Τα πρώτα της βήματα
στο σανίδι έχουν γίνει με μεγάλη σταθερότητα και η ίδια ατενίζει το μέλλον που
προδιαγράφεται μπροστά της με αισιοδοξία αλλά και με διάθεση ονειρική. Πάντα χαμογελαστή,
πάντα πρόσχαρη η Σοφία Φωτεινάκη μιλά στο Πινάκιο για την υποκριτική που είναι
η ζωή της αλλά και για τα όσα «διψά» να αποκτήσει. Η ίδια υποστηρίζει πως η
τέχνη της έχει όρια στο σέβας του εαυτού της και του εγώ της.
Στην συνέντευξη
που ακολουθεί μας επισημαίνει ποιοι είναι οι σταθμοί της έως τώρα καριέρας της,
ποιους ρόλους έχει ζηλέψει, πότε ένιωσε τον ανταγωνισμό σε βάρος της αλλά και
για την φιλανθρωπική συναυλία που έλαβε μέρος πριν λίγους μήνες η οποία είχε
σκοπό να στηρίξει ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες.
Τέλος, εξηγεί
γιατί το θέατρο είναι αντίδοτο στην κοινωνική αλλά και αυτή των αξιών κρίση που
διανύουμε.
Πραγματικά θα
απολαύσετε την συνέντευξη που ακολουθεί! Καλή ανάγνωση…
Σοφία
Φωτεινάκη…Ποια είσαι; Τι κάνεις; Συστήσου μας…
«Λοιπόν είμαι η Σοφία Φωτεινάκη είμαι 26 χρονών και
ασχολούμαι με το θέατρο συνολικά 16 χρόνια απο τα 10 μου, επαγγελματικά όμως
μόλις αποφοίτησα από τη Δραματική σχολή «Αθηναϊκή Σκηνή» το 2011 τότε άρχισα
δειλά-δειλά να παίζω σε διάφορες παραστάσεις. Έχω συμμετάσχει μέχρι στιγμής σε
7 παραστάσεις σε διάφορους χώρους της Αθήνας αλλά και της περιφέρειας.
Επίσης
προσπαθώ μέσα στην καθημερινότητα μου να δραστηριοποιούμαι όσον αφορά την τέχνη
που υπηρετώ αλλά και όχι μόνο, παρακολουθώ διάφορα μαθήματα γιόγκα, φωνητικής, φωτογραφίας
καθώς και διάφορα σεμινάρια όσο μπορώ και έχω χρόνο κυρίως σεμινάρια για το cinema μήπως μπορέσω να αποκτήσω περισσότερη κινηματογραφική
αντίληψη αφού έχω διδαχτεί περισσότερο θέατρο στο πλαίσιο της σχολής».
Πως προέκυψε η
υποκριτική στην ζωή σου και ποιες ήταν επιρροές σου;
«Όπως προανέφερα η υποκριτική ήρθε και με βρήκε από όταν
ήμουν πολύ μικρή, είχα διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες μέσα σ’ αυτές ήταν
και το θέατρο από 10 χρονών λοιπόν άρχισα να παίζω σε παραστάσεις παιδικές με
δασκάλα την υπέροχη καλλιτέχνη αλλά κυρίως άνθρωπο Ασπασία Τζιτζικάκη ίσως αυτή
να ήταν και η επιρροή μου γι’ αυτό θέλω να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό
που είμαι τώρα και σαν καλλιτέχνης αλλά και σαν άνθρωπος.
Αργότερα ήταν
αναπόφευκτο να μην το ακολουθήσω πιο σοβαρά έτσι έδωσα εξετάσεις και γράφτηκα
στη σχολή, εκεί βέβαια πέρασα υπέροχα απίστευτα φοιτητικά χρόνια. Έτσι κάπως
ξεκίνησε το όνειρο της ζωής μου».
Σε ποιες
παραστάσεις έχεις παίξει;
«Έχω παίξει στο «Σαν παλιό Cinema» (σκηνοθεσία Μιχάλης Καλαμπόκης), στο «Μετά Θάνατον»(σκηνοθεσία
Χριστίνα Μαλταιζάκη), στο «Τζαναβαρ» (παιδική παράσταση σε σκηνοθεσία Μάκη
Τσαούσογλου), στη «Συσκότηση» (σκηνοθεσία Χριστίνα Μαλταιζάκη), στο
«Ενοικιάζεται» (σκηνοθεσία Χαρά Χριστοπούλου) στον «Αρχάγγελο της Πόρνης»
(σκηνοθεσία Καλή Δάβρη) και στη μουσικοθεατρική παράσταση « Πάμε μια βόλτα στο
Φεγγάρι» (μαέστρος ήταν ο Γιάννης Καραμπότης)».
Πότε ήταν η πρώτη
φορά που ανέβηκες στο θεατρικό σανίδι και πως ήταν τα αισθήματα σου;
«Η πρώτη φορά ήταν στα 11 μου πήγαινα Πέμπτη δημοτικού στην
παράσταση «Οδυσεβάχ» τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα, λίγο άγχος λίγο χαρά
λίγο απ’ όλα, κυρίως όμως ένιωθα ενθουσιασμό και μεγάλη ευτυχία γιατί ένα παιδί
με ότι καταπιάνεται απλά το αντιμετωπίζει σαν παιχνίδι, η αλήθεια είναι ότι
αργότερα κατάλαβα τα πραγματικά μου συναισθήματα για όλο αυτό και καταλήγω τώρα
ως μεγαλύτερη ότι είναι κυρίως εσωτερική έκφραση και προσωπική εφόσον εκείνη τη
στιγμή κονταροχτυπιέσαι με τον εαυτό σου».
Υπήρχε
ανταγωνισμός και από την Σχολή υποκριτικής ακόμη; Ένιωσες να είσαι στο
στόχαστρο χωρίς να υπάρχει λόγος;
«Στη σχολή για να πω την αλήθεια δεν είχαμε ανταγωνισμό σαν
έτος τουλάχιστον δεν το αντιλήφθηκα εγώ, βασικά θεωρώ ότι αν είσαι προσηλωμένος
σ’ αυτό που κάνεις ούτε θα βρεθείς στο στόχαστρο ούτε θα έρθεις σε ανταγωνισμό,
το πιο σημαντικό στη δουλειά μας είναι να επικεντρωνόμαστε σε εμάς τους ίδιους,
Ακόμα κι αν υπάρχει ανταγωνισμός εσύ το τροφοδοτείς με το πόση σημασία του
δίνεις εγώ πιστεύω στον δημιουργικό «Ανταγωνισμό» δηλαδή μέχρι εκεί που θα
ενεργοποιηθεί κάποιος θετικά και θα εξελιχθεί βάζοντας τον πήχη ψηλά».
Η τέχνη της
υποκριτικής έχει όρια και αν ναι μπορείς να τα οριοθετήσεις;
«Κατά την άποψη μου η υποκριτική δεν έχει όρια ίσως μόνο σε
κάποια τεχνικά σημεία. Μπορείς να πλάσεις τον εαυτό σου όπως τον θες βέβαια με
σεβασμό στους συνεργάτες σου αλλά και στον εαυτό σου. Μπορείς να φτάσεις και να
ξεπεράσεις τα προσωπικά σου όρια, και ποτέ αυτό δεν σταματάει πάντα εξελίσσεσαι».
Εσύ μέχρι που θα
έφτανες για την τέχνη σου;
«Ανάλογα τις ανάγκες μου εκείνη την περίοδο, πάντα θα
προσπαθώ και θα το παλεύω μέχρι να νιώσω γεμάτη, αλλά βέβαια και αυτό είναι
σχετικό έχει να κάνει πολύ με τις ανάγκες που ανέφερα πιο πάνω, υπάρχουν και
σκαμπανευάσματα στην τέχνη όπως και στη
ζωή άλλωστε».
Αν ένας ρόλος
απαιτούσε κάτι ακραίο θα το έπραττες - Για παράδειγμα σε μια παράσταση που είχα
παρακολουθήσει στο τέλος η πρωταγωνίστρια έσχιζε τα ρούχα της επί σκηνής…εσύ θα
το έκανες;
«Ανάλογα τις ανάγκες του έργου και το αν ήταν απαραίτητο
για την εξέλιξη του, θα το έκανα σ’ αυτή την περίπτωση όμως να είναι κοντά και
η προσέγγιση του στην δική μου αισθητικη αλλιώς αν κάτι δεν μου ταίριαζε ίσως
να μην το έκανα».
Κωμωδία ή δράμα
προτιμάς;
«Δεν προτιμώ κάτι από τα δύο εξάλλου είναι και τα δύο μέσα
στη ζωή μου, οπότε τα αγαπώ εξίσου και στο θέατρο»
Ποια ήταν η
τελευταία παράσταση που είδες που σου άφησε θετικές εντυπώσεις;
«Έχω δει πολλές σ’
αυτήν που έμεινα με το στόμα ανοιχτό ήταν η «Ιλιάδα» του Ομήρου σε σκηνοθεσία
του Λιβαθινού. Υπερθέαμα πέντε ωρών ήταν μια πολύ καλή προσέγγιση και απόδοση
στο έργο αυτό».
Έχεις ζηλέψει
ποτέ ρόλο; Και αν ναι, ποιον;
«Ναι έχω ζηλέψει από ένα κινηματογραφικό έργο το
«Μοντιλιάνι» θα ήθελα να κάνω τη Ζαν Εμπιτέρν τη γυναίκα του. Επειδή ήταν τόσο
συναισθηματική θα ήθελα να δω και αυτή μου την πλευρά και θα θελα να μάθω πως μια
γυναίκα δίνεται τόσο ολοκληρωτικά σε έναν άντρα».
Το θέατρο κατά
την άποψη σου είναι αντίδοτο κατά της κρίσης;
«Σαφώς και είναι αντίδοτο, πιστεύω ότι στην κοινωνική
παρακμή το θέατρο κυρίως πάντα άκμαζε, πολύ απλά γιατί ο κόσμος είχε ανάγκη από
κάτι που θα τον ξαλάφρωνε ή θα τον αφυπνήσει όχι βίαια αλλά με ηρεμία. Στις
μέρες μας πρέπει οι άνθρωποι να ψυχαγωγούνται είτε από τις τέχνες είτε από την
ανάγνωση ενός βιβλίου, απ’το οτιδήποτε αυτοί θέλουν».
Πριν λίγο καιρό
συμμετείχες σε μια φιλανθρωπική συναυλία στο Αιγάλεω, θα μας σκιαγραφήσεις λίγο
ποιοι ήταν οι σκοποί της αλλά και τι απήχηση είχε;
«Ναι, ήταν μια συναυλία αφιερωμένη στο Μάνο Χατζιδάκι, ο
σκοπός ήταν να μαζευτούν τρόφιμα για να πάνε είτε σε κάποιο κοινωνικό
παντοπωλείο είτε σε συνανθρώπους μας που τα χουν ανάγκη, είχαμε απήχηση ήρθε
αρκετός κόσμος και είδαμε ότι πέρασε καλά μαζί μας γιατί πρώτα απ’ όλα εμείς το
διασκεδάσαμε, ήταν μια μαγική βραδιά με πολύ συγκίνηση και κυρίως το συναίσθημα
που επικράτησε σε όλη τη συναυλία ήταν η αγάπη».
Στους καιρούς που
διανύουμε θα πρέπει να γίνονται ανάλογες ενέργειες από τους ανθρώπους της
τέχνης;
«Φυσικά και θα πρέπει να γίνονται τέτοιες ενέργειες και από
πιο καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου. Πλέον τα πράγματα είναι ρευστά κι αν
εμείς που ονομαζόμαστε καλλιτέχνες δε δώσουμε το παράδειγμα στους συνανθρώπους
μας να ενεργοποιηθούν με συλλογικότητα τότε δε θα το κάνουν ποτέ. Δυστυχώς ή
ευτυχώς η επιρροή μας είναι απαραίτητη
και πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε γι’ αυτό ώστε να βγει κάτι καλό για την
ανθρωπότητα».
Πιο πολύ τι είναι
αυτό που σε τρομάζει στους ανθρώπους;
«Με τρομάζουν οι προβολές που κάνουν οι άνθρωποι πάνω στους
άλλους ανθρώπους. Δηλαδή που όλα τα φιλτράρουν από τον εαυτό τους και μετά τα
παρουσιάζουν στους άλλους ως προβλήματα ενώ στην ουσία είναι δικά τους
χαρακτηριστικά όλα αυτά.
Στην ουσία με ενοχλεί το να μην υπάρχει αναγνώριση της
αλήθειας σπάνια συναντώ ανθρώπους που ξέρουν τι ακριβώς λένε και πράττουν».
Υπάρχουν διέξοδοι
για τους νέους σήμερα, για να αντιδράσουν ή το σύστημα έχει κλείσει καλά τις
τρύπες του;
«Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν διέξοδοι και πιστεύω ότι όλα
προκύπτουν από τους στόχους που θέτει ο καθένας, παραδείγματος χάριν αν εγώ
θελήσω να παίξω στο Χολιγουντ σαφώς και θα βρω κλειστές τρύπες. Πρέπει οι νέοι
να έχουν υπομονή, επιμονή και μεράκι για το οτιδήποτε κάνουν, ξέρω ότι τα
πράγματα είναι πολύ δύσκολα αλλά μ’αυτά τα τρία χαρακτηριστικά ίσως να φτάσουν
κάπου είτε ψυχικά είτε κοινωνικά. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν το εξής μότο:
Πείσμα, φιλοδοξία, επιμονή και καταξίωση».
Ποιο είναι το
θεατρικό σου όνειρο;
«Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου μόνο να κάνω
θέατρο θέλω να μπορώ να είμαι ενεργή κάθε χρόνο και να μπορώ μέσα απ’ αυτό να
είμαι ευτυχισμένη και γεμάτη».
Τέλος, ποιο είναι
το μήνυμα που στέλνεις στους ανθρώπους της δικής σου γενιάς;
«Θα τους πω κάτι που είπε ο Αμερικάνος συγγραφέας Γουίλιαμ
Ντάνφορθ: Ένας από τους μεγαλύτερους κανόνες της ζωής είναι αυτός: Όσα περισσότερα
δίνεις, τόσο περισσότερα παίρνεις».
Ακούστε και την συνέντευξη που είχε δώσει η Σοφία Φωτεινάκη στο ραδιόφωνο στο παρακάτω ηχητικό αρχείο που ακολουθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου