Λίγο πριν πέσουν οι μάσκες

Κείμενο και φωτογραφίες: Ερωδίτη Παπαποστόλου

Αυτές τις μέρες, οι μάσκες και οι μασκαράδες έχουν την τιμητική τους. Υπερήρωες, κλόουν, ιππότες, πριγκίπισσες, και κάθε λογής πλάσματα της φαντασίας και των παραμυθιών ξεχύνονται στους δρόμους και στις πλατείες κάνοντας παρέλαση μπροστά στο χαρούμενο πλήθος. Ο βασιλιάς καρνάβαλος ρίχνει τις πονηρές ματιές του μέχρι να έρθει η στιγμή να καεί στην πυρά όπως οι μάγισσες τον Μεσαίωνα. 

Παγωμένα χαμόγελα που αστράφτουν μέσα στην ψεύτικη χρυσόσκονη…πλαστικά δάκρυα ζωγραφισμένα κάτω από άδειες κόγχες ματιών… προσωπεία που άλλοτε αποπνέουν τρόμο, κι άλλοτε απάθεια εξίσου τρομακτική…άραγε μόνο τώρα φοράμε μάσκες; Πίσω από τη μάσκα, κρύβουμε πολλές φορές την πιο βαθιά φαντασίωσή μας, ή τον ψυχικό μας κόσμο… Πόσες φορές, δεν προσποιηθήκαμε ένα ψεύτικο χαμόγελο, ή μια ψεύτικη στενοχώρια; Πόσες φορές δεν κλείσαμε τα μάτια κι ευχηθήκαμε να αλλάξουμε αυτό που είμαστε, έστω για μερικά λεπτά και να ζήσουμε το απίθανο;

Τα βράδια της Αποκριάς, οι σκέψεις μας γίνονται χάρτινα πρόσωπα που χορεύουν σαν τρελά γύρω μας, κι εμείς βυθιζόμαστε σε ένα πολύχρωμο ωκεανό περνώντας το όριο που χωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα. Κρυβόμαστε πίσω από το προσωπείο που έχουμε διαλέξει, κι αφήνουμε ελεύθερο τον εσωτερικό μας  κόσμο να βγει στην επιφάνεια και να πάρει τον έλεγχο.. Γινόμαστε ένα με το μασκαρεμένο πλήθος, κι ανταλλάσσουμε σπινθηροβόλα βλέμματα που υπόσχονται πολλά. χωρίς να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ποιος είναι ποιος. 

Πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφήνουμε πίσω τις αναστολές μας σπάζοντας τις αλυσίδες που μας κρατούν δεμένους σε χιλιάδες κομμάτια,  μέχρι να έρθει η στιγμή να καούμε κι εμείς στην πυρά μαζί με τον Βασιλιά Καρνάβαλο, να φορέσουμε τα παλιά μας προσωπεία και να επιστρέψουμε στη μασκαράτα μας…