Στα τρένα...

 *Της Ερωδίτης Παποστολου 

«Θέλω να πάω στα τρένα…», έλεγε και ξανάλεγε.

Πάντα του άρεσαν τα τρένα…Οι σιδηροδρομικές γραμμές του έδιναν την αίσθηση ενός ατελείωτου ταξιδιού…

«Όταν ταξιδεύεις με το τρένο, είναι σαν να ταξιδεύεις στο όνειρο», συνήθιζε να λέει.

Τον ξεκούραζε να τα κοιτάζει καθώς περνούσαν, πλάθωντας ιστορίες  στο μυαλό του για φανταστικά μέρη που περίμεναν τους επιβάτες στο τέλος κάθε σταθμού.  Ήταν το μόνο μέσο που χρησιμοποιούσε όταν ταξίδευε. Καθώς τα τοπία εναλλάσσονταν με γρήγορες ταχύτητες, ένιωθε ότι αντίκρυζε κάθε φορά κι ένα διαφορετικό κόσμο.... Όταν η ομίχλη σκέπαζε τα πάντα, το θέαμα γι αυτόν ήταν μυστηριώδες και συναρπαστικό. Οι σιδηροδρομικές γραμμές αιωρούνταν στο κενό και γύρω τους απλωνόταν το χάος…

Κάθισε σε ένα παγκάκι, ακούμπησε δίπλα του το μπαστούνι και κοίταξε νοσταλγικά. Εκείνη την ώρα ακούστηκε ο συναγερμός που ειδοποιεί τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα να σταματήσουν. Οι προστατευτικές μπάρες κατέβηκαν κι ένα τρένο πέρασε σε λίγα λεπτά από μπροστά του.

Ίσως ήταν ιδέα του, αλλά νόμισε πως είδε γνώριμα πρόσωπα στα παράθυρα να του χαμογελούν. Χαμογέλασε κι εκείνος. Σηκώθηκε και προχώρησε προς το αμαξοστάσιο με αργά βήματα. Αν και απαγορευόταν κανείς δεν φάνηκε να του δίνει σημασία. Ο χώρος ήταν άδειος, εκτός από ένα πολύ παλιό τρένο, που βρισκόταν σταματημένο μπροστά στην είσοδο. Τα φώτα που έπεφταν πάνω του, του έδιναν μια πρασινωπή απόχρωση κάνοντας το να φαντάζει απόκοσμο, λες κι έβγαινε από παραμύθι, κι ετοιμαζόταν να ταξιδέψει πάλι μέσα σ αυτό.

«Είδες; Σε φέραμε στα τρένα!», άκουσε μια φωνή.

Γύρισε και κοίταξε. Όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα βρίσκονταν δίπλα του. Τους χαμογέλασε. Το παλιό τρένο σφύριξε ξαφνικά και οι μηχανές του άναψαν. Ετοιμαζόταν να φύγει. Τους κοίταξε πάλι και είδε ότι του χαμογελούσαν κι εκείνοι ενθαρρυντικά. Πήρε μια βαθιά ανάσα, ανέβηκε στο τρένο και καθώς προχωρούσε στο μακρύ διάδρομο συνάντησε και πάλι τα γνώριμα πρόσωπα που είδε πριν από λίγη ώρα…τελικά δεν ήταν η ιδέα του…

Το τρένο ξεκίνησε να ταξιδεύει και πυκνή ομίχλη απλώθηκε γύρω του.

Εκείνη τη στιγμή, ένας γεράκος που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι περιστοιχισμένος από την οικογένειά του, μόλις το είδε να περνάει από μπροστά του, έκλεισε τα μάτια του και ονειρεύτηκε το τελευταίο του ταξίδι.

* Η Ερωδίτη είναι συνεργάτιδα του Πινακίου, το παραπάνω κείμενο είναι κατάθεση ψυχής για μια απώλεια...Θα ήθελα να αγκαλιάσετε το κείμενο αυτό και τις φωτογραφίες και να δείξετε τον απαραίτητο σεβασμό ως απόδοση φόρου τιμής...

Μπείτε και στο blog της Έρης: anightlily.blogspot.gr