Ορφανές νότες…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μπαλάντα, που οι νότες της έσφιξαν τα κορμιά μας…

Μια μπαλάντα ξεθωριασμένη από το χρόνο, όπως είναι σήμερα και ο έρωτας μας… Ο τότε έρωτας ανθούσε έτοιμος να πέσει στην φωτιά και να νικήσει τους δράκους.

Σήμερα πια ούτε η στάχτη, από την καμένη γη που αφήσαμε δεν μυρίζει πια…

Και σε πείσμα όλων των παραμέτρων της ερωτικής εξίσωσης εκείνη η μπαλάντα ξεπροβάλλει από το ταλαιπωρημένο ηχείο ως άλλη νύμφη της Άρτεμης…

Νότες και στίχοι ορφανοί πια περιπλανιούνται στο χώρο αναζητώντας το κορμί σου να το δέσουν με το δικό μου…