Σκιά λαθρεπιβάτης σε άδυτες γαίες

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που καίει χωρίς σκία…μα αυτό κατέληξες να είσαι μια ανούσια σκιά που περιπλανιέται στα χαρακώματα του μυαλού σαν λαθρεπιβάτης…που ψάχνει νόημα σε μια ξένη γη απομακρυσμένη από την δικιά του πατρίδα.

Δεν έχεις χαρτιά, δεν θέλησες να έχεις διαβατήριο σε αυτά που ήταν πίσω από την διαφανή κουρτίνα.

Έμεινες προσηλωμένη στην δική σου πραγματικότητα στερώντας στον εαυτό σου να διεκδικήσει όσα η καρδιά σου λαχταρούσε…

Τώρα πια ζεις ανάμεσα σε μίζερες και άψυχες σκιές, αφού ποτέ δεν είχες το θάρρος να γίνεις πρωταγωνίστρια, ούτε καν θεατής σε ένα έργο…το δικό σου έργο. Προτιμάς να κινείσαι στα παρασκήνια όταν τα φώτα κλείσουν….και οι εξώπορτες κλειδώσουν. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και κλαις, μα αυτό έμαθες να κάνεις αφού δεν τόλμησες να ζήσεις.

Σκορπάς πόνο και θλίψη με το βλέμμα σου, αδιαφορώντας για τις στιγμές που εσύ χάρισες σε μια άλλη οντότητα, στιγμές που πλημμυρισμένες  με ευτυχία αλλά ποτέ σου δεν μίλησες για το τίμημα που χρέωσες για τις στιγμές αυτές.

Επισκίασες και μετά την απώθησες με βίαιο τρόπο αυτόν που σε πλησίασε γοητευμένος, δείχνοντας την τελευταία στιγμή ένα σκοτεινό προσωπείο που δεν σου ταιριάζει μάλιστα καθόλου.

Το τίμημα που του επέβαλες βαρύ…ασήκωτο ακόμη και για τον Άτλαντα. Κι αυτός απόρησε μαζί σου, όταν κρατούσε σταθερά όλον τον ουρανό την ώρα που παραδινόσουν στα φιλιά του ανθρώπου που σε πίστεψε και σε λάτρεψε σαν επίγεια θεότητα…

Έκλεισες έναν κύκλο προσδίδοντας του μικρή διάμετρο και ένα κέντρο να φέρνει μικρές στροφές αναζητώντας διαφυγή.

Άλλωστε κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ότι έζησες προβάλλεται με φόντο την πλατεία…αυτός είναι πάντα εκεί…Και εσύ όλο φεύγεις πριν μείνετε μόνοι, το τέλος μη δεις! Καλό ταξίδι να έχεις στα άδυτα του μυαλού του, γιατί στην ζωή του εκεί μόνο επέλεγες να εγκατασταθείς…Καλή σου διαμονή στις σκιώδεις γειτονιές του υποσυνειδήτου του!