Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Ισμήνη Πεπέ: Απλά σε θέλω εδώ...


Την «ερωτεύτηκα» όταν την άκουσα πρώτη φορά στο youtube και την «πάτησα» ακόμη περισσότερο μαζί της όταν την συνάντησα από κοντά, για τη συνέντευξη στο Πινάκιο.

Η Ισμήνη Πεπέ είναι μια νεαρή τραγουδίστρια που γράφει στίχους και μουσική, εκπέμπει δυναμισμό στην σκηνή και είναι ασυμβίβαστη σε ότι πιστεύει και αγαπά.

Είναι τυπάκι που δεν προσποιείται κάτι που δεν είναι και ξέρετε τι λάτρεψα στην νεαρή; Ότι είναι κορίτσι προσγειωμένο και δεν έχει τη μύτη της ψηλά. Η εκτίμηση μου είναι ότι θα φτάσει πολύ ψηλά γιατί η ψυχή της βράζει και αυτή η ενέργεια της αποτυπώνεται σε πεντάγραμμα και γραμμές τετραδίων. Κυρίες και κύριοι, αξίζει να διαβάσετε την συνέντευξη της Ισμήνης, γιατί μέσα από τις απαντήσεις της θα διαπιστώσετε με το πιο άμεσο τρόπο, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, αλλά και τα τσαλακωμένα όνειρα μιας γενιάς που διεκδικεί τη δική της γωνιά στον κοινωνικό χάρτη μέσω της τέχνης.

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Ισμήνη Πεπέ, ένα νεαρό κορίτσι που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του στο χώρο της μουσικής. Πες μας για το που θες να φτάσεις;

«Δεν μπορώ να στο πω που θα φτάσω κανείς δεν το ξέρει αυτό. Θα σου πω όμως αυτό που θα ήθελα , και μάλιστα πολύ… Να αγγίξω με τη μουσική μου και την ερμηνεία μου όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και να μοιραστώ μαζί του κομμάτια του εαυτού μου».

Ροκ, έντεχνη, ποπ, ποιο είναι το στυλ σου ή πιστεύεις πως ο καλλιτέχνης δεν έχει ένα συγκεκριμένο και μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα;

«Δεν θα μιλήσω γενικά για τους καλλιτέχνες αλλά για εμένα προσωπικά. Εγώ δεν θα μπορούσα να βγω και να κουνιέμαι και να χορεύω μαζί με τα μπαλέτα, αυτό το κομμάτι δεν το έχω και δεν με αφορά. Σε ότι αφορά τα είδη, η μουσική είναι ενιαία δεν πιστεύω πως μπαίνει σε καλούπια. Αν μιλάμε για δημιουργούς καλλιτέχνες, όπως εγώ που γράφω τα τραγούδια μου, έχει τύχει και έχω γράψει και πιο «έντεχνα» και πιο ερωτικά και πιο ρυθμικά ακόμα. Η μουσική είναι μια μαγική πλαστελίνη που ο καθένας τη χειρίζεται όπως θέλει ή όπως νιώθει τη στιγμή που καταπιάνεται με αυτή».


Στα τραγούδια σου υπάρχει έντονα το δυναμικό στοιχείο έτσι είσαι και ως χαρακτήρας;

«Θεωρώ ότι είναι η άμυνα μου αυτός ο δυναμισμός. Όταν εκτίθεσαι πρέπει να φορέσεις μια μάσκα, να υποστηρίξεις έναν ρόλο, δικό σου ρόλο, εσύ τον έχεις μέσα σου. Εμένα μου βγαίνει έντονα ο δυναμισμός αυτό στην σκηνή, άλλοι πάλι είναι ήρεμοι, πιο χαλαροί. Δεν ξέρω μπορεί αυτή η αγριάδα που βγάζω να σημαίνει απειρία, αλλά αυτό νιώθω πάνω στη σκηνή για να το κρύψω και να προσποιηθώ;»

Οι καλλιτέχνες είναι εγωκεντρικοί σαν άνθρωποι; Εσύ είσαι;

«Δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά αν δεν είσαι εγωκεντρικός, οπότε θεωρώ πως οι καλλιτέχνες είναι. Κι εγώ είμαι και μάλιστα πολύ. Αλλά πρόσεξε υπάρχουν εγωκεντρικοί και εγωκεντρικοί. Εγώ για παράδειγμα γράφω τραγούδια που πρώτα αρέσουν και γεμίζουν εμένα και στην συνέχεια θέλω να αρέσουν και στον κόσμο. Θέλω την ώρα που είμαι στην σκηνή ο άλλος να με κοιτάει, γι’ αυτό ανεβαίνω κιόλας. Αλλά στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους αντιστρέφονται οι ρόλοι –χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω- και γίνομαι πολύ δοτική».

Θα μας μιλήσεις για τις συνεργασίες σου ποιες έχεις ξεχωρίσει έως τώρα;

«Ξεχωρίζω αυτή με τον Λάκη Παπαδόπουλο, που ουσιαστικά ήταν και ο άνθρωπος που με «έσπρωξε» στο χώρο. Με τον Μιχάλη Κεχαγιά που κάναμε και την ενορχήστρωση του τελευταίου τραγουδιού, «Δεν θέλω να σου πω». Και με το Μιχάλη που είναι πιο φρέσκια η συνεργασία χρονικά εννοώ, αλλά και με τον Λάκη υπάρχει αγάπη και δεν είναι η καλλιτεχνική τυπική».

Το κοινό σου –που είναι η νέα γενιά- τα παιδιά της ηλικίας σου αναζητούν την ποιότητα;

«Αυτή η γενιά έχει την πολυτέλεια να ψάξει παραπάνω αυτά που την ενδιαφέρουν, μέσω της τεχνολογίας πια. Η δύναμη είναι στα χέρια της. Και ο ένας να μη το κάνει θα του postάρει στη σελίδα του στο fb κάποιος φίλος του κάτι ποιοτικό ή ενδιαφέρον αν θέλεις, οπότε μετά είναι καθαρά θέμα κρίσης του κάθε χρήστηνα ανακαλύψει τη δική του ποιότητα».

Κόκκινες νύχτες το άρωμα από τα σεντόνια μου να κρίνεσαι

..του έρωτα σπίθες με μια ανάσα από το φιλί μου για να γδύνεσαι

Κόκκινες νύχτες και γεμίζει το δωμάτιο αγγίγματα

Είναι λες και ήρθες για να λύσεις του κορμιού μου τα αίνιγμα

στίχοι που σου γεννούν πολλές εικόνες στο άκουσμα, πόσο μάλλον αν τους ακούς συνοδευόμενους με συνοδεία. Θέλω την ιστορία που πρόεκυψαν οι κόκκινες νύχτες κι αν πιστεύεις πως όλοι μας έχουμε περάσει κόκκινες νύχτες;

«Αρχικά να πω πως αυτό το τραγούδι δεν το έχω γράψει μόνη μου. Το έχω γράψει μαζί με την Βάσω Ραπτογιάννη. Με τη Βάσω θέλαμε να γράψουμε ένα τραγούδι έχοντας η κάθε μια ζήσει μία διαφορετική κατάσταση αλλά σχεδόν με την ίδια κατάληξη. Θέλω να τονίσω, πως δεν ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε σε συναισθηματική φόρτιση, αλλά είχε περάσει χρόνος και για τις δυο μας. Έγραφα εγώ κάτι, έγραφε η Βάσω κάτι άλλο από κάτω και πήγαινε έτσι και κοιτάχτε να δείτε τι ωραία έδεσε.

Μιλάει για μια κόκκινη νύχτα που απλά σε θέλω εδώ …δεν ξέρω για αύριο ξέρω μόνο για το τώρα.

Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που νιώθει έχει περάσει κόκκινες νύχτες!»


