Μπαμπάς

*Του Άγγελου Χαριάτη

Πριν από λίγες ημέρες η κόρη μου έκλεισε τα οκτώ του χρόνια. Ο εορτασμός των γενεθλίων της έκανε το μυαλό μου να γυρίσει χρόνια πίσω. Την πρώτη ημέρα που ήρθε στον κόσμο. Θυμήθηκα την αγωνία λίγο πριν, λίγο μετά τη γέννα. Τη λύτρωση, ναι ήταν ένα καθαρό συναίσθημα λύτρωσης, που ένιωσα, όταν μου ανακοίνωσαν ότι όλα πήγαν καλά, ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Γιατί ήταν μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Ναι μπορεί από το σώμα της γυναίκας να βγήκε η μικρή, αλλά πιστέψτε ήταν σαν να γέννησα και εγώ μαζί της. Όσο παράδοξο και οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Θυμήθηκα τις δεκαεπτά ημέρες που ήταν κλεισμένη σε μα θερμοκοιτίδα μέχρι να πάρει το κατάλληλο βάρος. Τις καθημερινές μας επισκέψεις στα υπόγεια του μαιευτηρίου. Την λαχτάρα κάθε φορά που την έβλεπα.

Και ύστερα πήγα επτά φορές πίσω στο χρόνο. Τα πρώτα της γενέθλια. Που την κράταγα από τις μασχάλες για να σταθεί όρθια μπροστά από την τούρτα της και έσβησα για λογαριασμό της το πρώτο της κερί.

Τα δεύτερα γενέθλια. Τότε που στεκόταν μόνη της και έσβησε επίσης μόνη της το κερί της τούρτας και μοίραζε χαμόγελα στις γιαγιάδες, στον παππού και στη μαμά της.

Τα τρίτα γενέθλια που της χάρισαν στιγμές αμηχανίας. Βλέπετε σε εκείνο το πάρτι δεν ήταν η μοναδική μικρή. Είχε προστεθεί κι άλλη στην παρέα. Ο ανταγωνιστής της με την καλή και την κακή έννοια, ο αδελφός της.

Και ύστερα τα τέταρτα με τον αδελφό της να χώνει τα χέρια του στην τούρτα και να κλέβει την παράσταση. Με γέλια που κατέληξαν σε κλάματα.

Στα πέμπτα της γενέθλια που τα γιόρτασε παρέα με τους συμμαθητές της από το νηπιαγωγείο. Ένα παιδομάνι να γυρνάει σαν σβούρα στον παιδότοπο και να μην σταματάει πουθενά.

Και στα έκτα και στα έβδομα. Με χαμόγελα, με ευχές, με δώρα, με ειρηνική συνύπαρξη (του πήρε κάποια χρόνια για να καταλάβει ότι ο αδελφός της δεν ήταν κάποιο περαστικό παιδάκι που θα έφευγε λίγες ώρες μετά).

Και σκέφτηκα μετά εμένα, σαν γνήσιο μοναχοπαίδι που είμαι. Πόσο έχω αλλάξει μέσα σ’ αυτά τα οκτώ χρόνια. Πόσο πιο ώριμος έγινα. Καταφέρνοντας να μετρήσω τη ζωή διαφορετικά. Να βάλω νέες προτεραιότητες, να σκέφτομαι πρώτα τα παιδιά και μετά τον εαυτό μου. Πόσο μπαμπάς είχα γίνει. Και πόσο χαιρόμουν για αυτό. Και πόσο τώρα (όπως ασφαλώς και από την πρώτη στιγμή) νιώθω το βάρος της ευθύνης. 

Χωρίς να τρομάζω, χωρίς να διστάζω, χωρίς να κάνω πίσω στη πρώτη δυσκολία. Γιατί τελικά έτσι είναι οι μπαμπάδες. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι οι μπαμπάδες.

 Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο. Το νέο του έργο είναι οι "Δέκα εντολές", το οποίο είναι e-book free

Διαβάστε επίσης: Χειμώνας

Διαβάστε επίσης: Περί ανάγνωσης

Διαβάστε επίσης: Απολογισμοί… διαφορετικού τύπου

Διαβάστε επίσης: Το βαρύ φορτίο του… «διαφορετικού»