ανάλυσης...

Τι σας ώθησε να την φτιάξετε;

Παναγιώτης: Αυτό που είπα από πάνω. Ακριβώς αυτό.
Θέλω πραγματικά κάποιος να διαφωνήσει μαζί της, πέρα από εμένα βέβαια, γιατί πλέον δεν την παλεύω με την τύπισσα.
Και πέρα από αυτό; Η αντικειμενικότητα ενός μέσου θεατή. Έτσι είμαστε κι εμείς. Μέσοι και πλήρως αντικειμενικοί (να φανταστείς αυτό τον καιρό παίζεται μία παράσταση που είμαι συντελεστής και στο Ver2us η Όλγα μαζί με έναν Guest την κράζουν αφάνταστα... Τι να πεις... Συναδελφικότητα σου λέει μετά....

Όλγα: Έλα ντε!! Μια στιγμή ήταν! Ο Παναγιώτης έριξε την ιδέα, εγώ το όνομα και είπα γιατί όχι; Με κέντρισε πιο πολύ η ιδέα της μάχης. Ότι 2 πρόσωπα, με 2 διαφορετικές γνώμες θα γράφουν για την ίδια παράσταση! Το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον! Ήξερα πως θα βγουν μαχαίρια και όντως.. κάτι βγήκε!!

Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου αλλά και των συντελεστών των παραστάσεων;

Όλγα: Το γενικότερο feedback που έχουμε πάρει είναι καλό, ακόμα κι όταν η χολή ρέει μέσα από τις γνώμες μας! Αλλά κι έτσι να μην ήταν, εδώ είμαστε… για ένα ακόμα ver2us με τον κάθε έναν!!

Παναγιώτης: Σίγουρα μεγαλύτερη από αυτή που περιμέναμε. Έχουμε ξεκινήσει εδώ και δύο μήνες και πλέον πάει αρκετά καλά. Δεν έχουμε στόχο να βγάλουμε ή να κερδίσουμε κάτι από όλο αυτό, πέρα από το να μοιραζόμαστε με τον κόσμο την δική μας οπτική. Και αυτή είναι η μαγεία... γιατί κι ο κόσμος μοιράζεται τη δική του μαζί μας. Φαντάσου ότι στις 20 πρώτες ημέρες σκεφτήκαμε και μία ιδέα του να πηγαίνουμε θέατρο με αγνώστους. Δίνουμε ραντεβού έξω από το θέατρο με έναν άγνωστο και παρακολουθούμε μαζί την εκάστοτε παράσταση... Τα αποτελέσματα είναι φοβερά. Έχουμε γελάσει πολύ!

Είστε σκληροί ως κριτικοί ή όχι και γιατί;

Παναγιώτης: Δεν είμαστε κριτικοί. Σε καμία περίπτωση όχι. Κι αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που δημιουργήσαμε το Ver2us. Προσωπικά με μπερδεύουν πολύ οι άνθρωποι που πηγαίνουν στο θέατρο και μετά αναλύουν τη σκέψη τους, γράφοντας μεγάλα και βαρύγδουπα κείμενα. Κείμενα εμπλουτισμένα με θεωρητικές γνώσεις, αναλύσεις κτλ... Δεν ξέρω πως μπορούν να αναλύουν έτσι το θέατρο. Να μου πεις είναι δουλειά. Το κατανοώ. Ωστόσο, εγώ στο θέατρο θέλω να νιώσω. Όχι να σκεφτώ. Η σκέψη ακολουθεί μετά... σε ένα δεύτερο επίπεδο. Όταν η παράσταση σε έχει συν-κινήσει, αυτό φτάνει. Και πραγματικά, δεν θυμάμαι κάποια κριτική, τώρα τελευταία, που να χρησιμοποιεί αυτό το ρήμα... συν-κινώ...

Όλγα: Αρχικά, σίγουρα δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου κριτικό! Πάω, βλέπω μια παράσταση και μέσα από το ver2us μοιράζομαι την άποψη μου για αυτό που είδα! Προφανώς καμία αντικειμενικότητα δεν υπάρχει στο γούστο και ειδικά αν μιλάμε για τέχνη! Όσο για το αν είμαι σκληρή, χμμ νομίζω πως ναι! Κάποιες φορές που βλέπω κάτι πραγματικά κακό (κατά το προσωπικό μου γούστο) δεν θα λυπηθώ τα λόγια μου! Το ίδιο ενθουσιώδης θα ‘μαι όμως και σε μια πολύ καλή παράσταση!

Ο κόσμος έχει ανάγκη το θέατρο;

Όλγα: Χμμ.. πολύ γενικό! Μάλλον όχι θα πω! Δεν έχει όλος ο κόσμος ανάγκη το θέατρο! Κακά τα ψέματα! Ένα μεγάλο ποσοστό μπορεί να μην έχει πάει και ποτέ. Ένα άλλο ποσοστό όμως όχι απλά το έχει ανάγκη αλλά και κάτι παραπάνω! Είναι αυτοί οι άνθρωποι που όταν μπουν στον θεατρικό χώρο, ξαφνικά σαν να αναπνέουν λίγο πιο ελεύθερα! Αυτοί που τους δείχνουν οι άλλοι με το δάχτυλο ως "περίεργους τύπους" γιατί επιλέγουν το θέατρο ως βασική διασκέδαση τους! Αυτοι που μετά απο 12 ώρες δουλειά, πάνε να δούνε μια παράσταση για να χαλαρώσουν! Αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη το θέατρο. Το καλό θέατρο!! Και το θέατρο έχει ανάγκη αυτόν τον κόσμο!!

Παναγιώτης: Ααα... ωραία ερώτηση. Ακολούθα το συνειρμό μου.

Ο κόσμος είναι θέατρο. Και το θέατρο είναι κόσμος. Ωστόσο, διαφέρουν σε κάτι μικρό... την υπέρβαση. Και η υπέρβαση είναι ανάγκη... άρα και το θέατρο είναι ανάγκη. Φοβερό; Μπράβο μου λοιπόν!