«Αστέρι» εκ της γενέσεως της…η Ελευθερία Νταβατζή

Η νεαρή ανκοργούμαν του ΑΡΤ μιλά στο Πινάκιο για τους στόχους της και τα όνειρα της

«Απογοητεύομαι από τους ανθρώπους και κοιτώ πως θα ξεπεράσω τις σκοπέλους που μου βάζουν»

«Μικρόβιο ανθεκτικό σε όλες τις αντιβιώσεις είναι η δημοσιογραφία»

 

 Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο και στο ΠΙΝΑΚΙΟ

Φωτογραφίες: Λευτέρης Θεοδωρακόπουλος

«Αν δεν γεννηθείς αστέρι…η ζωή πως περιμένεις να σε ξέρει»…λέει ένα τραγούδι το οποίο φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα στην νεαρή δημοσιογράφο Ελευθερία Νταβατζή.

Η Ελευθερία είναι παρουσιάστρια ειδήσεων στο ΑΡΤ. Όταν την είδα πρώτη φορά σε κάποιο ζάπινγκ που έκανα με καθήλωσε, όχι η παρουσία της (απόλυτα αφού είναι μια κούκλα), αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζε τις ειδήσεις.  Ζούσε κάθε είδηση και είχε αντίληψη της κάθε λέξης που χρησιμοποιούσε κάτι που ακόμη και οι τρανοί παρουσιαστές έχουν ξεχάσει να το κάνουν…

Αυτό που προσπαθώ να σας εξηγήσω είναι ότι δεν εκφωνούσε με μηχανικό τρόπο τα νέα της ημέρας, αλλά με δημοσιογραφικό.

Επικοινώνησα μαζί της και κλείσαμε ραντεβού για την συνέντευξη.

Πολύ προσιτή, ευχάριστη μα και γεμάτη ανησυχίες και φόβους όπως ακριβώς επιτάσσει η εποχή να είναι ένας αυθεντικός δημοσιογράφος-ρεπόρτερ.

Στην συνέντευξη (που ακολουθεί), μου αποκαλύπτει κακές συμπεριφορές που έχει δεχθεί, για το πρώτο της ρεπορτάζ από το οποίο μάλιστα αποκόμισε και ένα τραύμα από πέτρα στο πόδι, αλλά και για τις άβολες στον «αέρα» στιγμές της…

Επειδή είμαι σίγουρος πως η Ελευθερία (αργά ή γρήγορα) θα ανοίξει τα φτερά της και θα κάνει πολλά περισσότερα πράγματα στον χώρο του Τύπου διαβάστε αυτή την συνέντευξη…και θα με θυμηθείτε στο μέλλον!

Ελευθερία Νταβατζή συστήσου μας…ποια είσαι, με τι ασχολείσαι…; 

« Μάλιστα, λοιπόν είμαι δημοσιογράφος και παρουσιάστρια δελτίων ειδήσεων στον τηλεοπτικό σταθμό Άρτ όπως επίσης και σχολιάστρια στην εκπομπή Εναλλακτικό δελτίο του ίδιου σταθμού»

Πως προέκυψε η δημοσιογραφία από μικρή ήθελες να ασχοληθείς;

«Από την Τετάρτη τάξη του δημοτικού είχα αποφασίσει τι θέλω να κάνω, με τι να ασχοληθώ. Μια σχολική εκπαιδευτική εκδρομή που κάναμε εκείνη τη χρονιά στο εθνικό τυπογραφείο ήταν αρκετή να μπει το μικρόβιο της δημοσιογραφίας μέσα μου. 

Από τότε έψαχνα να βρω τον τρόπο και τον δρόμο που θα με οδηγούσε σε αυτόν τον επαγγελματικό κλάδο».

Θυμάσαι την πρώτη ημέρα σου στη δουλειά; Αλήθεια σε ποιο Μέσο ήταν;

«Η πρώτη μου εργασιακή επαφή με τον χώρο της δημοσιογραφίας ήταν σε μια τοπική εφημερίδα της Αττικής. Ο τότε εκδότης της ήθελε να χρησιμοποιήσει μια εφημερίδα ως μέσο διαφήμισης του μεσιτικού του γραφείου. Είχα πάρα πολύ άγχος και μάλιστα θυμάμαι την αγωνία μου και το άγχος μου για το εάν θα αρέσουν τα κείμενά μου στον εκδότη παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία σχέση με το επάγγελμα».

Το πρώτο σου ρεπορτάζ;

«Θα σου πω μια φοβερή (για εμένα μάλλον μόνο) ιστορία την οποία θυμάμαι και γελάω. Το πρώτο μου ρεπορτάζ, ως μαθητευόμενη ακόμα,  και ενώ παρακολουθούσα τα σεμινάρια δημοσιογραφίας ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί με έναν συσπουδαστή μου τότε ξεκινήσαμε ένα πρωί να πάμε στο Μουσείο όπου πραγματοποιούνταν μια έκθεση έργων τέχνης απεξαρτημένων ατόμων. Στον δρόμο όμως πέσαμε πάνω σε μια συμπλοκή αναρχικών και ΜΑΤ και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Πέφτανε βόμβες μολότοφ πέτρες μέσα από το πολυτεχνείο, τα ΜΑΤ παρατεταγμένα στην Πατησίων και εγώ είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Άρπαξα την κάμερα και άρχισα να τραβάω ότι μπορούσα  Ήμουν μέσα στην είδηση και είχα αποκλειστικά πλάνα από τις βόμβες μολότοφ και τις πέτρες που έπεφταν στα καταστήματα (υπήρχαν ακόμα τότε). Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μια πέτρα με πέτυχε στον αστράγαλο του ποδιού μου. Δεν πτοήθηκα καθόλου και συνέχισα να τραβάω ότι μπορούσα. Γύρισα στη σχολή κατενθουσιασμένη, μέχρι να φτάσω είχα ήδη αρχίσει να κουτσαίνω, με την DV στα χέρια έχοντας το πρώτο μου θέμα. Συνέχιζα να χαμογελάω και την υπόλοιπη εβδομάδα δείχνοντας βέβαια με περισσή περηφάνια το καταμελανιασμένο μου πόδι»!

Το άλλο θέμα πήγα και το κάλυψα την επόμενη ημέρα».

Τι σημαίνει να είναι κανείς ρεπόρτερ του πεζοδρομίου;

«Σημαίνει επαφή με τον κόσμο και την πραγματική διάσταση  των γεγονότων».

Σε αρέσει πιο πολύ να κάνεις ρεπορτάζ στον δρόμο ή να παρουσιάζεις δελτίο;

«Είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα αλλά παράλληλα αλληλένδετα για εμένα.

Το να κάνεις ρεπορτάζ στο δρόμο σου δίνει όπλα για το δελτίο που θα παρουσιάσεις ή και την εκπομπή. Όταν έχεις επαφή ουσιαστική και προσωπική με τα γεγονότα και τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν σε αυτά μπορείς να ανταπεξέλθεις στην παρουσίαση πολύ καλύτερα όπως επίσης να αντιμετωπίσεις τους πιθανούς καλεσμένους σου με πολύ πιο σωστό τρόπο. Να κρίνεις και να αντικρούσεις τα λεγόμενά τους. Να κάνεις πιο κατάλληλες και πιο σωστά τοποθετημένες ερωτήσεις.

Να βγάλεις εν ολίγοις την είδηση εσύ από το ρεπορτάζ σου και να το ενισχύσεις μέσω της παρουσίασής του»!

Υπήρχαν στιγμές δύσκολες ενώ βρισκόσουν στον «Αέρα»;

«Δύσκολες; Βασικά αυτός ο όρος μπορεί να περιλαμβάνει άπειρα πράγματα και καταστάσεις, από τεχνικές δυσκολίες μέχρι σαρδάμ αλλά και κάποια δύσκολη θέση στην οποία να σε έχει φέρει κάποιος καλεσμένος. Αν με ρωτήσεις τι από όλα αυτά έχει συμβεί, έχουν συμβεί  ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Από το να κάνω κάποιο σαρδάμ στον αέρα ή να μπερδέψω τα χαρτιά μου ενώ διαβάζω  που είναι δική μου υπαιτιότητα μέχρι να φύγει το τραπέζι την ώρα που λέω το δελτίο ή να σπάσει το τριπόδι και να πέσει η κάμερα  που βρίσκεται στον «αέρα» εκείνη τη στιγμή. Μια φορά είχε μπει ένα σπουργίτι μέσα στο στούντιο ενώ κάναμε εκπομπή, ενώ μια άλλη πολύ παλιά θυμάμαι ήταν μια μύγα μέσα στο στούντιο και ενώ εγώ μιλούσα ο καλεσμένος μου που φαινόταν στο παράθυρο δίπλωνε μια εφημερίδα ακολουθώντας την μύγα με τα μάτια του! Δυστυχώς ή ευτυχώς έριξα ένα βίντεο και αποφεύχθη το φονικό στον αέρα! Στις ζωντανές εκπομπές μπορούν να συμβούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ»!

Τελικά η δημοσιογραφία είναι έρωτας;

«Η δημοσιογραφία ναι είναι έρωτας. Και νομίζω ότι αυτός ο όρος που χρησιμοποιείται «το μικρόβιο» είναι ο πιο χαρακτηριστικός. Είναι μικρόβιο ανθεκτικό σε όλες τις αντιβιώσεις».

Ποιο είναι το αγαπημένο σου Μέσο, αυτό που απολαμβάνεις να δουλεύεις; Τηλεόραση, εφημερίδα ή ραδιόφωνο;

«Θα φανεί διπλωματική η απάντησή μου αλλά είναι η αλήθεια. Όταν σ΄αρέσει η δημοσιογραφία σ’αρέσουν όλοι οι χώροι της γιατί ο καθένας έχει τη δική του γλύκα. Θες απλά να δημοσιογραφείς.

Δεν υπάρχει πιο αυθεντικός δημοσιογραφικός χώρος από αυτόν της εφημερίδας. Ο γραπτός λόγος άλλωστε και η σωστή διαχείρισή του είναι το Α και το Ω για έναν δημοσιογράφο.

Στο ραδιόφωνο υπάρχει αυτό το μυστήριο της φωνής και τους ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από μια συγκεκριμένη χροιά και βέβαια η «χαλαρότητα» που προσφέρουν οι παύσεις της μουσικής.

Η τηλεόραση τώρα είναι κυρίως εικόνα. Χρειάζεσαι πλάνα χρειάζεσαι φωτογραφίες, στη χειρότερη περίπτωση, τηλεφωνικές καλεσμένους. Είναι γεμάτο ένταση και προσωπικά μου αρέσει όλη αυτή η εγρήγορση στην οποία χρειάζεται να βρίσκεσαι όταν κάνεις τηλεόραση.  Και βέβαια το μέσο της τηλεόρασης σου προσφέρει άλλη αναγνωρισιμότητα».

Συνάδερφοι σου έχουν φερθεί άσχημα πίσω από την πλάτη σου; Και αν ναι, πως έχεις αντιδράσει;

«Ναι αρκετές φορές. Βασικά δεν αντιδρώ, απογοητεύομαι από τους ανθρώπους και κοιτώ πως θα ξεπεράσω τις σκοπέλους που μου βάζουν. Τώρα αν κάποιος με φτάσει στα όρια μου ( και πρέπει να προσπαθήσει πολύ) βλέπει μια άλλη Ελευθερία που δεν φαντάζεται»

Αλήθεια οι άντρες φοβούνται να σε πλησιάσουν;

«Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Να ρωτήσουμε κάποιον άντρα αν θα φοβόταν να με πλησιάσει… τι λες»;

Ισχύει πως η δημοσιογραφία είναι όντως ο πιο δυνατός έρωτας;

«Αυτή είναι ερώτηση παγίδα! Δεν ξέρω για μένα είναι δυο διαφορετικά πράγματα και δεν πρέπει να συγχέονται. Θα μπορούσα να απαντήσω αν είχε χρειαστεί μέχρι τώρα να βρεθώ σε δίλλημα. Δεν έχει χρειαστεί και ελπίζω να μην χρειαστεί και ποτέ».

Πόση ώρα κάνεις για να ετοιμαστείς να πας στη δουλειά σου και πόση ώρα κάνεις για να βγεις έξω;

«Ε ένα 10λεπτο για τη δουλειά, ε ένα μισάωρο για να βγω έξω. Γυναίκα είμαι κ εγώ»!

Θα άλλαζες κάτι στην εμφάνιση σου και αν ναι τι θα ήταν αυτό;

«Νομίζω πως όχι».

Σήμερα βλέπουμε τους εφήβους και τα μικρότερα παιδιά καρφωμένα σε οθόνες…Σε ενοχλεί εσένα αυτό;

«Με τρομάζει βασικά η φοβερή έκθεση που έχουν τα παιδιά σε όλη αυτή την τεχνολογία. Τα ερεθίσματα που έχουν είναι πάρα πολλά για να μπορέσουν να τα διαχειριστούν. Διότι λέγοντας οθόνη πλέον δεν εννοούμε την τηλεόραση. Θυμάστε παλιά που φώναζαν οι μαμάδες μας … «Μην κάθεσαι τόση ώρα στην τηλεόραση»

Τώρα πλεόν οθόνη σημαίνει τηλεόραση, σημαίνει ηλεκτρονικός υπολογιστής, σημαίνει φορητός υπολογιστής, σημαίνει tablet, σημαίνει κινητό τηλέφωνο! Και κατ΄επέκταση διαδίκτυο που καλά καλά δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε εμείς».

Εσύ πρόλαβες το παιχνίδι στην γειτονιά;

«Φυσικά και τα πρόλαβα αν και καταδεικνύω και την ηλικία μου… Πρόλαβα το κυνηγητό και το κρυφτό στο δρόμο, πρόλαβα την ανταλλαγή αλληλογραφιών! Τα λευκώματα( τώρα αμφιβάλλω αν τα παιδιά γράφουν λευκώματα, ανταλλάσουν όλες τις πληροφορίες μέσω facebook)».

Αλήθεια που έμενες όταν ήσουν μικρή;

«Γεννήθηκα στο Μεσολόγγι και μέχρι τα 4 μου χρόνια μέναμε με τους γονείς μου στο χωριό Πεντάλοφος Αιτωλοακαρνανίας. Την παιδική και εφηβική μου ηλικία την πέρασα στην οδό Γαλήνης στο Νέο Ηράκλειο, έως και τον σεισμό του 1999».

Έγραφες κασέτες με τραγούδια όταν ήσουν έφηβη;

«Αν έγραφα… τις έχω ακόμα φυλαγμένες… μεγάλη συγκίνηση όταν τις αντικρίζω στο κουτί … θυμάμαι τις φορές που περίμενα πάνω από το ραδιόφωνο ώρες να πετύχω από την αρχή το τραγούδι που μου άρεσε για να πατήσω εγκαίρως την εγγραφή»!

Αν αναλάμβανες αύριο ένα περιοδικό ποικίλης ύλης για ένα μήνα…Ποια θα ήταν τα θέματα σου; Ποιο θα ήταν το πρώτο; Τι έρευνες θα ζητούσες από τους συντάκτες σου να κάνουν…Γενικά πως θα το έστηνες;

«Θα εστίαζε στα κοινωνικά θέματα. Προβλήματα συγκεκριμένων εργατικών κλάδων σε συνδυασμό με έρευνες που θα έδιναν λύσεις στα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε εργαζόμενος. Σε θέματα που απασχολούν τον καθημερινό άνθρωπο αλλά και βοηθούν όλους τους πολίτες να αντιληφθούν την αλλαγή της καθημερινότητάς μας και του χαρακτήρα μας. Πόσο έχουν αλλάξει δηλαδή οι άνθρωποι τα τελευταία 15-20 χρόνια. Από τις συμπεριφορές τις δικές μας με τον συνάνθρωπό μας μέχρι το πόσο διαφορετικά ήταν τα παιδιά το ’90 και τώρα!

Πέρα από αυτά όμως θα περιελάμβανε στήλες για όλους τους τομείς της ενημέρωσης. Πολιτική, Lifestyle, Ειδήσεις για πρόσωπα γνωστά που αγαπά ο κόσμος γιατί ένα περιοδικό αλλά και οποιοδήποτε μέσο πρέπει να προσπαθεί να καλύπτει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα πολιτών μπορεί».

Και τέλος, μια ευχή για το Καλοκαίρι…

«Να είναι ένα καλοκαίρι γεμάτο καλές ειδήσεις για όλους»!