Σπάζοντας την πονηρή παγίδα του Δαίδαλου

Ησυχαστήριο με σύμμαχο την αδρεναλίνη σου, τίποτα άλλο… Τρέχεις αναζητώντας μια αγάπη από το παρελθόν, τρέχεις γιατί το μέρος που θα σβήσεις το αυτοκίνητο σου σε μια γωνιά της Βόρεια Ελλάδας, για σένα είναι αυτό που θα ξεπεταχτούν οι αναμνήσεις  που σαν άλλα  άγρια θηρία να ξεσκίσουν την μνήμη σου.

 Ίσως όμως γδάρουν και τον εγωισμό σου, μέχρι αυτός να ματώσει και να επιτεθεί ζητώντας εξηγήσεις… εξηγήσεις που θα έχουν σημείο αφετηρίας το τότε και θα φτάνουν έως το σήμερα ή έως το υποθετικό μέλλον…

Γκαζώνεις, σφίγγεις τα δόντια με σκοπό να μαζέψεις τα δεκάδες χιλιόμετρα που απλώνονται στο διάβα σου ως μια ατελείωτη πίστα χωρίς pit stop…

Άλλωστε δεν το έχεις ανάγκη…αφού το μυαλό σου είναι στο δρόμο και η προσοχή σου τεταμένη σε αυτόν… Η καταιγίδα που έχει ξεσπάσει τα τελευταία λεπτά σε αναγκάζει να χαμηλώσεις ταχύτητα και να εντείνεις την προσοχή σου στην ανοδική διαδρομή σου… Σιωπή μόνο και ράδιο… Η μουσική που βγαίνει από τα περιορισμένης δυνατότητας ηχεία σου  σε πάει συνωμοτικά πίσω σε εκείνες τις στιγμές…

Τραγούδια ξεχασμένα που δεν έγιναν επιτυχίες όταν κυκλοφόρησαν πριν από 15 χρόνια, αλλά ήταν αυτά που είχες χορέψει μαζί της κρατώντας την σφιχτά…ήταν αυτά που έψαχνες ως σπάνια και μοναδικά για να της τα αφιερώσεις και να ταυτίσεις τον δικό σας έρωτα με τις στίχους που ταξίδευαν με την μουσική…Όμως το κοινό σας στοιχείο με αυτά ήταν ότι ξεχάστηκαν… Σφίγγεις το τιμόνι στην συνειδητοποίηση αυτή που έκανες πριν λίγο. Σε ενοχλεί, σε θυμώνει και ο δρόμος μοιάζει ως μια μαρτυρική ευθεία που κατασκεύασε ο Δαίδαλος λίγο αφού έφτιαξε τον λαβύρινθο… Μια ευθεία ανοδική που δεν διαφέρει από το λευκό κελί… Προσπαθείς να ξεγελάσεις τις εντυπώσεις των σκέψεων σου…πρέπει να το κάνεις, έχεις πολλά χιλιόμετρα ακόμη. Πρέπει να πιαστείς από κάπου…δυναμώνεις το ράδιο ασυναίσθητα και…ξάφνου διαύγεια…αυτά τα τραγούδια δεν έγιναν γνωστά, δεν έγιναν ποτέ επιτυχίες, αλλά για σένα και για εκείνη ίσως είναι τα τελειότερα γιατί συνοδεύτηκαν από στιγμές μαγικές…μικρές αλλα μαγικές. Χαλάρωσες και άνοιξες λίγο το πουκάμισο για να ανασάνεις, καθώς η ατμόσφαιρα σε έπνιγε… Έτοιμος να σπάσεις την παγίδα του πονηρού Δαίδαλου και να αναζητήσεις εξηγήσεις με φόντο το υποθετικό μέλλον…ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε…και το γκάζι αναστέναξε από την δύναμη του ποδιού σου!