Το βαρύ φορτίο του… «διαφορετικού»

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης*

Γράφω τις πρώτες μου λέξεις για το «Πινάκιο» ξεκινώντας με μια έμμεση διαφήμιση. «Το δάκτυλο» είναι ένα βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2015. Δεν θα αναφερθώ καθόλου στην υπόθεση…

Το μόνο που θέλω να συγκρατήσετε είναι το γεγονός ότι αναφέρεται στη διαφορετικότητα. Για αυτή την έννοια της διαφορετικότητα θέλω να γράψω. Δηλώνω πως δεν είμαι: Ψυχολόγος, ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής, ψυχασθενής, ψυχαγωγός, ψυχοπομπός και ότι έχει σχέση με τη ψυχή.

Γενικότερα το να είσαι διαφορετικός, είτε το θέλεις, είτε όχι, κοστίζει.

Ο διαφορετικός κουβαλάει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο ένα βαρύ φορτίο

Είναι εκείνος που οι νορμάλ τον δείχνουν με το δάκτυλο (ως καταδότες), είναι εκείνος που όταν περνάει χαμηλώνουν τα βλέμματα, σφίγγονται τα χείλη και τερματίζονται οι κουβέντες. Η κρίση που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία οκτώ-δέκα χρόνια είναι πολυεπίπεδη. Είναι κρίση οικονομική, είναι κρίση ταυτότητας, είναι κρίση μνήμης, είναι κρίση αυτοπροσδιορισμού, είναι κρίση αξιών. Νιώθω ότι σαν λαός κάπου έχουμε χάσει το δρόμο μας. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το γεγονός ότι οι πρόσφυγες δεν είναι αποδεκτοί στη χώρα μας. Σε μια χώρα που έχει ζήσει τους βαλκανικούς πολέμους με τις εκκαθαρίσεις των Βούλγαρων, που έχει ζήσει τον εθνικό διχασμό του 1914-1916, που έχει ζήσει την καταστροφή του ΄22, που έχει ζήσει το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που έχει ζήσει εμφύλιο, δικτατορία. Κατά μία έννοια τα τελευταία εκατό και πλέον χρόνια όλοι μας είμαστε κατά έναν τρόπο πρόσφυγες. Περισσότερο δε, με ενδιαφέρουν τα παιδιά των προσφύγων ή μεταναστών ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονομάσετε. Το να μην επιτρέπουν «γονείς» των ελληνόπουλων να παρακολουθήσουν μαθήματα τα παιδιά των προσφύγων (να μάθουν και ελληνικά πέρα από τη μητρική τους γλώσσα, να νιώσουν μια κάποια ζεστασιά, ότι δηλαδή κάποιος θέλει να τους βοηθήσει) το θεωρώ αδιανόητο. Ούτε καν ρατσισμό. Το θεωρώ ασέβεια προς τους προγόνους μας. Και ας σκεφτούμε αυτό (τελείως κυνικά): Δεν χρειάζεται να τους αγαπήσουμε, δεν χρειάζεται να τους νιώσουμε, αλλά χρειάζεται να τους δώσουμε μια ευκαιρία. Αυτό και μόνο. Η διαφορετικότητα παύει να υπάρχει εάν εμείς οι ίδιοι δούμε διαφορετικά τα πράγματα.

*Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. 

Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο και Δέκα εντολές 

Δείτε επίσης: Το «ενοχλητικό παιδί»