Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά όμορφα μέρη.
Ένα από αυτά, είναι και η περιοχή Άνω Πόλη, που οι γειτονιές της δίνουν την
αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κάποιο άλλο μέρος, όπως ένα γραφικό νησί. Οι άνθρωποι
είναι αγνοί και καταδεκτικοί και η περιπλάνηση στα δρομάκια της μου δίνει πάντα
την αίσθηση ότι κάνω ένα ταξίδι εκτός πόλης, μέσα στην πόλη.
Απολαμβάνω να κάνω εκεί
μακρινούς περιπάτους, και να φωτογραφίζω, αφού η φωτογραφία για μένα είναι
τρόπος ζωής. Εκείνο όμως που απολαμβάνω
περισσότερο, είναι το τέλος του «ονειρικού ταξιδιού» μου, όταν καταλήγω κάθε
φορά στο ίδιο σημείο, το αγαπημένο μου «φανάρι στην άκρη του κόσμου». Έτσι μου αρέσει να το αποκαλώ. Για κάποιους
άλλους μπορεί να είναι ένα απλό φανάρι, με σπασμένο τζάμι, χωρίς φως, που δεν
έχει να τους προσφέρει κάτι… μπορεί να το θεωρούν κι εμπόδιο για τη θέα, για
μένα όμως συνοψίζει εμπειρίες μια ζωής. Η εικόνα της πόλης μοιάζει διαφορετική
όταν την κοιτώ μέσα από αυτό… οι γερανοί που βρίσκονται στο λιμάνι αποκτούν
ξαφνικά ζωή και γίνονται μάτια που μου ανταποδίδουν το βλέμμα μέσα από τις
κόγχες του. Ακόμα κι όταν κάθομαι μόνος δίπλα του οι σκέψεις μου μπαίνουν
ξαφνικά σε τάξη, και ηρεμώ. Ίσως είναι θέμα συνήθειας καθώς εκεί έζησα τους
πρώτους έρωτες, τις πρώτες απογοητεύσεις, τις πρώτες χαρές, κι έκανα όνειρα πώς
θα κατακτήσω τον κόσμο. Ακόμα κι αν τα πρόσωπα που συντρόφευαν τις ελπίδες μου
άλλαζαν, εκείνο παρέμενε εκεί. Αν και το φως του έχει να ανάψει χρόνια, για
μένα ήταν πάντα πιστός φίλος κι οδηγός στο σκοτάδι... Έχω πονέσει, έχω κλάψει,
έχω μεγαλώσει κι έχω ωριμάσει παρέα με τη συντροφιά του… Με περιμένει πάντοτε
στο τέλος και την αρχή της κάθε ημέρας μου, στο τέλος και την αρχή της κάθε
στιγμής μου για να κάνουμε μαζί τον απολογισμό μας, και να ξεχωρίσουμε τα λάθη
από τα σωστά. Κι εγώ θα βρίσκομαι πάντα εκεί, με μια μηχανή στο χέρι, να
αποτυπώνω τη ζωή ενώ το σβηστό του φως θα με καθοδηγεί μέσα από τις σκιές που
πολλές φορές με στοιχειώνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου