Μακριά από τις κλεψύδρες

Άλλη μια στιγμή που η Ντίνα Παπαγεωργίου «πάγωσε» τον χρόνο στην Καστοριά και την «κρέμασε» στην «Γυρολιμνιά» αποτέλεσε αφορμή για να γράψω κάτι λίγο πιο λυρικό σε σχέση με την πεζή δημοσιογραφία

Κείμενο: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος

Φωτογραφία: Ντίνα Παπαγεωργίου από την Γυρολιμνιά 

Σε κρατούσα από το χέρι και βυθιζόμουν μαζί σου στο όνειρο…

Ο χρόνος είχε παγώσει…και οι αισθήσεις μου στο ναδίρ.

Αυτή της αφής που σε κρατούσα…της όρασης που σε έβλεπα δίπλα σαν πλάσμα της φαντασίας μου που είχε ξεπηδήσει από το πιο πολύχρωμο μου υποσυνείδητο,

της ακοής που άκουγα την σιγανή μελωδική φωνή σου πάνω από το μουσικό χαλί που είχε στρώσει με μαεστρία η φύση… και  της όσφρησης, αφού η μυρωδιά του κορμιού σου αναμειγνυόταν με αυτή της  παγωμένης πόλης της Βόρειας Ελλάδας συνθέτοντας ένα μείγμα που προκαλούσε έκρηξη των αισθήσεων.

Κομμάτια από παζλ πια οι αισθήσεις χαμένες στην νιρβάνα του χρόνου, και εγώ να κρατώ μόνο το χέρι σου… Ο Ενεστώτας και ο Αόριστος πλέκονται μέσα μου ενώ δηλώνω απών στο παρόν και παρών στο παρελθόν.

Και εκεί που είμαι σε αγεωγράφητα πεδία ο ήλιος είναι έτοιμος να «ξαπλώσει» κάτω από την λίμνη, τα αγέρωχα γραφικά φανάρια που στέκουν σιωπηλά φωτίζουν με όλη τους την δύναμη το δικό μου πέρασμα…ίσως αυτό μέσα στο χρόνο που ξεθώριασε. Μα ξέρω πως κάποιο πρωί ο ήλιος θα ανατείλει μαζί σου, μακριά από κλεψύδρες και οι μόνοι μάρτυρες θα είναι  τα σιωπηλά φανάρια.