Είναι στιγμές που απορώ πραγματικά για το επίπεδο της ελληνικής
δημοσιογραφίας. Δεν είναι και λίγες αυτές που τίτλοι υπερβολικοί πιάνονται από μία
λέξη του εκάστοτε κειμένου αντιστρέφουν νοήματα και βγαίνουν εκτός θέματος ή
στέκονται στο χείλος του πλαισίου.
Αυτό πάντα χαλούσε (και συνεχίζει να χαλά) την αισθητική μου.
Θεωρώ πως δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα αυτό.
Κάποτε ένας διευθυντής μου είχε πει πως για να πατήσεις γερά
στον χώρο πρέπει να σέβεσαι τον συνομιλητή σου, να τον προστατεύεις από
συντακτικά και λεκτικά ατοπήματα και να τον εξυψώνεις σε αντάλλαγμα της εμπιστοσύνης
του.
Αυτά τα λόγια του αποτελούν όχι βάση μου αλλά Ευαγγέλιο.
Δυστυχώς όμως θλίβομαι όταν συναντώ το αντίθετο, αφού ξέρω
πως οι «αλμυροί» τίτλοι είναι φιλοσοφία κάποιων συναδέλφων με σκοπό να κεντρίσουν
το ενδιαφέρον.
Τσαλαπατούν αυτόν που τους μιλάει και βγάζουν συμπεράσματα
φανταχτερά με σκοπό να προσελκύσουν το μάτι…Όμως δεν έχουν αντιληφθεί πως αυτή
η τακτική δεν είναι νόμος της Δημοσιογραφίας αντιθέτως τιμωρεί όποιον την
ακολουθεί.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου