Άλλη μια στιγμή που η Ντίνα Παπαγεωργίου «πάγωσε» τον χρόνο στην Καστοριά και την «κρέμασε» στην «Γυρολιμνιά» αποτέλεσε αφορμή για να γράψω κάτι λίγο πιο λυρικό σε σχέση με την πεζή δημοσιογραφία
Κείμενο: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος
Φωτογραφία: Ντίνα Παπαγεωργίου από την Γυρολιμνιά
Οι αναμνήσεις είχαν βρει ρυθμό… αυτόν της βροχής. Έντονα χόρευαν στο νου του, τόσο έντονα που η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Δεν το άντεξε! Βγήκε έξω να πάρει λίγο αέρα, αγνόησε τα πάντα… Παραδόθηκε στις σταγόνες της βροχής που μαστίγωναν το κορμί του μα δεν τον ένοιαζε καθόλου.
Η ψυχή του είχε βρει καταφύγιο στις στιγμές που είχε παραδοθεί στο φιλί της, στο καρέ που είχε μείνει ανεξίτηλο μέσα του... Το φιλί που ένωσε δύο μικρόκοσμους τόσους διαφορετικούς και συνάμα τόσους όμοιους. Μια χημεία ξεχωριστή που οι επιθετικοί προσδιορισμοί δεν μπορούν να της αποδώσουν το νόημα ακόμη και σήμερα... Όμως οι κανόνες της φύσης τους επέβαλαν παράλληλες ζωές, παράλληλες αγάπες, παράλληλες σκέψεις.
Μόνο η βροχή του θύμιζε πια εκείνη... βλέπετε είχε σχηματίσει την τέλεια κρύπτη του έρωτα τους, μακριά από βλέμματα Θεών και ανθρώπων. Κάτω απ' αυτήν αγαπήθηκαν, έπαιξαν. αγκαλιάστηκαν...ενώ τα καφέ διασκορπισμένα φύλλα είχαν στρωθεί ως άλλο χαλί για να διαβούν μαζί έως το τέλος της διαδρομής του έρωτα τους.
Ξαφνικά ο ήλιος βγήκε και παραμερίζοντας τα σύννεφα ζηλόφθονα για να δείξει σε εκείνη άλλο μονοπάτι. Εκείνη μαγεμένη από τις φωτεινές αχτίνες του που στέγνωναν τα μαλλιά της μα και την καρδιά της τον ακολούθησε αγνοώντας τις προσταγές της καρδιάς της.
Εκείνος αυτοεξορίστηκε στην δίνη του φθινοπώρου αναπολώντας το άρωμα και την υφή της κάτω από την βροχή... Κάθε Φθινόπωρο ήλπιζε...και την περίμενε στην άκρη του Ουράνιου Τόξου εκεί δηλαδή όπου οδηγούσαν τα μικρά ξερά φύλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου