Το τελευταίο… χωρίς ράγες ταξίδι!

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Φωτογραφίες: Κική Σπανούδη

Πόσες φορές διέσχισες τυφλά και  αδιαμαρτύρητα την ίδια διαδρομή;

Σίγουρα δεκάδες ίσως και εκατοντάδες…δεν σε ένοιαξε όμως και αγνόησες τον καυτό ήλιο ακόμη και το τσουχτερό κρύο, όπως και τις δυνατές βροχές αφού έμενες πιστό στη διαδρομή σου και ας πόναγαν οι σιδερένιες ρόδες σου λόγω της επαφής σου από τις ατελείωτες παράλληλες γραμμές…

Πάντα  χωρούσες μέσα σου έντονα συναισθήματα… πόσους από αυτούς που μετέφερες πλημμύριζαν από χαρά ή ακόμη και από λύπη…

Στο μέτρημα πάντα έβγαιναν περισσότεροι αυτοί που ήταν βυθισμένοι στην λύπη τους, καθώς λίγο πριν επιβιβαστούν πάνω σου άφηναν πίσω τους ερωτικούς μικρόκοσμους…

Κοιτώντας έξω από τα παράθυρα σου αναπολούσαν το χρόνο που έφυγε και τις στιγμές που τους στιγμάτισαν…

Η «αγκαλιά» που τους πρόσφερες εκείνη την στιγμή ήταν το μεγαλύτερο βάλσαμο…

Σήμερα ζεις στην απαξίωση, μακριά από όλους και από όλα… αλλιώς είχες φανταστείς το τέλος…

Κανείς από όσους «φιλοξένησες» όλα αυτά τα χρόνια δε σε θυμήθηκε… δεν θυμήθηκε εκείνο το βαγόνι που μέσα σε αυτό έκλαψε βουβά, εκείνο το βαγόνι που «βύθισε» τους λυγμούς του σκορπώντας του απλόχερα δυνατές εικόνες από το παράθυρο του, εκείνο το βαγόνι που τον πήγε σπίτι του…

Τελικά γνώρισες καλά τους ανθρώπους…συναισθηματικά εγωιστικά όμως όντα…Καλό ταξίδι να έχεις στο τελευταίο χωρίς ράγες δρόμο σου…