Σερεαφείμ Κοτρώτσος στο Πινάκιο: Συγκυβέρνηση απαράμιλλου θράσους…Οι πολίτες δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου!

 

Η διπλωματία θέλει μακροχρόνιο σχεδιασμό, πέραν του κύκλου ζωής ενός κυβερνητικού σχήματος ή της θητείας ενός Υπουργού. Το Υπουργείο Εξωτερικών διαθέτει εξαιρετικό επαγγελματικό δυναμικό, το οποίο κομματικοί σύμβουλοι και αμφιβόλου επάρκειας «εμπειρογνώμονες», ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, «έβαλαν στο ψυγείο» με αποτέλεσμα να ασκούν δημόσιες σχέσεις και όχι εθνική πολιτική.

Τα ταξίδια τα δοκίμασε ο Γ. Α. Παπανδρέου με μηδενικά αποτελέσματα, τα δοκίμασε και ο Σαμαράς και γύρισε πίσω κυνηγημένος. Κανείς ξένος δεν θα επενδύσει σε μια χώρα στην οποία όχι μόνο δεν επενδύουν αλλά φεύγουν και οι ντόπιοι. Όταν ξεκινήσουν οι ελληνικές επενδύσεις θα ακολουθήσουν και οι ξένες.

Ο Έλληνας για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ευρωπαίων εταίρων δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να προσπαθήσει να αντιγράψει τις συμπεριφορές τους. Δεν χρειάζεται να γερμανοποιηθεί ή κάτι ανάλογο. Η αξία της Ευρώπης είναι αυτή ενός μωσαϊκού από κουλτούρες, γλώσσες, προφορές, αντιλήψεις για τα πράγματα και συμπεριφορές

Οι Έλληνες δεν μεταναστεύουν γιατί δεν αγαπούν τη χώρα τους αλλά γιατί αυτή τους διώχνει. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων οι περισσότεροι νέοι φεύγουν προς το εξωτερικό επειδή οι συνθήκες της χώρας τους υποχρεώνουν.  Επειδή η Ελλάδα δεν θυμίζει τμήμα της Ενωμένης Ευρώπης σε μια σειρά από παράγοντες: υγεία, παιδεία, εργασία, παραγωγή, επιχειρηματικότητα, κράτος, δικαιοσύνη, ασφάλεια κλπ. Επειδή οι καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές της υπεφορολόγησης και τις αβάσταχτα συχνής αλλαγής των κανόνων του επιχειρηματικού «παιχνιδιού» οδήγησαν την ανεργία των νέων άνω του 60% και την μέση καταγεγραμμένη ανεργία στο 28%.

Από το πολιτικό περιβάλλον που έχω συναναστραφεί έχω ξεχωρίσει ελάχιστους ανθρώπους για το ήθος τους, την καθαρότητα της σκέψης τους, για την ψυχραιμία τους ακόμη και για τα όνειρα τους…που έχουν κοινό παρανομαστή ένα μέλλον πιο ανθρώπινο κόντρα στις εποχές που ζούμε.

Ένας από αυτούς είναι ο Σεραφείμ Κοτρώτσος ο οποίος θέτει υποψηφιότητα με τις «Γέφυρες» και διεκδικεί μια έδρα στο ευρωκοινοβούλιο.

Ο Σεραφείμ είναι ένας αγωνιστής οικογενειάρχης που ακόμη και σήμερα που μιλάμε κολλάει τα ένσημα του και μεγαλώνει με αξιοπρέπεια τα τρία του παιδιά.

Στο Πινάκιο απαντά σειρά ερωτημάτων όπως αυτό της ανεργίας, της μετανάστευσης των νέων, ακόμη και για την αναρρίχηση των ακραίων πολιτικών δυνάμεων…

Σε όλες τις απαντήσεις τα επιχειρήματα του είναι στιβαρά γεγονός το οποίο μαρτυρά έναν άνθρωπο ο οποίος έχει παρακολουθήσει τα πολιτικά τεκταινόμενα και έχει ουσιαστικές λύσεις έπειτα από την επεξεργασία τους

Σε ότι αφορά το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων υπογραμμίζει πως τα συνεχή αυτογκολ των Κυβερνήσεων μας έχουν φέρει σε δύσκολη θέση…

  

Κ. Κοτρώτσε θα μας συστηθείτε…Ποιος είστε, με τι ασχολείστε;

«Είμαι σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέματα οργάνωσης, τεχνολογιών πληροφορικής & τηλεπικοινωνιών, Διδάκτωρ Ηλεκτρ. Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ του ΕΜΠ. Έχω πολυετή επαγγελματική και επιχειρηματική δραστηριότητα, ενώ παράλληλα έχω διατελέσει επί σειρά ετών Λέκτορας του Πανεπιστημίου Πειραιά.  Επιπλέον έχω έντονη κοινωνική δραστηριότητα και συνεπή πολιτική αρθρογραφία έξω από κομματικές γραμμές. Είμαι πατέρας 3 παιδιών, 40 ετών, μεγάλωσα στον Πειραιά και μένω στη Δροσιά της Αττικής. Εκτός από Ελληνικά, γνωρίζω Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά και έχω καταγωγή πατέρα από τον Βόλο και τον Μεσενικόλα Καρδίτσας και μητέρας από τον Πειραιά και το Λεωνίδιο Αρκαδίας».

Θέτετε υποψηφιότητα με τις Γέφυρες; Γιατί επιλέξατε την συγκεκριμένη παράταξη;

«Μπροστά στην παρακμή που βιώνουμε στη χώρα μας ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχω καταλήξει πως η μόνη λύση είναι η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και η στήριξη αυθεντικών πρωτοβουλιών πολιτών χωρίς δεσμά με το (διε)φθαρμένο πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας, κυβερνόν και αντιπολιτευόμενο. Γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι οι θεσμικές αλλαγές που χρειάζονται δεν υπάρχει περίπτωση να υποστηριχθούν από τα κόμματα που συνηθίσαμε να βλέπουμε ως εναλλακτικές μας επιλογές στην κάλπη, η δε αντιπρόταση των ακραίων κινήσεων είναι ακόμα πιο αποκρουστική.

Οι «Γέφυρες», ο συνδυασμός της «Δημιουργίας, ξανά!» και της «Δράσης» είναι ένας το αποτέλεσμα αυθεντικής κίνησης πολιτών, με κεντρώες πολιτικές προτάσεις, στο ρεύμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Είναι ένα κίνημα χωρίς δεσμεύσεις με το κατεστημένο. Υποστηρίζουμε αταλάντευτα όλες τις αναγκαίες για τη χώρα μεταρρυθμίσεις καθώς και την πραγματική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η καθυστέρηση της οποίας έχει κάνει την κρίση πιο μακροχρόνια και δυσβάστακτη.

Οι «Γέφυρες» κι εγώ προσωπικά παλεύουμε για:

-      να αισθανόμαστε πολίτες της χώρα μας κι όχι πελάτες.

-      να έχουμε ένα δίκαιο κράτος συμπαραστάτη κι όχι εχθρό.

-      βιώσιμη ανάπτυξη και δουλειές, με καθαρούς όρους, διαφάνεια κι ισονομία.

-      πραγματική δημοκρατία με άμεση συμμετοχή και όχι ανοχή

-      ουσιαστική κοινωνική συνοχή, ασφάλεια κι αλληλεγγύη.

-      να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος.

-      καλύτερη, αποτελεσματικότερη και δημοκρατικότερη Ευρώπη».

Στις δημοτικές εκλογές την περασμένη Κυριακή καταγράφτηκε μεγάλη αποχή, για ποιο λόγο δεν πρέπει να συμβεί το ίδιο την Κυριακή των ευρωεκλογών;

«Σε καμία δημοκρατική διαδικασία δεν είναι επιθυμητή η αποχή καθώς δίνει τη δυνατότητα σε ένα τμήμα του λαού να αποφασίζει για το σύνολο. Ιδιαίτερα την Κυριακή αυτή που κρίνεται η εκπροσώπηση της χώρας στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και ο δεύτερος γύρος Δημοτικών και Περιφερειακών σχεδόν σε όλη τη χώρα, οι πολίτες πρέπει να συμμετάσχουν μαζικά, συνεχίζοντας την πορεία εκλογικής μείωσης της αποδοχής των παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών, των εκφραστών του πελατειακού συστήματος κι εδώ αναφέρομαι κυρίως στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το άθροισμα της δύναμης αυτών των σχηματισμών υποχωρεί από εκλογή σε εκλογή. Οι πολίτες απελευθερώνονται από το πολιτικό κλουβί στο οποίο τους είχαν επί χρόνια αιχμαλωτίσει, παρά τις απειλές των Προέδρων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά και τα πολιτικά τεχνάσματα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι παρήγορο.

Και ο ρυθμός μετατόπισης των ψηφοφόρων θα ήταν πολύ ταχύτερος αν το πολιτικό σύστημα δεν έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενισχύει την αποχή ή αλλιώς να δυσκολεύει την συμμετοχή των πολιτών. Στην Ευρώπη εφαρμόζεται εδώ και χρόνια η επιστολική ψήφος, για όσους βρίσκονται μακριά από τον τόπο άσκησης του εκλογικού δικαιώματος. Στην Ελλάδα δεν την έχουμε ακόμα διανοηθεί. Στην Εσθονία και αλλού, όπου το κράτος έχει εισέλθει στην ψηφιακή εποχή, ο πολίτης έχει τη δυνατότητα να ψηφίσει και ηλεκτρονικά. Εδώ ασφαλώς ούτε αυτό εφαρμόζεται παρά το ότι υπάρχουν ανάλογες υποδομές, φτιαγμένες από Έλληνες επιστήμονες, όπως είναι η ηλεκτρονική κάλπη «ΖΕΥΣ» με την οποία η «Δημιουργία, ξανά!» ήταν η πρώτη πολιτική κίνηση στην Ελλάδα που πραγματοποίησε ψηφοφορίες μεγάλης κλίμακας από τη βάση των μελών της.

Αλλά και το όλο μοντέλο των ετεροδημοτών, είναι τροχοπέδη. Πρέπει να βοηθηθούν οι πολίτες με εύκολη διαδικασία να μεταφέρουν τα δικαιώματά τους στον τόπο κατοικίας. Με τα πανάκριβα διόδια και την εκτεταμένη απώλεια εισοδημάτων οι πολίτες δυσκολεύονται να μετακινηθούν. Γιατί όμως θα έπρεπε; Στην Ευρώπη δηλώνεις πού θα βρίσκεσαι κατά την ψηφοφορία και ψηφίζεις εκεί. Εδώ γιατί όχι;

Πάνω από όλα όμως ο πολίτης για να προσέλθει στις κάλπες μαζικά χρειάζεται να καταλάβει σε τι καλείται να απαντήσει. Σε αυτό δεν τον βοηθούν τα κόμματα που έχουν τον περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο, καθώς διαρκώς συζητούν για θέματα που ξεπερνούν τον πολίτη, όπως εσωτερικά τους (π.χ. ανασυγκρότηση της αριστεράς), περί δημοσκοπήσεων (καθαρά τεχνικό ζήτημα), ή για παρωχημένα θέματα (μνημόνιο – αντιμνημόνιο). Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα.  Προφανώς γίνονται σκόπιμα για τον αποπροσανατολισμό των αναποφάσιστων. Και συμβαίνουν για έναν ακόμα λόγο: επειδή το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι κατώτερο των περιστάσεων και αδυνατεί να συμμετάσχει σε μια ουσιαστική συζήτηση για το ρόλο της Ελλάδας στην Ευρώπη αλλά και τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε η Ευρώπη να καταστεί πιο λειτουργική, πιο ανθρώπινη, πιο δυνατή και πιο δίκαιη».

Σε περίπτωση που εκλεγείτε ποιες θα είναι οι πρώτες σας κινήσεις στο ευρωκοινοβούλιο;

«Το πρώτο βήμα είναι να δημιουργήσω συμμαχίες για την προώθηση των κρίσιμων ζητημάτων. Ως τέτοια θεωρώ μεταξύ άλλων:

Την αναθεώρηση της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ επί το δικαιότερο και τη χάραξη μιας ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής στο μεταναστευτικό,

Την πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα υπερεθνικού χαρακτήρα (άμυνα, εξωτερική πολιτική, φορολογικό, εργασιακά, κοινωνικό κράτος, προώθηση τα καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας)

Το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο με πιστοποίηση προϊόντων που θα ενσωματώνουν παράγοντες όπως το σεβασμό στο περιβάλλον, τα εργασιακά δικαιώματα, τη βιωσιμότητα κλπ.

Μερικές από τις προτεραιότητές μου είναι δημοσιευμένες στο άρθρο μου με τίτλο «Ευρωπαϊκές προκλήσεις και τρόποι αντιμετώπισής τους» που μπορείτε να διαβάσετε στο:

http://www.dimiourgiaxana.gr/el/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CE%BD/1399-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%8E%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82

Επίσης με ενδιαφέρει να προωθήσω συμμαχίες ευρωπαϊκών κρατών για εναλλακτικά μοντέλα χρηματοδότησης των κρατών. Έχω δημοσιεύσει πρότασή μου για ένα σύστημα που επιτρέπει να αντισταθμίζονται οι κίνδυνοι κατάρρευσης της αγοράς στον τομέα των κρατικών ομολόγων, το οποίο πιστεύω ότι είναι μια βάση για να συνδυαστεί η μεταρρύθμιση με ρευστότητα και ανάκαμψη, χωρίς να χρειάζεται νέος δανεισμός. Η σχετική μου μελέτη είναι διαθέσιμη στο:

https://www.dropbox.com/s/a6d5zb926lkojp0/SDICA%20-%20An%20alternative%20way%20to%20finance%20the%20Greek%20Economy%20and%20the%20relevant%20geopolitical%20impact.pdf

Θεωρείτε πως η εικόνα της Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια έχει «πληγεί»; Αν ναι, το αντίδοτο μπορεί να έρθει από το ευρωκοινοβούλιο; Και αν ναι πως;

Είναι δεδομένο ότι έχει πληγεί από την αβάσταχτη ελαφρότητα των πολιτικών εκπροσώπων μας. Έχω ακούσει από φίλους Ευρωπαίους απίστευτες ιστορίες για τις εμπειρίες συνεργασίας τους με αρκετούς από τους τωρινούς και παλαιότερους εκπροσώπους μας, συμπεριλαμβανομένων πρώην πρωθυπουργών, αλλά και του νυν Πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.

Το αντίδοτο είναι η σκληρή δουλειά και το χτίσιμο προσωπικής επικοινωνίας. Έχοντας συνεργαστεί επί μακρόν με πολυεθνικές ομάδες επιστημόνων επαγγελματικά, μπορώ να σας πω ότι οι Ευρωπαίοι ξεπερνούν ταχύτατα τα στερεότυπα αλλά και τις παλαιότερες ατυχείς εμπειρίες συνεργασίας με συμπατριώτες μας όταν διαπιστώνουν ότι οι άνθρωποι που έχουν απέναντί τους είναι σοβαροί, συνεπείς, γνωρίζουν για τι μιλούν και δεν προσπαθούν να τους ξεγελάσουν. Η εμπιστοσύνη χτίζεται από κάτω προς τα πάνω, μέσα από την καθημερινή συνεργασία και ανταλλαγή απόψεων. Έχω καταφέρει με επιτυχία να χτίσω εμπιστοσύνη με ανθρώπους από διάφορα σημεία της Ευρώπης και πέραν αυτής. Πολλοί από αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκα αρχικά είχαν μεγάλη επιφύλαξη απέναντι στους Έλληνες, εξαιτίας της ζημιάς που έχουν καταφέρει οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Είμαι συνεπώς πεπεισμένος ότι η κατάσταση είναι ταχύτατα αναστρέψιμη.

Να σημειώσω κάτι άλλο εδώ. Ο Έλληνας για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ευρωπαίων εταίρων δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να προσπαθήσει να αντιγράψει τις συμπεριφορές τους. Δεν χρειάζεται να γερμανοποιηθεί ή κάτι ανάλογο. Η αξία της Ευρώπης είναι αυτή ενός μωσαϊκού από κουλτούρες, γλώσσες, προφορές, αντιλήψεις για τα πράγματα και συμπεριφορές. Όμως οι αξίες τις αξιοπιστίας, της ειλικρίνειας, του αλληλοσεβασμού, της συνέπειας, της ευθύτητας, της εργατικότητας, της αλληλεγγύης, της ανεκτικότητας, της συστηματικής προσέγγισης στα πράγματα και του πηγαίου ενδιαφέροντος για να αντιλαμβάνεται κανείς την οπτική γωνία του άλλου ξεπερνούν τις ιδιαιτερότητες των εθνών και είναι θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να χτίζεται ένα κλίμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας».

Ποια είναι η άποψη σας για την ονομασία των Σκοπίων και πως μπορεί να βρεθεί μια λύση;

«Πιστεύω πως διαχρονικά έχουμε καταφέρει σειρά από αυτογκόλ σε αυτό το θέμα. Θεωρώ πως στο θέμα αυτό έχουμε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο στον οποίο θα μπορούσαμε να είχαμε αναπτύξει προνομιακές σχέσεις και να πετύχουμε μεγάλα οφέλη. Δυστυχώς κατά τη δεκαετία του '90 επιχειρήθηκε για μικροπολιτικούς λόγους συναισθηματική φόρτιση του λαού μας προς λάθος κατεύθυνση. Δεν δουλέψαμε σωστά στο εσωτερικό και αυτοεγκλωβιστήκαμε. Όμως δεν ήταν αυτό το κύριο λάθος μας τότε. Το κυριότερο ήταν ότι ξεχάσαμε εντελώς την εκτός συνόρων κοινή γνώμη και ενώ θα μπορούσαμε τότε να είχαμε εκθέσει στο εσωτερικό της FYROM τους παράξενους πολιτικάντηδες της χώρας αυτής που επένδυαν στο όνομα Μακεδονία και στον αλυτρωτισμό, τους αφήσαμε να αλωνίζουν και ασχοληθήκαμε μόνο με το εσωτερικό μας. Μπορούσαμε τότε εύκολα να στρέψουμε τον λαό της FYROM θετικά προς μας και την Ελλάδα ώστε να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αυτό το όνομα που τους ταιριάζει και ότι το συμφέρον τους είναι μια στενή συνεργασία με τη χώρα μας και τους Έλληνες. Αντί αυτού καταφέραμε να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν με έναν παράδοξο τρόπο και να επικρατήσει μια προσέγγιση που δεν έχει αναφορές στην πραγματικότητα και την ιστορία του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών της χώρας αυτής.

Σήμερα οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα με ρεαλισμό, αναγνωρίζοντας τα δεδομένα αλλά και πυγμή αναγνωρίζοντας ότι ο αδύναμος παραμένει η άλλη πλευρά, παρά τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας.

Τα δεδομένα λένε ότι υπάρχει de facto αναγνώριση του κρατιδίου αυτού με το συνταγματικό του όνομα από πάρα πολλές χώρες συμπεριλαμβανομένων ορισμένων εκ των πιο ισχυρών του κόσμου. Αυτό καταδεικνύει και τη ζημιά της αδιέξοδης πολιτικής του «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» που θεωρώ πως υιοθέτησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις από την εκδήλωση του προβλήματος με τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως και σήμερα. Το θέμα σε τυπικό επίπεδο παραμένει σε εκκρεμότητα κι ως η συγκριτικά ισχυρή πλευρά έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να κερδίσουμε κάτι καλύτερο από το παρόν απαράδεκτο καθεστώς.

Γνώμη μου είναι ότι έχει νόημα να επενδύσουμε στο να κλείσουμε το ζήτημα έστω και με μια ισορροπημένη λύση σύνθετης ονομασίας που να προσδίδει γεωγραφικό προσδιορισμό ή το «Σλαβομακεδονία» που μας είχε προταθεί πριν 20+ χρόνια. Μιλώ για επένδυση καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί προετοιμασία της κοινής γνώμης εντός Ελλάδας αλλά και FYROM, καθώς και συμμαχίες με τα βασικά κέντρα επιρροής στη γειτονική χώρα. Κλείσιμο του θέματος χωρίς οποιαδήποτε χρήση του όρου Μακεδονία δεν φαίνεται ρεαλιστικό ύστερα από τόσα χρόνια χρήσης του όρου Δημοκρατία της Μακεδονίας, λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική και πολιτική αδυναμία που αντιμετωπίζουμε. Άρα είναι προτιμότερος ένας λογικός συμβιβασμός ώστε να μπορέσουμε να αναπτύξουμε περισσότερο τις εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις μας με τη γειτονική χώρα και σταδιακά να την μετατρέψουμε σε χώρα επιρροής μας αντί να διατηρούμε την ψυχρότητα και τα εμπόδια του προβλήματος με την ονομασία της και όλος ο κόσμος πλην ημών να χρησιμοποιεί την χειρότερη για εμάς ονομασία.

Και σε αυτό το θέμα χρειάζεται εθνική στρατηγική, σχέδιο, συνέπεια και συνέχεια, με σοβαρότητα και ορθολογισμό, που δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν επιδεικνύει σχεδόν σε κανένα τομέα.

Η διπλωματία θέλει μακροχρόνιο σχεδιασμό, πέραν του κύκλου ζωής ενός κυβερνητικού σχήματος ή της θητείας ενός Υπουργού. Το Υπουργείο Εξωτερικών διαθέτει εξαιρετικό επαγγελματικό δυναμικό, το οποίο κομματικοί σύμβουλοι και αμφιβόλου επάρκειας «εμπειρογνώμονες», ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, «έβαλαν στο ψυγείο» με αποτέλεσμα να ασκούν δημόσιες σχέσεις και όχι εθνική πολιτική. Θέλουμε διορατικούς αφοσιωμένους διπλωμάτες καριέρας και όχι πρωθυπουργικούς φίλους. Προτείνουμε την συγκρότηση συντονιστικού οργάνου, του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας κατά το πρότυπο πολλών σοβαρών κρατών που θα διαθέτει μηχανισμό Διαχείρισης Κρίσεων. Ένα τέτοιο όργανο, με υπερκομματική στήριξη μπορεί να χαράσσει και ενορχηστρώνει την πολιτική και οικονομική διπλωματία μας με χώρες ζωτικού ενδιαφέροντος ώστε να ξεπεράσουμε το σημερινό αδιέξοδο μοντέλο».

Από το 2009 και έπειτα χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα αναζητώντας το δρόμο τους σε μια ξένη χώρα του εξωτερικού. Θέλω να μου πείτε πρώτα ως Έλληνας αν σας τρομάζει αυτή η μετανάστευση και στην συνέχεια πως μπορεί να επιλυθεί το θέμα αυτό πριν πάρει κι άλλες διαστάσεις;

«Ασφαλώς με προβληματίζει καθώς αφενός επιτείνει το ήδη τρομακτικό δημογραφικό μας πρόβλημα ενώ αποτελεί μια απίστευτη αιμορραγία για τη χώρα μας. Επιπλέον έχει και ένα βαρύ οικονομικό κόστος. Σε κάθε νέο επιστήμονα η εθνική μας οικονομία έχει επενδύσει χιλιάδες ευρώ είτε από κρατικούς είτε από ιδιωτικούς πόρους. Μελέτη στις ΗΠΑ δείχνει ότι ένας υψηλού επιπέδου κατάρτισης νέος επιστήμονας έχει κοστίσει στην οικονομία τους άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων μέχρι να φθάσει να αρχίσει να αποδίδει στην παραγωγική οικονομία. Μπορεί σε εμάς το ποσό να είναι χαμηλότερο αλλά και πάλι είναι ένα αξιομνημόνευτο ποσό. Κάθε λοιπόν έλληνας σε παραγωγική ηλικία που μεταναστεύει συνιστά μια αποτυχία της Ελλάδας γιατί θα λάβει ελάχιστα οφέλη από μια μεγάλη επένδυση που έκανε για να τον προετοιμάσει.

Όλο αυτό όμως μπορεί να αλλάξει, καθώς οι Έλληνες δεν μεταναστεύουν γιατί δεν αγαπούν τη χώρα τους αλλά γιατί αυτή τους διώχνει. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων οι περισσότεροι νέοι φεύγουν προς το εξωτερικό επειδή οι συνθήκες της χώρας τους υποχρεώνουν.  Επειδή η Ελλάδα δεν θυμίζει τμήμα της Ενωμένης Ευρώπης σε μια σειρά από παράγοντες: υγεία, παιδεία, εργασία, παραγωγή, επιχειρηματικότητα, κράτος, δικαιοσύνη, ασφάλεια κλπ. Επειδή οι καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές της υπεφορολόγησης και τις αβάσταχτα συχνής αλλαγής των κανόνων του επιχειρηματικού «παιχνιδιού» οδήγησαν την ανεργία των νέων άνω του 60% και την μέση καταγεγραμμένη ανεργία στο 28%. Επειδή το παρόν σύστημα δεν τους επιτρέπει ούτε να βρουν δουλειά ανάλογη των προσόντων τους ούτε καν να δοκιμάσουν να επιχειρήσουν πάνω σε μια νέα ιδέα.

Δουλειά θέλουν οι νέοι και το παρόν πολιτικό προσωπικό τους προσφέρει ως προοπτική μια νέα εκδοχή των άλλοτε προγραμμάτων Stage, μια πολιτική ομηρία ολιγόμηνων συμβάσεων με πενιχρές απολαβές που υποχρεώνει τους νέους να αναβάλλουν την δημιουργία οικογένειας και την παραμονή στην εστία των γονέων.

Είναι τραγικό να πασχίζουμε να απορροφήσουμε ιλιγγιώδη ευρωπαϊκά κονδύλια για την τόνωση της απασχόλησης προσλαμβάνοντας νέους ανθρώπους σε δήμους και περιφέρειες με προσωρινές συμβάσεις δίχως αύριο. Τραγικό τόσο για αυτούς που προσλαμβάνονται όσο και για αυτούς που μένουν απ’ έξω. Γιατί το σημείο στο οποίο πονάει η οικονομία μας είναι η τόνωση των εξαγωγών και η υποκατάσταση εξαγωγών με ντόπια παραγωγή. Και για αυτά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε. Κανείς δεν υποστηρίζεται από το κράτος για να παράγει. Το αντίθετο τιμωρείται από μια ανίκητη γραφειοκρατία και διαφθορά, από αναρίθμητους παρασιτικούς μηχανισμούς που ζουν εις βάρος οποιουδήποτε είναι αρκετά πατριώτης και τολμηρός για να αποφασίσει να παράγει στην Ελλάδα. Έτσι τα όποια οικονομικά και ανθρώπινα κεφάλαια απομένουν στη χώρα κατευθύνονται κυρίως σε τομείς μη βιώσιμους, κλάδους της οικονομίας που κυρίως αναδιανέμουν την διαρκώς συρρικνούμενη εσωτερική ζήτηση. Έτσι το διαρθρωτικό μας πρόβλημα αντί να επιλύεται ριζώνει για τα καλά.

Ο στόχος πρέπει να είναι οι εξαγωγές και η υποκατάσταση εισαγωγών με ντόπια παραγωγή. Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται με ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο για τουλάχιστον 10 χρόνια, χαμηλούς συντελεστές φορολόγησης, απλοποίηση διαδικασιών, ηλεκτρονικό κράτος με μηδενική γραφειοκρατία και πλήρη πάταξη της διαφθοράς, υποστήριξη της νέας παραγωγής με φορολογικά κίνητρα, υποστηρικτικές παροχές σε είδος και στροφή όλων των κονδυλίων προς τη βιώσιμη ανάπτυξη αντί της πολιτικής αιχμαλωσίας.

Η αιχμή του δόρατος πρέπει να είναι η καινοτομία. Η έρευνα και η ανάπτυξη με τα πανεπιστήμια να παίξουν έναν ξεκάθαρα αναπτυξιακό ρόλο. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει το νέο επίκεντρο καινοτομίας του κόσμου, συνδυάζοντας περιβάλλον, ποιότητα ζωής και ανθρώπινο κεφάλαιο. Μπορούμε να γίνουμε μια ευρωπαϊκή silicon valley, στην οποία οι πιο ανοιχτόμυαλοι επιστήμονες θα συνδυάζουν το πιο ωραίο μέρος για να ζεις, με έρευνα, επιχειρηματικότητα και παραγωγή νέων ιδεών, νέων εφευρέσεων και νέας τεχνολογίας. Μπορούμε επίσης να μετατρέψουμε τον πολιτισμό σε εξαγώγιμο προϊόν. Ποιο μέρος είναι πιο κατάλληλο από την Ελλάδα για να γίνει το ευρωπαϊκό Hollywood;

Η παραγωγή και εξαγωγή ιδεών, μια «βιομηχανία» που ούτε απαιτεί πολλά κεφάλαια ούτε ρυπαίνει το περιβάλλον να γίνει το επίκεντρο της νέας Ελλάδας. Θα το πετύχουμε μόλις το θελήσουμε και το πιστέψουμε».

Μετά από μνημόνια, χαράτσια, ανεργία στα ύψη μιλάνε για ανάπτυξη…πως το εισπράττετε εσείς αυτό; Λένε για την Νέα Ελλάδα; Αλήθεια πως θα φτιαχτεί αυτή τώρα που η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη και υπάρχουν χιλιάδες αιτήσεις επανασύνδεσης ρεύματος στην ΔΕΗ την ίδια στιγμή;

«Είναι προφανές ότι το πολιτικό κατεστημένο συνεχίζει να προσπαθεί να ξεγελάσει τους πολίτες για να υφαρπάξει την ψήφο τους. Υπόσχεται ότι θα κάνει όλα αυτά που δεν κάνει ούτε η σημερινή κυβέρνηση που δυο χρόνια τώρα κινείται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτά που και τώρα εξαγγέλλει, αλλά ούτε και η λαλίστατη αξιωματική αντιπολίτευση που συστηματικά εκφράζεται αντικρουόμενα και ανεδαφικά.

Η ανάπτυξη και η ενίσχυση της εργασίας δεν έρχεται με ευχές ούτε με ταξίδια του πρωθυπουργού για να πείσει ξένους να επενδύσουν. Ούτε φυσικά έρχεται με περισσότερο δανεισμό και προσλήψεις στο δημόσιο. Το τελευταίο δοκιμάστηκε και απέτυχε. Τα ταξίδια τα δοκίμασε ο Γ. Α. Παπανδρέου με μηδενικά αποτελέσματα, τα δοκίμασε και ο Σαμαράς και γύρισε πίσω κυνηγημένος. Κανείς ξένος δεν θα επενδύσει σε μια χώρα στην οποία όχι μόνο δεν επενδύουν αλλά φεύγουν και οι ντόπιοι. Όταν ξεκινήσουν οι ελληνικές επενδύσεις θα ακολουθήσουν και οι ξένες.

Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να εμπεδωθεί η σταθερότητα. Να γίνει ένα νέο συμβόλαιο εμπιστοσύνης κράτους – πολίτη. Να ξέρει πλέον ο πολίτης ότι το κράτος δεν θα τον αιφνιδιάσει. Δεν θα προσπαθήσει να τον ξεγελάσει και να του τα πάρει με την πρώτη ευκαιρία. Να δώσουμε ισχυρά φορολογικά κίνητρα για νέες επενδύσεις. Ούτως ή άλλως σήμερα δεν έχουμε καθόλου νέες επενδύσεις άρα τα φορολογικά έσοδα είναι μηδενικά. Τι φοβούνται οι κυβερνώντες να προσφέρουν σοβαρά κίνητρα;

Πρέπει να αλλάξουμε και την κουλτούρα. Οι νέοι δεν θα πρέπει να περιμένουν μόνο να βρουν θέση εργασίας. Πρέπει να σκέφτονται και επιχειρηματικά. Το 1,5 εκατομμύριο ανέργων δεν απορροφάται ούτε αν καταφέρναμε να προσελκύσουμε 100 νέες μεγάλες επενδύσεις των 1000 θέσεων εργασίας η κάθε μια (100x1000 = 100.000), οι οποίες φυσικά δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα. Άρα η μόνη λύση είναι η μικρή και η μεσαία επιχειρηματικότητα. Οι άνεργοι πρέπει να κατευθυνθούν προς τη νέα εξωστρεφή επιχειρηματικότητα. Η προοπτική για τον άνεργο είναι να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση ή να προσληφθεί σε αυτήν που θα δημιουργήσει ένας άλλος. Με ένα απλό, σταθερό και δίκαιο σύστημα φορολογίας και υποστήριξης της επιχειρηματικότητας και έξυπνα μοντέλα πρόσβασης σε επιχειρηματικά κεφάλαια, η Ελλάδα μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο να αλλάξει εντελώς εικόνα».

Θαρρείτε πως τα στελέχη της συγκυβέρνησης διέπονται από θράσος; Αν ναι, που το στηρίζετε αυτό;

«Αναρίθμητα τα παραδείγματα. Για την οικονομία της συζήτησης θα επισημάνω το θράσος του πρωθυπουργού, μετά από δυο χρόνια διακυβέρνησής του να εξαγγέλλει ένα «Ζάππειο 3» από το Μπενάκη αυτή τη φορά, στο οποίο να υπόσχεται όλα αυτά που δεν έκανε δυο χρόνια τώρα ενώ τα είχε εξαγγείλει και πριν τις εκλογές του ’12. 

Και πάλι τα θυμάται όλα αυτά πέντε μέρες πριν τις εκλογές. Πρόκειται για απαράμιλλο θράσος. Αντίστοιχα ισχύουν και με το κοινωνικό μέρισμα, τους πανηγυρισμούς για το μη διατηρήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα, την έξοδο στις αγορές, την ήδη 3 φορές δήθεν επανέναρξη των μεγάλων οδικών έργων της χώρας …

Είναι μεγάλο θράσος να επαναλαμβάνονται τόσα ψέματα κάθε μερικούς μήνες, λες και οι πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρου».

Η εικόνα του πολιτικού σκηνικού επιδρά στην αναρρίχηση ακραίων πολιτικών δυνάμεων;

«Φταίνε τόσο οι κυβερνητικές αποφάσεις όσο και στάση της αντιπολίτευσης. Βιώνουμε την απουσία κράτους δικαίου, τον κοινωνικό ιστό να κατακερματίζεται, το κράτος να λειτουργεί ως εκβιαστής και απατεώνας, τη δικαιοσύνη να κινείται αργά και βασανιστικά ή και καθόλου, την πολιτική διαφθορά να κρύβεται πίσω από παραγραφές και βουλευτικές ασυλίες, τα ιστορικά πολιτικά κόμματα να εμφανίζονται ως «προστάτες» συγκεκριμένων συμφερόντων και το συνολικό περιβάλλον να κατατρέχει αγρίως όποια παραγωγική δραστηριότητα απομένει ή επιχειρείται. Μέσα σε όλα αυτά η αντιπολίτευση επιλέγει την παραπλάνηση του πολίτη με ψεύτικους εχθρούς και κάλπικες λύσεις.

Ο πολίτης ανάλογα με τον άμεσο περίγυρό του και την ψυχική του κατάσταση αντιδρά είτε καταστροφικά είτε δημιουργικά. Μπορεί να εκδηλώνει τάσεις αυτοκτονίας (κυριολεκτικά ή  / και μεταφορικά) ή και ενεργητικής απάντησης.

Η αυτοκαταστροφική αντίδραση οδηγεί τον κόσμο κοντά σε ακραίες πολιτικές κινήσεις όπως η ΧΑ που εκφράζει τη βία και την ανάδειξη των πλέον πρωτόγονων ανθρώπινων ενστίκτων ως απάντηση σε όλα περίπου τα προβλήματα. Αυτοκαταστροφική όμως είναι και η υιοθέτηση πολιτικών κινήσεων που κάνουν επίκληση προς τα πιο χαμηλά αντανακλαστικά των ανθρώπων. Αναφέρομαι σε πολιτικές κινήσεις που αναμασούν θεωρίες συνομωσίας, υιοθετούν άκριτα οπισθοδρομική διαλεκτική και καλοβλέπουν ως τελική λύση το κλείσιμο της Ελλάδας στο καβούκι της. Προφανώς αγνοούν τη δυναμική της παγκόσμιας γεωπολιτικής αλλά και τον τρόπο λειτουργίας των πανίσχυρων διακρατικών σχηματισμών που κυριαρχούν στο παγκόσμιο στερέωμα.

Όμως ευτυχώς κάποιοι πολίτες αντιδρούν δημιουργικά αντί αυτοκαταστροφικά. Η δημιουργική αντίδραση, που εκφράζεται κυρίως από το συνδυασμό «Γέφυρες», των «Δημιουργία, ξανά!» και «Δράση» με τον οποίο είμαι υποψήφιος για τις Ευρωεκλογές, προτάσσει την ενεργητική συμμετοχή μας στην Ευρώπη. Στοχεύει στην μετατροπή της Ελλάδας σε καρδιά της Ευρώπης, με πρωτοβουλίες για βαθύτερη και αποτελεσματικότερη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, πιο δημοκρατική και δικαιότερη Ευρώπη. Είναι η προσέγγιση στα πράγματα με ξεκάθαρες προτάσεις και συστηματική δουλειά πάνω στο χτίσιμο διευρωπαϊκών συμμαχιών ώστε η Ευρώπη να διαχειριστεί ενορχηστρωμένα και αποτελεσματικά κορυφαία ζητήματα όπως την άμυνα, την εξωτερική πολιτική, την παραγωγή, την εργασία, το τραπεζικό σύστημα, την κοινωνική υποστήριξη, και την βιώσιμη ανάπτυξη, με τρόπους ώστε να εξισορροπούνται γεωγραφικές και εθνικές ανισότητες, οι Ευρωπαϊκοί λαοί να αισθάνονται ότι η Ε.Ε. είναι ένας δικός τους θεσμός, στον οποίο ο λόγος τους μετράει και οι πολιτισμικές διαφορές να γίνονται πηγή πλούτου αντί πρόβλημα».

Αν εκλεγείτε και κάποιος ευρωβουλευτής σας έλεγε να περιγράψετε τις ομορφιές της χώρας σας με μια φράση…ή με στίχους από κάποιο ποίημα…Τι θα του λέγατε;

«Βουνό, θάλασσα, ήλιος, ακρογιαλιές, δάσος, άνθρωποι ζεστοί και ιδιαίτεροι, γραφικά χωριά, απίθανα φαγητά, αρχαιολογικά μνημεία, … Τι να πρωτοπεί κανείς για την Ελλάδα. Κάθε γωνιά της χώρας μας και μια ιστορία που γίνεται μύθος. Κάθε Έλληνας και ένας αρχαίος θεός. Η Ελλάδα είναι αναμφίβολα από τα πιο ωραία μέρη για να ζει κανείς. Κάθε πρωινό στην Ελλάδα και μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Κάθε δειλινό και μια νέα πηγή έμπνευσης».