Κώστας Ζδράλης: Οι «ανηφόρες» πρέπει να γίνουν τρόπος ζωής

«Δεν μπορούμε να δούμε τι κρύβεται πίσω και πέρα από το βουνό αν δεν τις ανέβουμε»

Σε ένα γράφημα τα επιτεύγματα του Κώστα Ζδραλή

Ο Κώστας Ζδραλής είναι αθλητής της ποδηλασίας και από τότε που θυμάται τον εαυτό του κάνει…πετάλι!

Ο ίδιος ανήκει στην ομάδα του Παναθηναϊκού και μέσω του Πινακίου δηλώνει την ενόχληση του που η ποδηλασία ως άθλημα δεν έχει απήχηση από τα Μέσα με αποτέλεσμα όλο και λιγότερα να είναι τα παιδιά που ασχολούνται μαζί της σε επίπεδο πρωταθλητισμού. 

Παράλληλα τονίζει πως στην ζωή πρέπει να τολμάμε να ανέβουμε τις ανηφόρες καθώς μόνο έτσι θα ατενίσουμε την θέα από ψηλά, από την κορυφή. 

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Σύνθεση εικόνας: Κώστας Ζδραλής

Κάνει επίσης λόγο για την ποδηλατική παιδεία που έχουν η Καρδίτσα και τα Τρίκαλα. Ο Κώστας έχει το όνειρο του, το ποδήλατο του και τραβά ρότα προς τα όνειρα του... Ας κάνουμε μια ποδηλατάδα μαζί του!

Κώστα Ζδράλη, είσαι αθλητής της ποδηλασίας. Από πόσο χρονών ασχολείσαι και γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο άθλημα;

Ο Κώστας Ζδραλής εν δράση

«Από τότε που με θυμάμαι υπάρχει το ποδήλατο στη ζωή μου, είναι κάτι που το αγαπώ από μικρό παιδί και μου αρέσει πολύ. Δυστυχώς ασχολούμαι με την αθλητική ποδηλασία τα τελευταία επτά χρόνια και θεωρώ πως αυτό είναι απόρροια της κατάστασης που επικρατούσε και επικρατεί στην ελληνική ποδηλασία. Εν ολίγοις θεωρώ ότι είναι σπάνιο νέα παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημα καθώς δεν υπάρχει καμία ενημέρωση και επικρατεί άγνοια για την αθλητική ποδηλασία τόσο από τους γονείς όσο και από τα παιδιά».

Συμμετέχεις σε κάποια ομάδα;

«Είμαι στην ομάδα του Παναθηναϊκού τα τελευταία τέσσερα χρόνια. 

Είναι μια ομάδα με διακρίσεις στην ποδηλασία καθώς ξεκινάει πολλά χρόνια πριν, την πορεία της στο συγκεκριμένο χώρο. Η συμμετοχή μου στην ποδηλατική ομάδα του Παναθηναϊκού με έχει βοηθήσει αρκετά στην εξέλιξη μου ως ποδηλάτη, έγινα πιο έμπειρος αγωνιστικά, αποκόμισα χρήσιμες συμβουλές και πληροφορίες από παλιότερους και πιο έμπειρους ποδηλάτες, ενώ το πιο σημαντικό είναι ότι δημιουργήθηκαν δυνατοί δεσμοί φιλίας με συναθλητές».

Έχεις αποσπάσει κάποιες διακρίσεις; Μπορείς να τις μοιραστείς μαζί μας;

«Δεν θα έλεγα ότι έχω κάποια σπουδαία διάκριση, έχω καταφέρει σε κάποιους αγώνες να βρεθώ στο βάθρο όπως είναι ο αγώνας Ακρόπολη-Σούνιο, άλλα το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι σαν ποδηλάτης προσπαθώ και τι πιο πολλές φορές το καταφέρνω, να νικάω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δηλαδή θέτω στόχους που αφορούν να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό καθώς όσο μεγαλώνεις είναι δύσκολο να ανταγωνιστείς ένα νεαρό αθλητή, άλλα είναι πολύ πιο δύσκολο να βελτιώνεσαι αντί να χειροτερεύεις».

Τι είναι αυτό που φταίει και η ποδηλασία δεν είναι διαδεδομένο ως σπορ;

«Η ποδηλασία είναι ένα ελάχιστα διαδεδομένο και κλειστό σχετικά άθλημα που αφορά συγκεκριμένο κοινό, αφήνει αδιάφορη την πλειοψηφία και τείνει να γίνεται ενοχλητικό πολλές φορές, ειδικά όταν οι αγώνες ή οι προπονήσεις των αθλητών γίνονται σε δημόσιες οδούς. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχει διαμορφωθεί μια υγιής  ποδηλατική κουλτούρα ώστε το κοινό να ασχοληθεί με την ποδηλασία είτε ενεργά είτε σαν θεατές, επίσης στα παιδιά παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα άγνωστο άθλημα όταν το βασικό εργαλείο του αθλήματος είναι το πρώτο και ίσως καλύτερο τους παιχνίδι. Προφανώς είναι κι εδώ εμφανής, όπως σε πολλούς άλλους χώρους, η απουσία κάποιου κεντρικού συντονιστικού οργάνου της πολιτείας με σκοπό την ανάδειξη και τη σταδιακή ανάπτυξη της αγωνιστικής ποδηλασίας, τη μελέτη και τη διαμόρφωση ιδανικών συνθηκών και χωρών ώστε να ποδηλατούμε σωστά και με ασφάλεια, την ενημέρωση του κοινού σχετικά με τα οφέλη της ποδηλασίας, την επαφή  γονέων και παιδιών με το άθλημα και την κατάρτιση ανθρώπων που ήδη ασχολούνται με το άθλημα».

Σου έχει συμβεί κάποιο απρόοπτο σε κάποιον αγώνα;

«Ένας ποδηλατικός αγώνας επιφυλάσσει πολλά, σπάνια θα είναι ήρεμος η χωρίς απρόοπτα. Ένα σκασμένος λάστιχο, ένα τεχνικό πρόβλημα, μια επαφή με κάποιον ποδηλάτη ή έντονα καιρικά φαινόμενα αποτελούν προβλήματα συχνά για εμάς τους ποδηλάτες. Πιο συγκεκριμένα, θυμάμαι μια χρόνια στο γύρο θυσίας (Πάτρα-Καλάβρυτα) έπαθα λάστιχο, έχασα το υπόλοιπο γκρουπ, στη συνέχεια βγήκα εκτός διαδρομής για κάποια χιλιόμετρα και όταν επανήλθα μέσα στη διαδρομή έπαθα δεύτερο λάστιχο με αποτέλεσμα να χαθεί όλος ο αγώνας...»

Ποια είναι η πιο δύσκολη διαδρομή που έχεις κάνει;

«Έχω κάνει πολλές διαδρομές όπως όλοι οι ποδηλάτες. Σίγουρα μια διαδρομή την βιώνεις διαφορετικά στην προπόνηση από ότι στον αγώνα, επίσης οι καιρικές συνθήκες μπορούν να μεταμορφώσουν μια εύκολη διαδρομή. Θα έλεγα ότι από τις πιο δύσκολες διαδρομές για μένα αποτελεί ο ομφάλιος (γύρος του Παρνασσού με αφετηρία/τερματισμό τους Δελφούς) και συγκεκριμένα στον αγώνα του 2015 όπου επικρατούσαν ακραίες καιρικές συνθήκες, από ψιλόβροχο μέχρι χαλάζι ενώ σε μεγάλο υψόμετρο υπήρχε συνεχής ομίχλη και παρά πολύ κρύο. Σε συνδυασμό με την απαιτητική διαδρομή γινόταν μια δύσκολη δοκιμασία για όλους τους ποδηλάτες».

Στην Αθήνα αλλά και στα υπόλοιπα αστικά κέντρα θαρρείς πως ο κόσμος σέβεται τον ποδηλάτη στον δρόμο, ή είναι έξω από την κουλτούρα μας και αν είναι πως μπορεί να αλλάξει αυτό;

«Η αντίληψη του κόσμου για το ποδήλατο είναι σχεδόν κοινή σε όλη τη χώρα. Συγκεκριμένα στην Αθήνα λόγω του αυξημένου πληθυσμού το πρόβλημα διογκώνεται. Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος δεν σέβεται κανέναν στο δρόμο και όταν συμβαίνει το αντίθετο είναι η εξαίρεση. Πλέον δεν είναι θέμα μόνο κουλτούρας ή άγνοιας του αθλήματος της ποδηλασίας, άλλα είναι θέμα σεβασμού προς το συνάνθρωπο είτε αυτός είναι ποδηλάτης, είτε οδηγός άλλου οχήματος είτε ακόμη χειρότερα κάποιος άνθρωπος με ειδικές ανάγκες (τυφλός, ηλικιωμένος, ανάπηρος κ.λπ.) 

Το πρόβλημα δεν είναι μίας πόλης ή ενός μόνο τόπου, χρειάζεται ενημέρωση από πολύ νωρίς τόσο στα σχολεία όσο και στις οικογένειες, χρειάζεται ο άνθρωπος είτε πεζός, είτε ποδηλάτης είτε οδηγός άλλου οχήματος να καταλάβει ότι δεν κινείται μόνος και να δώσει χώρο και στους άλλους, να σεβαστεί ο οδηγός τον ποδηλάτη, ο ποδηλάτης τον πεζό, ο πεζός τους οδηγούς και όλοι αυτοί τους ΑΜΕΑ».

Στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα το ποδήλατο είναι τρόπος ζωής, το ζηλεύεις αυτό; Επίσης σε χαροποιεί που οι πληθυσμοί δύο ελληνικών πόλεων μετακινούνται με το ποδήλατο τους;

«Πράγματι οι συγκεκριμένες πόλεις αποτελούν δυο καλά παραδείγματα ανάπτυξης της ποδηλατικής κουλτούρας. Παρόλα αυτά αντιμετωπίζουν και αυτές οι πόλεις προβλήματα συμπεριφοράς απέναντι σε ποδηλάτες και παρά το πλήθος των ανθρώπων που κάνουν ποδήλατο δεν υπάρχει και ο ανάλογος σεβασμός ή η προσοχή που χρειάζεται στο δρόμο. Σίγουρα όμως είναι μια καλή βάση ώστε να αναπτυχθεί η ποδηλασία και να εξαπλωθεί ομαλά».

Η ζωή μας είναι ποδήλατο σε ανηφορικό δρόμο πια;

«Σαν ποδηλάτες λατρεύουμε τις ανηφόρες, είναι αυτές που μας κάνουν καλύτερους, ικανότερους και μας οδηγούν στην κορυφή του βουνού. Η άφιξη στην κορυφή για ένα ποδηλάτη είναι λύτρωση, είναι ικανοποίηση και αποτελεί το σημείο στο οποίο θα απολαύσεις τη θέα. 

Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τη ζωή, καλώς ή κακώς χωρίς το πέρασμα από την ανηφόρα δεν μπορούμε να δούμε τι κρύβεται πίσω και πέρα από το βουνό. Χρειάζεται υπομονή, θέληση, δύναμη και γνώση».

Τέλος, πως θα έπειθες τα νέα παιδιά για να ασχοληθούν με την ποδηλασία;

«Θεωρώ πως δεν χρειάζεται να τα πείσω. Τα παιδιά ξέρουν το ποδήλατο καλύτερα από τους ενήλικες που προτιμούν να το ξεχνούν. Γνωρίζουν ακριβώς τι τους προσφέρει και το αγαπούν. Το ζητούμενο είναι να συνεχίζουν να κάνουν ποδήλατο μεγαλώνοντας και γιατί όχι, να ασχολούνται και επαγγελματικά με την αγωνιστική ποδηλασία».