Του Άγγελου Χαριάτη*
Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της κρίσης κοντά στα
οκτώ χρόνια. Ακόμη θυμάμαι τον πολιτικό που είπε ότι υπάρχουν λεφτά, ότι
σηκώνουμε τα μανίκια και στο τέλος υπέγραψε, χωρίς να ρωτήσει τον ελληνικό λαό,
μνημόνιο.
Όλα αυτά τα χρόνια ζούμε σε μια καθημερινή παράνοια.
Σε μια συνεχή αλλοτρίωση. Σε ένα καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Σκέφτομαι τότε που
ήμουν παιδί. Τότε στην εποχή της «αλλαγής». Ζούσαμε στην παράνοια;
Όχι. Σαν
έφηβος τη δεκαετία του ενενήντα. Ζούσαμε στην παράνοια; Και πάλι όχι. Σαν ενήλικας τη δεκαετία του δύο
χιλιάδες. Μέχρι τα μισά της όχι. Μετά μας πήρε η κάτω βόλτα. Από τη διοργάνωση
των Ολυμπιακών Αγώνων και έπειτα, μην σας πω από την εποχή των Greek statistics για
την είσοδό μας στη νομισματική ένωση. Εκεί κάπου ήταν η αρχή της παράνοιας που
συνεχίζει να συμβαίνει, και θα εξακολουθήσει να συμβαίνει μέχρι να… Μέχρι να
επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας. Μέχρι να καταλάβουμε τι ακριβώς πήγε στραβά
και οδηγηθήκαμε σ’ αυτό το σημείο. Μέχρι να καταλάβουμε ποιοι στ’ αλήθεια
είμαστε, ποιοι στ’ αλήθεια θέλουμε να γίνουμε, που πάμε, που θα θέλαμε να πάμε.
Η σημερινή κρίση είναι πρώτα απ’ όλα κρίση
ταυτότητας, κρίση αξιών. Ίσως αυτό να είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που
γίνεται πιο έντονο στην περίπτωση της χώρας μας, λόγω των οικονομικών
δυσκολιών.
Θα πρέπει να ορίσουμε ο κάθε ένας από εμάς χωριστά
και ως κοινωνικό σύνολο ποια ταυτότητα θα πρέπει να επιλέξουμε. Θα πρέπει να
ορίσουμε επίσης ποιες αξίες θέλουμε να κρατήσουμε και ποιες να απορρίψουμε.
Η ρήση του «μαζί τα φάγαμε» βρίσκει πλήρη εφαρμογή.
Χωρίς να θέλω να γίνω απόλυτος και δογματικός πιστεύω ότι όλοι μας, άλλος
λιγότερο, άλλος περισσότερο βοηθήσαμε στο φαγοπότι. Με τη συνέργεια, με την
ανοχή, με την πράξη, με την αδιαφορία.
Ωραία μάς τα λες, θα πει κάποιος. Τώρα τι μπορούμε
να κάνουμε; Πώς θα βγούμε από αυτό το τέλμα; Δεν θα μιλήσω για το οικονομικό
κομμάτι, αν και έχω παρακολουθήσει σχετικά μαθήματα οικονομίας. Για να μπορέσουμε
να βγούμε από το τούνελ θα πρέπει να επαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας
λέξεις όπως: «Φιλότιμο», «αλτρουισμός», «ελεημοσύνη», «τιμιότητα», «αλήθεια»
και τόσες άλλες. Αλλά φυσικά δεν φτάνουν μόνο οι λέξεις. Οι λέξεις είναι απλώς
το φυτίλι.
Οι πράξεις είναι το υλικό που δημιουργεί την έκρηξη.
Μια έκρηξη εκ νέου εύρεσης ταυτότητας και αξιών.
*Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο. Το νέο του έργο είναι οι "Δέκα εντολές", το οποίο είναι e-book free
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου