*Του Παναγίωτη Μπαρμπαγιάννη
Αρχή. Ένα σημείο έναρξης μίας πράξης. Για να υπάρξει αυτό,
δεχόμαστε άμεσα και το αντίθετο του, το τέλος. Για κάθε τέλος υπάρχει ένα νέο
ξεκίνημα και πάλι πίσω. Και τώρα θα μου πεις ‘τι φιλοσοφικά αποφθεύγματα και
τούμπανα’. Δίκιο θα σου δώσω αλλά αυτή είναι και για μένα μία αρχή, οπότε
μπαίνω, και καλά, δυναμικά. Και αφού φιλοσόφησα τόσο ώστε να συνεχίσεις την
ανάγνωση ως εδώ, μπαίνω στο ψητό.
Ονομάζομαι Παναγιώτης και μένω σύνορα Νέου Κόσμου και Νέας
Σμύρνης. Νέα και τα δύο, είπα να μπω κι εγώ στη μέση. Εδώ και λίγο καιρό, αργά
το βράδυ, πηγαίνω βόλτα σε ένα μεγάλο πάρκο δύο στενά πιο πάνω. Λίγο η ζέστη,
λίγο η ανάγκη για περπάτημα και παρατήρηση, λίγο οι πολλές αλλαγές που συμβαίνουν
γύρω μας με οδήγησαν στο να βάλω αθλητικά και να το παίξω τυπάς με ακουστικά
και μουσική στο τέρμα. Περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα, στις πλάκες του
πεζόδρομου, στις δύο ουρές των ATM (η μία για πριν τις δώδεκα και η άλλη για το
μετά), μου ‘σκασε στο κεφάλι σκέψη που την αναλύω παρακάτω.
Εδώ και μέρες βλέπω τον κόσμο να κουβεντιάζει, να αποκτά
πολιτική γνώμη (έστω και επιφανειακή), να παίρνει θέση χωρίς πολλές φορές να
έχει πρόθεση αλλά και να δίνεται με όλο του το είναι σε συζητήσεις χωρίς τέλος.
Ίσως έτσι είναι οι πολιτικές αναζητήσεις του καθενός, ίσως πάλι να μην ξέρει
ποιο τέλος να επιλέξει. Θέλουμε ή όχι, μαζευτήκαμε σε παρέες, κοιτάξαμε τους
συνομιλητές μας στα μάτια, διαφωνήσαμε με επιχειρήματα και συμφωνήσαμε με
κάποιους πιο πολύ.
Αλλά και πάλι, οι συζητήσεις αυτές δεν καταλήγουν πουθενά,
όχι γιατί ίσως δεν έχουν τέλος, αλλά γιατί μπορεί να μη θέλουμε εμείς να τους
το δώσουμε. Κι έτσι όπως περπάταγα κάνοντας το καθήκον της εσωτερικής
αναζήτησης μετά από μία κουραστική ημέρα, σκάει η ιδέα. Άραγε όντως δεν θέλουμε
το τέλος ή φοβόμαστε την αρχή που θα έρθει με αυτό;
Για παράδειγμα έχεις στο τραπέζι μία πίτσα όλη δική σου. Τη
θες. Σίγουρα τη θες. Κι όμως, δεν θα τη φας, όχι γιατί φοβάσαι ότι θα την
τελειώσεις όλη μόνος σου, αλλά γιατί αυτό θα σημάνει την έναρξη μίας επόμενης
ημέρας τύψεων, φουσκωμάτων, άφθονου νερού και γεύματος δύο μόνο φρούτων. Και
δίκιο θα έχεις. Η αρχή λοιπόν. Ίσως αυτό να ‘ναι. Ο φόβος της νέας αρχής. Κι
όλο παρατείνεται το τέλος. Και συνέχεια αναρωτιέμαι, περπατώντας ανάμεσα σε
δρόμους, ανθρώπους όρθιους και στοιχισμένους, ανάμεσα σε φυλλάδια παλιά με ναι
και όχι, εάν όντως το τέλος, τέλος δεν
έχει, γιατί να φοβάμαι αυτό το ένα και μοναδικό σημείο έναρξης μίας πράξης.
Γιατί να φοβάμαι την αρχή;
*Ο
Παναγιώτης Μπαρμπαγιάννης ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εργοθεραπευτής
Σπούδασε στο Εργαστήρι Παιδαγωγικής Θεάτρου και Θεατρικού Παιχνιδιού «Λάκης Κουρετζής» και συμμετέχει σε ομάδες θεατρικού παιχνιδιού με την ιδιότητα του εμψυχωτή. Πήρε μέρος στο studio συγγραφής θεατρικού έργου του Εθνικού Θεάτρου τον χειμώνα του ΄15. Το 2012 ανέβηκε το έργο του Μόνος μου και κάτι ψιλά από τη θεατρική ομάδα «Χτύπος» και το 2014 το Μου 'πες κι εγώ από τη θεατρική ομάδα «med ά» στον Πολυχώρο Vault Theatre Plus. Επίσης ήταν μέλος της ομάδας τελειοφοίτων του Θεάτρου Ημέρας στη συγγραφή του έργου Ταξιδεύοντας με την Πηνελόπη Δέλτα (παιδική παράσταση, χειμώνας 2014-2015). Πριν λίγο καιρό εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Μου ΄πες κι εγώ».
Σπούδασε στο Εργαστήρι Παιδαγωγικής Θεάτρου και Θεατρικού Παιχνιδιού «Λάκης Κουρετζής» και συμμετέχει σε ομάδες θεατρικού παιχνιδιού με την ιδιότητα του εμψυχωτή. Πήρε μέρος στο studio συγγραφής θεατρικού έργου του Εθνικού Θεάτρου τον χειμώνα του ΄15. Το 2012 ανέβηκε το έργο του Μόνος μου και κάτι ψιλά από τη θεατρική ομάδα «Χτύπος» και το 2014 το Μου 'πες κι εγώ από τη θεατρική ομάδα «med ά» στον Πολυχώρο Vault Theatre Plus. Επίσης ήταν μέλος της ομάδας τελειοφοίτων του Θεάτρου Ημέρας στη συγγραφή του έργου Ταξιδεύοντας με την Πηνελόπη Δέλτα (παιδική παράσταση, χειμώνας 2014-2015). Πριν λίγο καιρό εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Μου ΄πες κι εγώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου