Μαριλένα Παππά: Η 25χρονη που μυεί τα παιδιά στην λογοτεχνία

«Ένα παιδί μπορεί ν’  ανοίξει την αμόλυντη σκέψη του και να στρέψει τα μάτια του προς τον Ουρανό. Τότε θα δει την απεραντοσύνη αυτού του κόσμου».

«Στην Ελλάδα του 2013 οι αξίες και οι παραδόσεις καταρρέουν και διαφοροποιούνται. Ο θεσμός της οικογένειας στη Χώρα μας είναι ένα βασικό στοιχείο γύρω από το οποίο διαμορφώνεται ολόκληρη η κοινωνία μας. Έτσι ακριβώς μεγάλωσα κι εγώ. Ίσως αυτό αποτυπώνω τελικά μέσα από τη σχέση της Ανεμηλιάς και του Μάιλο».

«Είμαι από τους ανθρώπους που βαριούνται πολύ τις τυπικές παρουσιάσεις βιβλίων»

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Είναι μόλις 25 χρονών και έχει γράψει τέσσερα βιβλία. Το τελευταίο της μάλιστα είναι ένα παιδικό μυθιστόρημα με στοιχεία παραμυθιού που ταυτόχρονα προβληματίζει τα παιδιά και τους διδάσκει αρετές όπως η αλληλεγγύη, η συνεργασία κ.α Ο λόγος για τιςΦεγγαροκουταλιές της Μαριλένας Παππά, η οποία μιλά στο Πινάκιο, για τους συμβολισμούς που κρύβονται στις σελίδες του βιβλίου της. Δεν διστάζει να τα βάζει με όσους ευθύνονται για τα υποσιτισμένα παιδιά ενώ την ίδια ώρα τονίζει πως δεν μπορούμε να μιλάμε για Δωρεάν Παιδεία αν τα παιδιά διδάσκονται σε κρύες σχολικές αίθουσες.

Πιστεύει πολύ στα παιδικά μυαλά και συμβουλεύει τους μικρούς της αναγνώστες πώς μπορούν να βαδίσουν σε όλες τις γειτονιές του κόσμου.

Ωστόσο η Μαριλένα Παππά σε καμία περίπτωση δεν είναι από αυτούς τους συγγραφείς που παραδίδουν το έργο τους και κάθονται κλεισμένοι σε έναν γυάλινο πύργο, περιμένοντας να τους ανακαλύψουν τα παιδιά από...απόσταση. Αντιθέτως η ίδια είναι αυτή που ανακαλύπτει τους μικρούς της αναγνώστες. Και πώς το κάνει αυτό; Έχει δημιουργήσει μια ομάδα θεατρική και παρουσιάζει τις Φεγγαροκουταλιές (αλλά και τον Πλανήτη που Χαμογελά –προηγούμενο της παιδικό βιβλίο), σε όλη την Ελλάδα. Πριν λίγες ημέρες βρέθηκε στο Β’ΚΔΑΠ Κερατσινίου όπου «πνίγηκε» στις αγκαλιές των παιδιών.  Στην συνέντευξη που ακολουθεί  θα διαπιστώσετε πως είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας που κατάφερε μέσα από μια μικρομεσαία οικογένεια-όπως αποκαλύπτει η ίδια- να γίνει η συγγραφέας που τα παιδιά λατρεύουν να ακούν και να διαβάζουν. Πραγματικά αξίζει να τη δείτε και να διαβάσετε στα παιδιά σας τα βιβλία της. Στο τέλος της συνέντευξης αναφέρει πως μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της.

Στο παιδικό  σας μυθιστόρημα αναφέρεστε σε δυο χώρες, στην Ελευθερόπουλη και στην Χώρα του Καπνού. Στην πρώτη τα παιδιά ό,τι χρειάζονταν το έπαιρναν μέσω μιας τεράστιας οθόνης. Με ένα πάτημα ενός κουμπιού, ενώ στη δεύτερη έπρεπε να πάνε στα μαγαζιά και να διαλέξουν μόνοι τους αυτό που θέλουν.  Πιστεύετε ότι στην εποχή μας τα παιδιά έχουν μάθει να ψωνίζουν μέσω της οθόνης του υπολογιστή τους ή ακόμη προτιμούν την βόλτα στα μαγαζιά της γειτονιάς τους;

«Πράγματι οι «Φεγγαροκουταλιές» μου αναφέρονται σε μια Γη του 3000 , η οποία χωρίζεται πλέον μόνο σε δύο χώρες. Την τεχνολογικά προηγμένη Ελευθερούπολη και τη Χώρα του καπνού που θυμίζει κάτι από τη Γη του σήμερα.

Μμμ, νομίζω ότι τα παιδιά του σήμερα είναι αρκετά εξοικειωμένα με την τεχνολογία και το διαδίκτυο(ίσως περισσότερο κι από τους ίδιους τους γονείς τους). Αλλά νομίζω ότι δεν έχουμε φτάσει –ακόμα- σ’ αυτό το σημείο. Νομίζω ότι είμαστε στο μεταβατικό στάδιο από τα μαγαζάκια στις γειτονιές στα μεγάλα εμπορικά κέντρα».

«Ο Μάιλο έπιασε την Ανεμηλιά από το χέρι και μπήκαν μέσα σ’ αυτό το άγνωστο περιβάλλον...» Στο μυθιστόρημα σας φαίνεται πως ο αδελφός προστατεύει την αδερφούλα του, θεωρείτε πως έτσι είναι δομημένη η ελληνική οικογένεια και σήμερα; Και επίσης το δέσιμο μεταξύ αδερφών είναι κάτι το οποίο συμβαίνει...υποσυνείδητα; 

«Ναι, το πιστεύω. Ακόμα και στην Ελλάδα του 2013 που οι αξίες και οι παραδόσεις καταρρέουν και διαφοροποιούνται. Ο θεσμός της οικογένειας στη Χώρα μας είναι ένα βασικό στοιχείο γύρω από το οποίο διαμορφώνεται ολόκληρη η κοινωνία μας. Έτσι ακριβώς μεγάλωσα κι εγώ. Ίσως αυτό αποτυπώνω τελικά μέσα από τη σχέση της Ανεμηλιάς και του Μάιλο. Τη δική μου σχέση με τον αδελφό μου, που ακόμα και τώρα θεωρεί ότι έχει χρέος να με προστατεύει καθότι μικρότερη από ΄κείνον. Εμένα προσωπικά με κάνει να νιώθω πιο ασφαλής να ξέρω ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος που μπορώ να ανατρέξω για τη συμβουλή του, τη βοήθειά του οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό το σπάνιο χαρακτηριστικό το έχουμε διατηρήσει σα Χώρα ανάμεσα στα χρόνια και το έχουμε υιοθετήσει και σε όλες μας τις σχέσεις(φιλικές, ερωτικές).Ναι, το δέσιμο είναι υποσυνείδητο, αλλά αφορά και στον τρόπο που μεγαλώνουν τα αδέλφια σε μια οικογένεια».

Θα μας πείτε λίγο για το συμβολισμό της κουκουβάγιας στο παιδικό μυθιστόρημα σας;

 «Η κουκουβάγια εμφανίζεται σε δύο σημεία στο βιβλίο μου. Σε δύο σπάνια μενταγιόν, γύρω από τα οποία περιστρέφεται το μυστήριο της εξαφάνισης των γονιών του Μάιλο και της Ανεμηλιάς και σ’ ένα μαγικό μονοπάτι που ονομάζεται ,το μονοπάτι της Κουκουβάγιας. Στο συγκεκριμένο καρποφορούν δέντρα με γλυκίσματα, καραμέλες και κορμούς λευκής σοκολάτας και απέραντοι τσιχλόθαμνοι! Πάντα θεωρούσα την κουκουβάγια ένα πολύ μυστηριώδες πλάσμα, με εκείνα τα τεράστια μάτια της που νιώθεις λες και καταγράφουν τα πάντα. Σα να γνωρίζει τα πάντα αλλά να μένει σιωπηλή. Ε αυτό συμβολίζει στο παραμύθι μου. Τη γνώση και το μυστήριο».

«Ο Ουρανός έμοιαζε να κρύβει πολλά μυστικά πίσω από το μαύρο του φόρεμα. Ο αέρας έπαιρνε τα φύλλα και τα ανακάτευε. Έμοιαζαν σα να μιλούσαν μεταξύ τους σε μια μυστήρια γλώσσα που μόνο οι κάτοικοι του δάσους καταλάβαιναν», μια φράση τόσο ιδιαίτερη. Πιστεύετε πως τα παιδιά που απευθύνεται το βιβλίο σας θα την καταλάβουν και αν ναι πως τα παιδιά που ζουν στην περιφέρεια και πως τα παιδιά που ζουν στις μεγάλες  πόλεις; 

 

«Φυσικά! Τα παιδιά έχουν την τάση να δίνουν έμφαση σε λεπτομέρειες που εμείς οι μεγάλοι αγνοούμε, να παρατηρούν τον κόσμο καθώς πηγαίνουν και γυρνούν απ΄το σχολείο. Όσο εμείς οι μεγάλοι προχωράμε σκεπτόμενοι τι έγινε σήμερα στη δουλειά, τι θα κάνουμε την επόμενη εβδομάδα, εκείνα παρατηρούν τον αέρα, το φως, τα δέντρα, τα φύλλα. Τα πάντα! Εγώ, ως παιδί της πόλης μεγάλωσα σε πάρκα και πλατείες.
 Οι γονείς μου προσπαθούσαν όσο το δυνατό περισσότερο να μας φέρουν σε επαφή με τη φύση από πολύ μικρή ηλικία.
Κι έτσι δεν στερήθηκα ποτέ τα λουλούδια, την ελευθερία ,τον ουρανό. Αυτό όμως που συνειδητοποιώ σήμερα είναι ότι όλο και λιγότεροι γονείς πηγαίνουν με τα παιδιά τους σε πάρκα, σε πλατείες, σε ανοιχτούς χώρους. Τη θέση τους έχουν πάρει πλέον οι παιδότοποι και το παιχνίδι στο σπίτι. Η διαφορά λοιπόν των παιδιών της περιφέρειας και της πόλης είναι ότι τα πρώτα είναι ελεύθερα να παίξουν, να φωνάξουν, να τσακωθούν, να χτυπήσουν. Τα παιδιά της πόλης εξαιτίας των γρήγορων ρυθμών , των πολύωρων ωραρίων και του φόβου που επικρατεί γενικά στην Αθήνα λόγω της εγκληματικότητας , περιορίζονται σε πλαστικά, σε τοίχους, σε οθόνες, σε παιχνίδια, σε ένα πιο αυστηρό περιβάλλον που δεν τους επιτρέπει να εκτονώσουν την ενέργειά τους. Περιορίζονται σε προστατευτικά για να μην χτυπήσουν(όμως αν δεν πέσεις πώς θα μάθεις να σηκώνεσαι;). Έτσι λοιπόν τα δάση και τους απέραντους ουρανούς τα απολαμβάνουν μόνο σε διακοπές, σε αντίθεση με τα παιδιά της περιφέρειας».

Η συνεργασία του Μάιλο και της Ανεμηλιάς με τις «χοντροπατάτες» κρύβουν τα ιδανικά της αλληλεγγύης και της συνεργασίας; Θεωρείτε πως αυτά έχουν ξεφτίσει στις ημέρες μας;  Και επίσης μέσα από το δικό σας βιβλίο προσπαθείτε να τονίσετε τις αρετές αυτές στα παιδιά;

«Όντως υπάρχει η έννοια της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, αλλά κι αυτή της διαφορετικότητας. Η φυλή της χοντροπατάτας λόγω της περίεργης και διαφορετικής εμφάνισής τους είχαν εξοριστεί στο δάσος και ζούσαν μόνο επιβιώνοντας όχι εξελίσσοντας. Αυτό τους δίδαξαν τα δύο παιδιά. Να αγκαλιάσουν τη διαφορετικότητά τους και μέσω αυτής και της μόρφωσης να αναπτυχθούν. Όχι, δε θέλω να πιστέψω ότι λείπουν αυτές οι έννοιες από την κοινωνία μας. Κι αν υπάρχουν άστεγοι και άνθρωποι που ζητιανεύουν στα τρένα δεν είναι γιατί οι Έλληνες πολίτες δεν είναι αλληλέγγυοι, αλλά γιατί το πρόβλημα αυτό δε λύνεται με τα 0,50 λεπτά που μπορεί να δώσει κανείς. Οι μέθοδοι είναι άλλες και αφορούν τον κρατικό φορέα.

Η αλληλεγγύη δε λείπει και δε θα λείψει ποτέ από την ελληνική κοινωνία(είναι αυτό που σας είπα και παραπάνω για τις σχέσεις που δημιουργούμε μεταξύ μας, για τη βοήθεια που προσφέρουμε οποιαδήποτε στιγμή ανάμεσα σε οικογένειες, σε φίλους), αυτό που λείπει είναι ένας κράτος αλληλεγγύης».

Εκεί που περιγράφετε την παρασκευή του γλυκού των παιδιών με την γιαγιά τους, τη Νάνα Νανίτα, κρύβεται η ελληνική πολιτισμική και συνάμα γαστρονομική κληρονομιά. Μια οικογένεια που ακολουθεί κατά γράμμα μια οικογενειακή συνταγή δεκαετιών,  αναμειγνύοντας αλεύρι, ζάχαρη και πολύ γέλιο;

«Χα, δεν το ΄χα σκεφτεί έτσι, αλλά μάλλον ναι! Υποσυνείδητα αποτυπώνω την κληρονομιά που μου άφησε η δική μου οικογένεια, η δική μου γιαγιά! Τα γέλια και το παιχνίδι με το ζυμάρι».

Τα παιδιά πρέπει να είναι χαμογελαστά;

«Αλοίμονο, αν το μέλλον δεν είναι χαμογελαστό τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ΄μας…»

Πολλά σχολεία έμειναν φέτος χωρίς θέρμανση, ενώ το χειρότερη ήταν ακόμη η είδηση πως πολλά παιδιά λιποθυμούσαν επειδή ήταν υποσιτισμένα. Εσείς ως συγγραφέας πως αντιδράτε σε όλη αυτή την κατάσταση; 

«Θεωρώ τραγικό να υπάρχουν σχολεία χωρίς θέρμανση. Αν δεν επενδύσουμε στη ΔΗΜΟΣΙΑ παιδεία , τότε πού οδεύει αυτό το κράτος; Τονίζω ιδιαίτερα τη λέξη δημόσια. Ο καθένας αντιδρά με τα μέσα τα οποία έχει, Εγώ έχω εκείνο της συγγραφής. Στηρίζω τη δημόσια παιδεία στήνοντας παραστάσεις με τα ίδια τα παιδιά, δημιουργώντας εικόνες μαγικές και περνώντας τους το μήνυμα ότι είναι εκείνοι το μέλλον , εκείνοι που θα αλλάξουν τα πράγματα, θα δημιουργήσουν και θα προσφέρουν(αυτό άλλωστε προσπαθώ να κάνω κι εγώ). Πιστεύω πολύ στη δύναμη που κρύβει ένα παιδικό μυαλό.

Όσον αφορά στα υποσιτισμένα παιδιά, γίνομαι σκληρή και ίσως άδικη απέναντι στους γονείς τους. Όμως κι εγώ μεγάλωσα σε μία φτωχή οικογένεια, όμως ως παιδί αυτό δεν το αντιλήφθηκα ποτέ. Οι γονείς μου θυσίασαν αρκετά πράγματα προκειμένου να μη λείπει τίποτα απολύτως από ΄μένα και τον αδελφό μου. Όταν πρόκειται για παιδιά δε δέχομαι καμία δικαιολογία. Πιστεύω στην προσωπική ευθύνη που έχει κανείς για τον εαυτό του, αλλά και για τους εαυτούς που καλείται να μεγαλώσει».

Ο ηλεκτρονικός εθισμός έχει απλώσει τα πλοκάμια του και στις παιδικές – τρυφερές ηλικίες, θα γράφετε ποτέ ένα βιβλίο ως ασπίδα σε αυτή τη λαίλαπα;

«Πιστεύω ότι είναι αποτελεί πρόβλημα τόσο των παιδιών , αλλά κυρίως των ίδιων των γονέων τους. Η αλήθεια είναι ότι με προλάβατε! Συνεργαζόμενη με το φορέα κατά του ηλεκτρονικού εθισμού «ΔΙΑΔΡΑΣΙΣ» , ετοιμάζουμε ένα παραμύθι με πολλαπλά μηνύματα».

Σε ένα σημείο αναφέρετε στις «Φεγγαροκουταλιές», «Εμείς προτιμήσαμε την επιβίωση από την αξιοπρέπεια», φοβάστε ότι και στην Ελλάδα του 2013 μπορεί να συμβαίνει αυτό; 

«Μα ήδη συμβαίνει! Το πολιτικό προσκήνιο μου θυμίζει μία αγέλη από ζώα. Όταν κλείνουν οι κάμερες ξεσκίζουν τα καθωσπρέπει σακάκια τους και τρέχουν για να καταβροχθίσουν το επόμενο τους θήραμα, ανεξάρτητα πόσο χορτασμένοι είναι. Κυριαρχεί το ένστικτό της δικής τους επιβίωσης και τίποτα άλλο».

«Είναι σαν να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γκρεμό. Αντί να κάνουμε όλοι χώρο ώστε να μην πέσει κάνεις, σπρώχνουμε τους περισσότερους για να απλωθούμε εμείς», ένα σχόλιο σας πάνω στη φράση αυτή του βιβλίου σας και αν εκτιμάτε πως οι άνθρωποι αδιαφορούν για το διπλανό τους...

«Νομίζω ότι σταματήσαμε από ένα σημείο κι έπειτα να νοιαζόμαστε για την αρμονική συνύπαρξη με τον διπλανό και νοιαζόμαστε πια για την άνεσή μας. Κι όταν αυτό συμβαίνει δίπλα σε γκρεμούς , τότε σίγουρα θα θρηνούμε θύματα από τις πιο ευπαθείς ομάδες που δεν μπορούν να αντιδράσουν. Κι εδώ έρχεται να κολλήσει αυτό το κράτος αλληλεγγύης που λείπει σαν προστατευτικό κάλυμμα στους διάφορους γκρεμούς».

Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνιση του ο κ. Πεπρωμένος. Εσείς πιστεύετε σε αυτόν;

«Ναι, όπως και στο βιβλίο έτσι και στη ζωή μου πιστεύω πολύ στο πεπρωμένο. Όμως πιστεύω ακόμα περισσότερο σε μια στιχομυθία που γίνεται ανάμεσα στο Μάιλο και στον Πεπρωμένο στο βιβλίο:

Μάιλο: Δηλαδή οι επιλογές μας, η ζωή μας όλη είναι προκαθορισμένη από ΄σένα;

Πεπρωμένος: Όχι, βέβαια. Στη ζωή μας δίνονται επιλογές. Ο καθένας επιλέγει ελεύθερος, από ΄κει και πέρα όμως έχω την ευθύνη να σας καθοδηγώ».

Πώς ένα παιδί μπορεί να αγναντέψει τις γειτονιές του κόσμου;

«Να ανοίξει την αμόλυντη σκέψη του και να στρέψει τα μάτια του προς τον Ουρανό. Τότε θα δει την απεραντοσύνη αυτού του κόσμου».

Ο Μάιλο θα μπορούσε να είναι ήρωας της δικιάς μας καθημερινότητας;

«Και βέβαια, είναι ένα αγόρι όπως όλα τ’ άλλα μόνο που εκείνος έρχεται από το μέλλον. Όμως κάποια πράγματα όπως η φιλία, το δίκαιο και ο αγώνας προς την κατάκτηση της μοίρας μας θα μένουν πάντα αναλλοίωτα όσα χρόνια κι αν περάσουν».

Η Μαριλένα Παππά που θα ήθελε να μένει; Στην Ελευθερούπολη ή στην Χώρα του Καπνού;

«Ειλικρινά; Στον κόσμο μου!! Αχαχαχαχα.

Η Ελευθερούπολη είναι ο ψεύτικος κόσμος που κατασκεύασαν οι ισχυρότεροι άνθρωποι του κόσμου για να κοροϊδέψουν την ανθρωπότητα και να κλέψουν αυτό που με τόση αγάπη τους έδωσε η Γη. Τη φύση.(Σας αποκαλύπτω και κάτι από τη συνέχεια του βιβλίου!) Η χώρα του καπνού από την άλλη μοιάζει πολύ με τη γη του σήμερα. Με τα μέρη που βλέπω όταν ταξιδεύω στην περιφέρεια. Με μια ζωή πιο απλή αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένη.

Αυτό θέλω».   

Γιατί ένας γονιός να αγοράσει τις «Φεγγαροκουταλιές» στα παιδιά του;

Γιατί είναι ένα παράξενο παραμύθι γεμάτο από αντιθέσεις, εκπλήξεις που σε κρατά σε αγωνία ως το τέλος! Που περιπλέκει το κακό και το καλό και που διδάσκει την αγάπη προς τη φύση, το θεσμό της φιλίας, της οικογένειας, της συνεργασίας, της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου που αν νικήσει τους δαίμονές του μπορεί να φέρει τον κόσμο σε ισορροπία και να βρει το νόημα της ίδιας του της ζωής.

Στις παρουσιάσεις που κάνετε γίνεται κυριολεκτικά χαμός, πως το εξηγείτε εσείς αυτό;

«Ευχαριστούμε πολύ!!Νομίζω είναι συνδυασμός τριών  πραγμάτων! Η ίδια η ιδέα, οι άνθρωποι που θα την εκτελέσουν και το κοινό(δεν υπάρχει πιο ανεβαστικό κοινό από το παιδικό)!! Όλο αυτό το θεατρικό του πράγματος ξεκίνησε από τη δική μου ανάγκη να κάνω κάτι στο οποίο τα παιδιά θα συμμετέχουν! Είμαι από τους ανθρώπους που βαριούνται πολύ τις τυπικές παρουσιάσεις βιβλίων. Αν σκέφτομαι εγώ έτσι πόσο μάλλον τα παιδιά που έχουν τόση ενέργεια μέσα τους!

Να τους βάλω να κάτσουν κάτω για μία ώρα για να παρακολουθήσουν κάτι ανιαρό; Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σπαταλάει το χρόνο ενός μικρού παιδιού! Ευτυχώς έχω γύρω μου υπέροχους συνεργάτες που μοιράζονται τον ίδιο ενθουσιασμό με ΄μένα! Στην τελευταία μου παρουσίαση , στο Β’ΚΔΑΠ Κερατσινίου, μάλιστα ότι ήταν η ό,τι καλύτερο έχω οργανώσει ποτέ και θα ήθελα αναφέρω και να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με βοήθησαν. 

Κατ΄αρχάς τη Σοφία Ευαγγέλου που με δική της πρόσκληση πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση.

Στο συντονισμό της μουσικής ήταν η Σοφία Πετρά, ενώ έπαιξαν: στο ρόλο της Νάνας Νανιτα η Αννίση Μαρία, στο ρόλο της Δις Χειμώνη η Κρέτζα Μαρία και ως Μάιλο και Ανεμηλιά Μεντ οι Σταμάτης Αλευράς και Εβελίνα Χαπεντσιούκ. Μάλιστα ο Σταμάτης κι η Εβελίνα είναι ακόμα μαθητές! Ο Σταμάτης πηγαίνει α’γυμνασίου , ενώ η Εβελίνα στ’ Δημοτικού!

Είμαι πραγματικά πολύ τυχερή! Και για όσους ενδιαφέρεστε ο θίασος μεταφέρεται στις 30/3 , στις 12:00 στο βιβλιοπωλείο «Το έκτο», (Πλατεία Τυάνων 5 ,Νέα Ιωνία.)»

Αν κάποιος Σύλλογος ή κάποιο βιβλιοπωλείο θέλει να σας προτείνει  να κάνετε μια παρουσίαση, με ποιους τρόπους μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί σας;

Δεν έχει παρά να επικοινωνήσει μαζί μου στο προσωπικό μου mail marilenapappa99@hotmail.gr


 Διαγωνισμός 

Κάντε like σε 2 σελίδες στο facebook και διεκδικείστε 1 αντίτυπο «Φεγγαροκουταλιές» της Μαριλένας Παππά. Κάντε λοιπόν like εδώ και εδώ

Δείτε 2 αποσπάσματα από την παρουσίαση των Φεγγαροκουταλιών στο Κερατσίνι
Πινάκιο (pinakio.blogspot.gr) Οι... από Pinakio
Πινάκιο (pinakio.blogspot.gr) Φεγγαροκουταλιές... από Pinakio