Χειμώνας

Του Άγγελου Χαριάτη*

Ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Από μικρό παιδί, δύο πράγματα μισούσα πιο πολύ. Τις Δευτέρες και τον ερχομό του χειμώνα. Μεγαλώνοντας το μόνο που κατάφερα ήταν να μετριάσω το μίσος μου για ένα από αυτά. Και όχι δεν είναι οι Δευτέρες. Οι Δευτέρες θα είναι πάντα μισητές.

Όταν αλλάζει η ώρα (τι ηλίθια επινόηση πραγματικά) νιώθω ότι πέφτω σε ένα λήθαργο. Ένα λήθαργο που διαρκεί πέντε ολόκληρους μήνες. Είμαι σε μια ημιθανή κατάσταση. Τα μόνα που μπορούν να με παρηγορήσουν είναι το διάβασμα, το γράψιμο και κάποια χειμωνιάτικα πρωινά με λιακάδα. Αναφέρομαι στον χειμώνα γιατί θυμήθηκα χειμωνιάτικες περιπλανήσεις.

Κάποτε έτυχε να γνωρίσω τον Στέλιο. Ο Στέλιος που μισούσε το καλοκαίρι και λάτρευε τον χειμώνα. Μου κίνησε την περιέργεια. Γενικά μου αρέσει να συναναστρέφομαι με «ιδιαίτερους» ανθρώπους. Και αυτός άνηκε σε εκείνη την κατηγορία.  Δεν έγινε ποτέ φίλος μου. Ίσως πιο γνωστός από τους γνωστούς.

Η πλάκα είναι ότι εμφανιζόταν την πρώτη ημέρα της αλλαγής της ώρας. Και εξαφανιζόταν την πρώτη ημέρα της εφαρμογής της θερινής ώρας. Χωρίς δικαιολογία.

Την πρώτη ημέρα με έπαιρνε τηλέφωνο. Τραβάγαμε προς την Πλάκα. Κυριακή απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει.  Κάθε χρόνο συνεπής στο ραντεβού του. Περπατάγαμε στα στενά της Πλάκας χωρίς να μιλάμε. Σαν να είχαμε δώσει όρκο σιωπής.

Οι μέρες και οι νύχτες του χειμώνα που περνούσαμε μαζί περιλάμβαναν βόλτες στο κέντρο, βραδιές ποίησης και μυθιστορημάτων. Ο μπαγάσας ήξερε σχεδόν τα πάντα που είχαν μέσα τους χειμώνα. Και αυτό μου άρεσε. Με έκανε να μην μισώ τόσο πολύ τον χειμώνα. Όχι βέβαια ότι θα τον λάτρευα ποτέ.

Και τα χρόνια περνούσαν και συνεχίσαμε να συναντιόμαστε.  Πάντα τους χειμώνες, ποτέ τα καλοκαίρια. Δεν τον είχα ρωτήσει πότε για αυτή του την ιδιορρυθμία. Να βρισκόμαστε δηλαδή μόνο τον χειμώνα. Δεν το έκρινα απαραίτητο.

«Μου έχει κάνει εντύπωση που δεν με έχεις ρωτήσει ποτέ» είπε ένα παγωμένο βράδυ του Γενάρη.

«Τι να έχω ρωτήσει;» ρώτησα απορημένος.

«Για τις χειμερινές συναντήσεις μας» είπε και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

«Δεν μου έχει περάσει από το μυαλό» είπα λέγοντας ψέματα. Σαφώς και μου είχε περάσει από το μυαλό, σαφώς και είχα αναρωτηθεί.

«Για ποιο λόγο δηλαδή προτιμώ τον χειμώνα» είπε ο Στέλιος.

«Για ποιο λόγο τελικά τον προτιμάς;» ρώτησα. Ήταν μια καλή ευκαιρία, η πιο κατάλληλη ευκαιρία για να μάθω.

«Μα για να κρύβομαι» απάντησε με φυσικότητα.

«Από τι;» ρώτησα.

«Από τους ανθρώπους» είπε και έσκυψε το κεφάλι.

Και μου είπε για τη ζωή του, για τις δυσκολίες του, για τη μοναχικότητά του, για όλα αυτά που τον πλήγωναν, για τη λύπη που κουβαλούσε μέσα του. Για τον χειμώνα που αντιπροσώπευε όλη του την παγωμάρα.

Μετά από αυτή την εκ βαθέων εξομολόγηση, έφυγε. Χωρίς να ζητήσει να τον συνοδεύσω. Και ναι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο. Το νέο του έργο είναι οι "Δέκα εντολές", το οποίο είναι e-book free

Διαβάστε επίσης: Περί ανάγνωσης

Διαβάστε επίσης: Απολογισμοί… διαφορετικού τύπου

Διαβάστε επίσης: Το βαρύ φορτίο του… «διαφορετικού»