Η «αλάθητη» άσφαλτος…

Του Λευτέρη Θεοδωρακόπουλου

Φωτογραφία: Ερωδίτη Παποστόλου

Τι και αν πατάς το γκάζι στο τέρμα…τα χιλιόμετρα δεν σβήνουν, οπλίζεσαι με υπομονή και συνεχίζεις με την ίδια ένταση να ασκείς δύναμη στο δεξί σου πόδι… μα το αποτέλεσμα το ίδιο…κάτω η ίδια πίσσα με τις άσπρες διακεκομμένες λωρίδες να στρώνονται σαν χαλί για τα πυρωμένα λάστιχα του μικρού σου αμαξιού και από πάνω να στέκουν τα πελώρια σύννεφα ακίνητα…επίτηδες…στο ίδιο μοτίβο μόνο και μόνο για να σε ξεγελάσουν και να σε κάνουν να πιστεύεις πως είσαι κολλημένος στο ίδιο σημείο…

Αντίθετα οι άσπρες γραμμές σου δείχνουν με γεωμετρική ακρίβεια πως αφήνεις πίσω σου τα πάντα και τρέχεις για να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς για να χαθείς στην αγκαλιά της.

Τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά και τα χλμ στο πλάι, σύμφωνα με τις ενδείξεις από τα αριθμημένα ταμπελάκια της εθνικής, δείχνουν πως δεν καταπίνονται αλλά κατεβαίνουν με το σταγονόμετρο… απελπίζεσαι, ιδρώνεις, στεναχωριέσαι, μα μόνο οι άσπρες λωρίδες συμμαχούν μαζί σου, ίσως για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, ίσως όμως γιατί έγιναν πάνω τους ανυπόφορα ζεστοί οι τροχοί σου…

Τα αγνοείς όλα… Το μόνο που σε νοιάζει είναι να φθάσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να την ανταμώσεις…Και το ένα δευτερόλεπτο που θα κλέψεις και θα είσαι μαζί της για σένα είναι μια στιγμή που θα χώσεις  άτσαλα και βιαστικά στο χρηματοκιβώτιο των αναμνήσεων σου… Και εκεί που πνίγεσαι και χάνεσαι σε σκέψεις για να ξεκολλήσει λίγο το μυαλό σου από την μονοτονία που τα απέραντα χιλιόμετρα προσφέρουν απλόχερα…κάνεις την ετυμολογία της λέξης άσφαλτος…με το ά- στερητικό και τελικά διαπιστώνεις πως η ζωή σου δεν πρέπει να είναι αλάθητη κάθε άλλο.. θα ήταν φανταστικά μονότονη…

Από τις πολλές φορές που πέρασες αυτές τις άσπρες γραμμές ξεθώριασαν…όπως και ο έρωτας αυτός, βλέπεις  η «αλάθητη» άσφαλτος κατάπιε εσένα, εκείνη, τα αισθήματα σου…τα δικά της… Κρίμα γιατί ξεθώριασες τον μόνο σου σύμμαχο, τις άσπρες διακεκομμένες γραμμές...