Ο αυτόπτης μάρτυρας...

Κείμενο - Φωτογραφίες: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος

Κυνηγώντας σκιές από το παρελθόν κάτω από τον καυτό ήλιο βρέθηκα σε συντεταγμένες άγνωστες…λίγο οι γυναικείες μορφές που τις έμοιαζαν, λίγο το άσβεστο πάθος για να την αντικρίσω, χάθηκα σε μια πόλη λαβύρινθο.

Ορόσημο δεν είχα και δεν ήθελα, κάθε γωνιά αυτής της πόλης τόσο για μένα προσιτή  και παράλληλα αφιλόξενη…

Σε αυτήν την πόλη είχα γυρέψει μια χούφτα αγάπης, την είχα πάρει μα δεν είχα κλείσει σφιχτά τα δάχτυλα μου και σωριάστηκε όλη κάτω… Λίγα απομεινάρια της πια στα χέρια μου μα ακόμη καίνε σαν την καυτή λάβα… αφήνοντας μου πληγές από αυτές που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ…

Σταμάτησα το αυτοκίνητο σε μια γωνιά καθώς οι αναμνήσεις χόρευαν σε έναν ανελέητο και γρήγορο ρυθμό δεν μπορούσα να τις παραμερίσω και σε καμία περίπτωση να τις χαλιναγωγήσω κι έτσι τις άφησα να ξεπεταχτούν άτσαλα από τον νου μου …άνοιξα το ράδιο και όλα πια θύμιζαν εκείνη….το τραγούδι που έπαιζε ήταν αυτό που μου είχε αφιερώσει όταν κοιτούσαμε από ψηλά την πόλη της, όταν οι μικρές λευκές νιφάδες χιονιού την είχαν ντύσει με το απόλυτο λευκό το πιο αγνό χρώμα της φύσης… 

Εκείνη την στιγμή είχαμε ανταλλάξει κι εμείς ένα φιλί στο χρώμα που πρόσταζε η φύση απόλυτα αγνό και ταυτόχρονα ζεστό. Ο μόνος που φοβόμασταν μην μαρτυρήσει την ύπαρξη μας ήταν ο Άγιος Δημήτριος αφού στο προαύλιο του είχαμε βρει το ολιγόλεπτο -για το φιλί μας – καταφύγιο… Δεν το έκανε ποτέ…και εμείς ως ένδειξη ευγνωμοσύνης είχαμε πει πως αν ποτέ φορούσε το λευκό παραμυθένιο της φόρεμα θα ανταλλάζαμε όρκους αγάπης σε εκείνη την εκκλησία που θέα από την αυλή της έχει όλη την πόλη…

Οι αναμνήσεις αποκρυπτογραφήθηκαν και μόλις κοίταξα αριστερά είδα την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου… Σουλατσάρισα στην αυλή της, μόνος, εκείνη δεν ήξερα που ήταν πια… Άναψα κεράκι μα πέρα από Υγεία δεν ήξερα τι άλλο έπρεπε να ευχηθώ…

Κάθισα λίγο στο προαύλιο, έβγαλα φωτογραφίες, ήπια νερό αλλά δεν ξεδίψασα από τις σκέψεις μου... Μπήκα στο αμάξι, γύρισα το κλειδί, άρχισα να οδηγώ  και βρήκα τον δρόμο που γύρευα…

Συλλογιζόμουν καθώς ήμουν μόνος πως τελικά είχα συναντήσει τον μάρτυρα εκείνης της στιγμής λες και εκείνος ήθελε να με δει ξανά μετά από τόσα χρόνια…δεν ξέρω αν πω όμως καταφέρω να τηρήσω την υπόσχεση που του είχα δώσει και έσκυψα το κεφάλι από ντροπή, αφού μάλλον έφταιγα εγώ!