Ο καλός στίχος λείπει από την ελληνική μουσική σκηνή;

«Δεν νομίζω να ισχύει αυτό σε καμία περίπτωση. Θα σου θέσω τη γνώμη μου, με παράδειγμα. Αν γυρίσουμε τα χρόνια πίσω στη δεκαετία του 60 και του 70 θα πέσουμε πάνω στον Θεοδωράκη, στο Χατζηδάκη, στο Ρίτσο. Κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει το έργο που άφησαν και φυσικά την καλλιτεχνική τους υπόσταση. Αλλά οι εποχές που έζησαν ήταν αυτές που απομύζησαν τα κομμάτια της ψυχής τους που στην συνέχεια αποτύπωσαν σε πεντάγραμμα και σελίδες τετραδίων. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν βγει από μία κατοχή, βίωσαν μια χούντα και πολέμησαν την πολιτική σκηνή με όπλα την τέχνη τους.

Εμείς τώρα, είμαστε μια γενιά που είχε βολευτεί σε παροχές, σε ευκολίες. Το αποτέλεσμα; Δεν είχαμε βιώματα μέχρι τώρα για να εκφράσουμε βαθιά. Τώρα όμως με τις εξελίξεις οι νέοι άνθρωποι θα ψάχνουν τις αλήθειες μέσα τους και θα τις ακουμπήσουν στις ψυχές των συνανθρώπων τους για να εκφράσουν θυμό, αγανάκτηση ακόμη και έρωτα….Ναι πιστεύω πως γράφονται καλοί στίχοι στην ελληνική μουσική. Το επιτρέπουν οι δυσμενείς πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες»

Δείτε την σήμερα στο Κ44

Η Ισμήνη Πεπέ θα παρουσιάσει κομμάτια από την πρώτη της δισκογραφική δουλειά καθώς και γνωστές διασκευές σε ένα ταξίδι από τον Ξυλούρη μέχρι την Σωτηρία Λεονάρδου και από το ελληνικό ροκ ως την Βρετανική αισθητική των Muse।

Οι στίχοι από το νέο της τραγούδι ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Το τασάκι μου γεμάτο, μιά οθόνη το δωμάτιο φωτίζει
το χαμόγελό σου σκάρτο και στο δρόμο μια σειρήνα με ζαλίζει
Είναι ο έρωτας στη πόρτα μα δε ξέρω ακριβώς τι μου ζητάει
μιά σκιά κάτω απ' τα φώτα στο παράθυρο μαζί μου ξενυχτάει

Με ρωτάς πόσο φοβάμαι, αν ακόμα σε θυμάμαι
αν κοιμάμαι και πού νά 'μαι, αν τα όνειρα νικάνε
αν τα τρένα τραγουδάνε κι όταν φεύγουνε πού πάνε
και να ήξερα δε θέλω να σου πω
και να ήξερα δε θέλω να σου πω

Αγκαλιά το μαξιλάρι, από κάπου μιά φωνή με νανουρίζει
δε μου έκανες τη χάρη και ο ήλιος τα μαχαίρια ακονίζει
Η μορφή σου ξεπηδάει μέσα από αρνητικά φωτογραφίας
με χτυπάει, με πολεμάει, ήρωας σε μιά ταινία φαντασίας

Με ρωτάς πόσο φοβάμαι, αν ακόμα σε θυμάμαι
αν κοιμάμαι και πού νά 'μαι, αν τα όνειρα νικάνε
αν τα τρένα τραγουδάνε κι όταν φεύγουνε πού πάνε
και να ήξερα δε θέλω να σου πω
και να ήξερα δε θέλω....

Με ρωτάς πόσο φοβάμαι, αν ακόμα σε θυμάμαι
αν κοιμάμαι και πού νά 'μαι, αν τα όνειρα νικάνε
αν τα τρένα τραγουδάνε κι όταν φεύγουνε πού πάνε
και να ήξερα δε θέλω να σου πω

Με ρωτάς πόσο πονάει, αν ο έρωτας χρωστάει
αν ζητάει, αν τολμάει, αν τα βράδια ξενυχτάει
Αν ταλόγια του μασάει κι όταν χάνεται πού πάει
Και να ήξερα δε θέλω να σου πω
Και να ήξερα δε θέλω να σου πω





1 σχόλιο:

  1. Ναι... ντόρος και έκταση σ'ένα post για κάτι υπερεκτιμημένο που δεν λέει τίποτα παραπάνω από αυτά που λέει ο μέσος wannabe Έλληνας-μη χέσω-"καλλιτέχνης". μάσα αίγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή