Απολογισμοί… διαφορετικού τύπου

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης*

Κάθομαι τώρα στο μπαλκόνι μου και παρακολουθώ το καλοκαίρι να χάνεται μέσα στο χειμώνα. Για να ξέρετε ο χειμώνας με μελαγχολεί. Ούτε καν ο ήλιος ενός χειμωνιάτικου πρωινού δεν μπορεί να με παρηγορήσει. Κάθε τέτοια εποχή συνηθίζω να κάνω απολογισμούς.

Οι απολογισμοί μπορούν κατά μία έννοια να είναι καλοί. Συνειδητοποιείς τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Μου αρέσει να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Δεν σκέφτομαι ποτέ τι δεν έχω καταφέρει.

Κοιτάζω μπροστά. Οι απολογισμοί μπορούν να είναι διαφορετικού τύπου: Απολογισμοί καριέρας, απολογισμοί οικογένειας, απολογισμοί χαρακτήρα, απολογισμοί φίλων, απολογισμοί ερωτικών σχέσεων.

Αν και στη δική μου περίπτωση, οι απολογισμοί δεν είναι ακριβώς όπως ορίζονται στα εννοιολογικά λεξικά. Θα τους χαρακτήριζα σκέψεις, καμουφλαρισμένες αναμνήσεις. 

Η ουσία είναι πως: Δεν κάνω απολογισμούς καριέρας. Το θεωρώ μάταιο. Έτσι και αλλιώς δουλεύουμε για να ζούμε, όχι το αντίθετο. Όποιος τα μπέρδεψε, έπαιξε και έχασε.

Απολογισμούς οικογένειας: Κατά ένα παράξενο τρόπο δεν σκέφτομαι το παρελθόν, αλλά πώς θα είναι στο μέλλον. Χωρίς αγωνία. Ακολουθώντας το «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Απολογισμοί χαρακτήρα: Αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι, που συνήθως έρχεται όταν έρχεται το φυσικό τέλος. Απαιτεί τρομερή αυτογνωσία για να «κρίνεις» το χαρακτήρα σου. Η αυτογνωσία που έρχεται με την εμπειρία των ετών. Στα σαράντα μου δεν έχω ίσως τη διάθεση να μπω σ’ αυτήν τη διαδικασία. Απολογισμοί ερωτικών σχέσεων: Προς Θεού δεν πρόκειται να αναφερθώ. Το κείμενο θα το επιμεληθεί η σύζυγός μου. Μακριά λοιπόν από απολογισμούς ερωτικών σχέσεων.

Απολογισμοί φίλων: Να ένα καλό σημείο που μπορώ να σταθώ για απόψε, αυτό το θλιμμένο φθινοπωρινό βράδυ. Στέκομαι περισσότερο σ’ αυτούς που έφυγαν.

Σ’ αυτούς που κάποια στιγμή εγκατέλειψαν το σκάφος. Βέβαια με την ίδια άνεση και εγώ έχω εγκαταλείψει το δικό τους σκάφος. Θυμάμαι το μεγάλωμά μου στις γειτονιές του Πειραιά. Τότε που όλα ήταν διαφορετικά.

Ήταν διαφορετικά γιατί πρώτα απ’ όλα ήμουν παιδί. Τα πράγματα εξ ορισμού περιβάλλονται από τον μανδύα της αγνότητας και της αθωότητας. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Μιχάλη. Αυτόν το μυθομανή τύπο που στα δεκατρία του είχε κοιμηθεί με το μισό γυναικείο πληθυσμό του Πειραιά.

Αυτόν που μας είπε ότι σε μια μέρα πήγε με τη μαμά και τις δύο αδελφές. Και η πλάκα είναι ότι εμείς τον πιστεύαμε. Να μια σκέψη: Που να βρίσκεται άραγε αυτός ο φίλος; Συνεχίζει να λέει τα ψέματά του, σαφώς πιο βελτιωμένα λόγω ηλικίας; Ή χάθηκε και αυτός μέσα τους ζώντας μια ψεύτικη ζωή; Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Άρη. Που ονειρευόταν να γίνει τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Βέβαια το μόνο που κατάφερε ήταν να παίξει τρίτος τερματοφύλακας στον Πολυκράτη (τοπική ομάδα του Πειραιά). Άραγε να του στοίχισε στην μετέπειτα πορεία του η ματαίωση των ονείρων του;

Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Περικλή: Το καλύτερο παιδί της γειτονιάς που έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Άραγε κατάφερε να ξεφύγει από την «παραμύθα» ή βρίσκεται σε κάποιο στενό δρομάκι κοντά στην πλατεία Ομονοίας παρακαλώντας τους περαστικούς για ένα ευρώ; Ή ακόμη χειρότερα μήπως το όνομά του βρίσκεται λαξευμένο πάνω σ’ ένα μαρμάρινο σταυρό; Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Χρήστο. Είχε μανία με τις μηχανές. Έγινε αυτό που ονειρευόταν; Οδηγός σε αγώνες; Ή μήπως η βιοπάλη τον έριξε πάνω σ’ ένα «παπάκι» εκτελώντας το ανεκτίμητο έργο του ντελιβερά; Δεν μπορώ να ξεχάσω τον εαυτό μου. Τον μικρό παιδικό εαυτό μου.

Που ονειρευόταν να γίνει εξερευνητής. Ξέρω ότι δεν τα κατάφερε. Έχει όμως την ελπίδα ότι καταφέρνει να ταξιδεύει και να ανακαλύπτει μυστικούς κόσμους χτυπώντας λέξεις στο πληκτρολόγιο, δημιουργώντας τους δικούς του κόσμους.

*Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο. Το νέο του έργο είναι οι "Δέκα εντολές", το οποίο είναι e-book free