Η Γκόθαμ που κρύβουμε μέσα μας

Της Τάνιας Ώττα

Έχουμε αναρωτηθεί άραγε πόσοι άνθρωποι σαν τον περιβόητο Τζόκερ ζουν μέσα στην κοινωνία μας; Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις, διαφορετικές  ο καθένας. Άνθρωποι που ζουν κάτω από έντονες  ψυχολογικές πιέσεις κι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και παρ’ όλα αυτά προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα σε μία κοινωνία «καθώς πρέπει» που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κρίνει και να στοχοποιεί το διαφορετικό. Είναι θέμα πουριτανισμού; Ταμπού; Προκαταλήψεων ή απλά προσωπικών αντιλήψεων;

Αν  αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι σήμερα  από τους οποίους οι γονείς καλούνται να προστατέψουν τα παιδιά τους, θα διαπιστώσουμε ότι η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από αυτούς . Το ζήτημα είναι όμως ότι πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς και οι ενήλικοι εκθέτουν τα παιδιά σε κίνδυνο χωρίς να καταλάβουν πόσο κακό τους κάνουν , θεωρώντας ότι τους προσφέρουν ηρεμία, ψυχαγωγία και ελευθερία.

Αρκεί να σκεφτούμε πόσες ώρες την ημέρα ναρκώνονται τα παιδιά στο διαδίκτυο με τη συναίνεση των γονέων.  Πόσο συχνά χρησιμοποιούνται οι κινητές συσκευές ως ηρεμιστικό στα μικρά παιδιά για να μην ενοχλούν τους μεγάλους.  Πόσες ώρες περνούν τα παιδιά μπροστά στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα playstation, συμμετέχοντας σε παιχνίδια βίας και πολέμου.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι από ποιον κίνδυνο θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας σήμερα. Από μία ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους , την οποία το κάθε παιδί έχει τη δυνατότητα να τη δει μέσω διαδικτύου ή συνδρομητικής τηλεόρασης, και μάλιστα πολλές φορές με τη συναίνεση των γονέων του, από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, όπου μπορεί να κινδυνέψει και να χάσει τη ζωή του, από την πορνεία, την κάθε μορφή παραβατικότητας, την αναρχία, την προσωπική του δημόσια έκθεση μέσω διαδικτύου, τις λεγόμενες «κακές παρέες», το κάπνισμα, την εγκληματικότητα, τον χουλιγκανισμό;

Οι κίνδυνοι πολλοί και παντού. Το θέμα είναι να μάθουμε στα παιδιά να προφυλάσσονται κι όχι να ζουν με το φόβο της τιμωρίας. Θέλουμε νέους ανθρώπους με αρχές και αξίες που να μπορούν να προφυλάσσονται από τον κάθε κίνδυνο, να διέπονται από σεβασμό και να ζουν με αξιοπρέπεια χωρίς να αναγκάζονται να παρανομούν και πουλούν τον εαυτό τους για να ζήσουν. Όταν από μικρή ηλικία ένα παιδί γεμίζει με εικόνες βίας, δεν πρέπει να μας φαίνεται και τόσο παράξενο αν όταν μεγαλώσει εκδηλώσει βίαιη συμπεριφορά.

Η χρήση του διαδικτύου, ειδικά από τα παιδιά, έχει γίνει ανεξέλεγκτη πλέον . Η τεχνολογία πέρασε τα όρια της χρήσης και έφτασε σε σημείο κατάχρησης, με τα αποτελέσματα ορατά στην καθημερινότητά μας. Η ευθύνη αναλογεί σε όλους μας.

Είτε μέσα στο σπίτι, είτε στο σχολείο, είτε στην έξοδό του, κανένας γονέας δεν μπορεί να ελέγξει τι κάνει το παιδί του και σε ποιους κινδύνους εκτίθεται. Οι γονείς πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους και μέσα από την καθημερινή και συχνή επικοινωνία να επιδιώκουν μία σχέση εμπιστοσύνης ώστε να μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους σε θέματα που βιώνουν και προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους.

Η προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα της εποχής μας δεν είναι  μόνο αναγκαία αλλά  και αναπόφευκτη. Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες των τελευταίων χρόνων έχουν οδηγήσει πολλούς ανθρώπους σε απόγνωση, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, σε πράξεις επιβίωσης πέρα των προτιμήσεών τους και των αξιών τους. Αν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να αντικρύζουν τέτοιες εικόνες τότε το πρόβλημα δεν είναι ο κινηματογράφος αλλά εμείς οι ίδιοι που ζούμε μέσα σε κοινωνίες γεμάτες ανθρώπους  σαν τον Τζόκερ.  Το ζήτημα είναι τι οδήγησε τους ανθρώπους αυτούς σε αυτές τις καταστάσεις . Γιατί μας ενοχλεί να βλέπουμε τα προβλήματα κατάματα; Πόσες παρόμοιες καταστάσεις σαν αυτές του Τζόκερ έχουμε αντικρίσει και πόσες φορές αντιδράσαμε και προβληματιστήκαμε ως κοινωνία;

Μήπως να ασχοληθούμε με τα αίτια των προβλημάτων της κοινωνίας μας και όχι τόσο με τις συνέπειες; Όσο εξακολουθούν να υπάρχουν τα αίτια, θα συνεχίζουν και υπάρχουν και οι συνέπειες. Είναι απλό. Το κάθε πρόβλημα το αντιμετωπίζεις από τη ρίζα του, αλλιώς σε δουλειά να βρισκόμαστε.