Ψελλίζοντας λυσσαλέες λέξεις…

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Έχεις αναρωτηθεί πως όλη η ζωή σου κρέμεται από λέξεις;

Αυτές βλέπεις ξεγλιστρούν από χείλη με ταχύτητα πιο γρήγορη ακόμη και από αυτή του νου…για να προσγειωθούν όπου βρουν εύφορο έδαφος…

Κάποιες δε από αυτές απογειώνουν αισθήσεις, ανασταίνουν ψυχές, άλλες πάλι είναι πιο κοφτερές από μαχαίρια και πληγώνουν βαθιά…και παντοτινά!

Έχεις μετρήσει ποτέ τις λέξεις που έχουν βάλλει εναντίον σου;

Πόσες από αυτές τις έχεις συνδυάσει με ανεκπλήρωτους έρωτες, με χωρισμούς επίπονους, με ανεκδιήγητες στιγμες…; Κάτσε και μέτρα λοιπόν να δεις πως οι λέξεις σε πλήγωσαν και όχι οι πράξεις.

Κάνε το μέτρημα αλλά μόνο μην ξεχάσεις να ζυγίσεις τις λέξεις αυτές που σε έκαναν ευτυχισμένο, χαρούμενο, ερωτευμένο… Εύηχες όλες αυτές και γιατί όχι μοναδικές.

Μην κλέψεις λοιπόν στην ζυγαριά των λέξεων,  να βάλεις στις δύο άκρες της και τις λέξεις που «ελευθέρωσες» κι  εσύ… Γιατί τις είπες …γιατί πλήγωσες χρησιμοποιώντας λιγότερα από 6 γράμματα πρόσωπα που αγάπησες;

Γιατί είχαν λυσσαλέα χροιά και γιατί δεν σώπασες…

Τώρα που είσαι καταδικασμένος τα κρύα βράδια να ζεις στην σιωπή μακριά από τις λέξεις που ο ήχος της φωνής της έδινε νόημα στη γλώσσα, στην σκέψη σου, στα όνειρα σου.

Μόνος ψελλίζεις… δύο γράμματα ενωμένα να πέφτουν με φόρα από τα χείλη σου και αυτά μετά να κλείνουν ερμητικά… «Αν»…και συνεχίζεις να σκέφτεσαι πως αν δεν είχες μιλήσει έτσι…τότε όλα θα ήταν όλα  τώρα αλλιώς… Όμως τίποτα δεν αλλάζει πλέον, οι λυσσαλέες εκείνες  λέξεις χάραξαν διαφορετικούς δρόμους σε κοινές ζωές!