Σταυρούλα Ζάμπρα: Ας μας αφήσουν να χορεύουμε με πόδια γυμνά πάνω από τη θάλασσα

«Η αισθητική του Πάνου Κοκκινόπουλου είναι τέχνη»

«Την θαυμάζω. Είναι σταθμός. Ένα κεφάλαιο από μόνο του. «Νανά Παλαιτσάκη…» Πάντα θα είναι ο συνδετικός κρίκος με ότι καλό ήρθε και με ότι θα έρθει....»

«Πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς». Εύχομαι να είμαι εχθρός!».

Ο δρόμος που έχει επιλέξει είναι δύσκολος, είναι όμως αυτός που καταλήγει στα άστρα…Η  ίδια έχει στις αποσκευές της τα όνειρα της και μπόλικη χρυσόσκονη διαβατήρια που θα την οδηγήσουν στην επιτυχία.

Συνέντευξη και φωτογραφίες: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος για το Πινάκιο

Ο λόγος, μα για την Σταυρούλα Ζάμπρα μια νέα ηθοποιό η οποία διαθέτει έντονα ανήσυχο πνεύμα. Αυτή την περίοδο μάλιστα τελειώνει το πρώτο της βιβλίο, ενώ παράλληλα συμμετέχει σε παιδική παράσταση, ετοιμάζεται για το μεγάλο άλμα στην μικρή οθόνη. Μάλιστα αρθογραφεί και σε sites μεγάλης εμβέλειας. Η ίδια μιλά στο Πινάκιο για την πορεία της, για τον έρωτα, για τις επιλογές της μα και για την αγαπημένη της Νανά Παλαιτσάκη (σ.σ η οποία της έδωσε πεδίο για να αποτυπώνει τις σκέψεις της). 

Σταυρούλα Ζάμπρα συστήσου μας…Ποια είσαι; Με τι ασχολείσαι;

«Γεννήθηκα 23 Οκτωβρίου το 1984 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Μιας κλασικής παραδοσιακής οικογένειας. Με παππού, γιαγιά, σκυλάκια και γατάκια. Έχω μια αδερφή δυο χρόνια μεγαλύτερη μου, την Ειρήνη. Είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσε χωρίς κομπιούτερ και κινητά τηλέφωνα. Θυμάμαι τον εαυτό μου με μελανιασμένα γόνατα από το παιχνίδι στο χώμα. Μοιάζει λίγο με το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Η μαμά, φροντίδα στο σπίτι και ο μπαμπάς στη δουλεία. Καλοκαίρια, Χριστούγεννα, Πάσχα στο χωριό. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Δεν είχε καμία σχέση η ζωή μου με τα σημερινά παιδιά. Αν και οι γονείς μου, δίχως πτυχία, ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι. Μου έδωσαν την πλήρη ελευθερία έκφρασης. Κάπως έτσι στην τρίτη δημοτικού πήγα στο θεατρικό εργαστήρι του δήμου Τρικάλων. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια του θεάτρου... Λίγα χρόνια αργότερα βρισκόμουν στην επαγγελματική θεατρική ομάδα. Ο πρώτος μου μεγάλος σταθμός ήταν ο σκηνοθέτης Αλέξης Μίγκας. Μεγάλος δάσκαλος. Μόλις είχε φύγει από το κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδας γυρίζοντας πια στην πατρίδα του. 15 σχεδόν χρόνια μετά ζω στην Αθήνα. Έχω τελειώσει την δραματική σχολή Αθηνών του Γ.Θεοδοσιάδη. Εργάζομαι ως ηθοποιός και ως αρθογράφος σε διάφορα γνωστά site. Εδώ και ένα χρόνο εργάζομαι στο likewoman. Gr. Έχω γράψει και θεατρικά έργα. Το πρώτο μου: "Με τη Βούλα.." ανέβηκε το 2011 στο θέατρο Βικτώρια σε σκηνοθεσία Γιάννη Μποσταντζόγλου».

Τι ήταν αυτό που σε ώθησε για να γίνεις ηθοποιός;

«Δεν ξέρω ακριβώς. Θυμάμαι όμως οτι αισθανόμουν πολύ διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Όταν οι φίλοι μου στην εφηβεία δοκίμαζαν τσιγάρα και μεθούσαν εγώ έγραφα ημερολόγια και έκανα πρόβες. Είχα ανάγκη από κάτι άλλο...και το βρήκα εκεί!».

Μπορείς να μας περιγράψεις τα πρώτα δευτερόλεπτα όταν πάτησες στο σανίδι;

«Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή ήταν στα 15 μου. Σε ένα τεράστιο θέατρο με ένα πολύ δύσκολο έργο. Τις "γυναίκες" της Γαλάτειας Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μίγκα. Μονόλογοι. Έκανα την μικρότερη αδερφή. Με είχαν επιλέξει από το θεατρικό εργαστήρι. Είχα την τύχη να βρεθώ στην επαγγελματική ομάδα από νωρίς. Ένιωσα να τρέμουν τα χεριά και τα πόδια μου. Αμηχανία. Όλα τα συμπτώματα του έρωτα δηλαδή. Μετά από λίγο χαλάρωσα.... Στη σκηνή φτάνεις στο σημείο του οργασμού. Απλά δεν είναι πάντα καλές οι μέρες».

Αυτή την περίοδο που παίζεις; Πες μας λίγα λόγια για το έργο αυτό;

«Φέτος είμαι με το παιδικό θέατρο Εκόντες και την παράσταση "Σώστε τους ήρωες" σε κείμενο και σκηνοθεσία του Στάθη Αναστασίου. Κάναμε κάποιες παραστάσεις στο θέατρο Άνεσις και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Είναι ένα θεατρικό για μικρούς και μεγάλους. Με τρομερά μηνύματα. Πρωταγωνιστεί ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες. Στο καροτσάκι. 

Ο παππούς του το στέλνει σε ένα φανταστικό ταξίδι. Εκεί συναντάει όλους τους παιδικούς του ήρωες. 

Όπως τη Χιονάτη που την κάνω εγώ. Συμβαίνει κάτι και είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τους ήρωες. 

Στο τέλος διαπιστώνουμε πως το μόνο όπλο που έχει ο άνθρωπος για να βοηθήσει κάποιον είναι η καρδιά. Ούτε τα πόδια, ούτε τα χέρια. Εκπληκτική παράσταση. Επίσης έχω ξεκινήσει πρόβες για την καινούργια παράσταση την καινούργια σεζόν με την ίδια ομάδα και βρίσκομαι στην προετοιμασία τηλεοπτικής εκπομπής».

Έχεις πάρει ποτέ ένα ρόλο που δεν σου άρεσε;

«Όχι. Δεν έχω πάρει ρόλο που δεν μου άρεσε. Έτσι και αλλιώς κάθε ξεχωριστός χαρακτήρας είναι μια καινούργια περιπέτεια για τον ηθοποιό. Ένας μαγικός κόσμος. Έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές πέραν του δικού σου χαρακτήρα. Είναι υπέροχο. Έχω αρνηθεί όμως να παίξω σε δικό μου έργο. Μετά από μεγάλη παρότρυνση του Γιάννη Μποσταντζόγλου που το σκηνοθετούσε. Στο τέλος του έργου η ηρωίδα περιγράφει το θάνατο του πατέρα της. Μου ήταν αδύνατον λοιπόν να σκοτώνω σε κάθε παράσταση τον εαυτό μου περιγράφοντας την μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μου. Εκείνη του πατέρα μου». 

Αν σου πρότειναν έναν ακραίο ρόλο στην 10η εντολή θα αποδεχόσουν την πρόταση;

«Στο παρελθόν έχω αρνηθεί τηλεοπτικό γυμνό. Παραγωγός μεγάλου καναλιού μου είχε πει "κρίμα! Star δεν θα γίνεις ποτέ. Μια ζωή θεατρίνα θα είσαι..." Βλέποντας την εξέλιξη της συναδέλφου που δέχτηκε το ρόλο επιβεβαιώνομαι για την επιλογή μου. Περισσότερο απασχολεί ακόμα και σήμερα το κρεβάτι της παρά η δουλειά της. Αν αυτό είναι star δηλώνω αντιstar μέχρι το κόκκαλο. Όσο για την δέκατη εντολή θα σου πω ναι. Η αισθητική του Πάνου Κοκκινόπουλου είναι τέχνη». 

Η τέχνη έχει όρια ή όχι; Τεκμηρίωσε μας την άποψη σου;

«Ευτυχώς οι καλλιτέχνες έχουν την τάση να παραβιάζουν τα όρια.

Μας φυλακίζουν που μας φυλακίζουν οι συνθήκες της καθημερινότητας, ας μας αφήσουν τουλάχιστον να χορεύουμε με πόδια γυμνά πάνω από τη θάλασσα...».

Στην Ελλάδα του 2015 ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει το κουμπί της επανεκκίνησης της κοινωνίας; Και αν ναι, πώς μπορεί αυτό να γίνει;

«Θέλω τόσο πολύ να απαντήσω "ναι, μπορεί.." Μα μέσα μου κάτι με εμποδίζει. Δεν τα κατάφερε ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και πολλοί άλλοι.... Θα μπορέσουμε εμείς;! Μακάρι....»

Αν είχες μία οντισιόν αλλά με κόσμο στην Γερμανία, θα επέλεγες έναν ρόλο-μήνυμα για να σκιαγραφήσεις την κατάσταση που επικρατεί εδώ;

«Φυσικά. Όπου γη και πατρίς... Αλήθειες να λέγονται. Τώρα τελευταία διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ και νομίζω τα λέει όλα. Σας το καταθέτω...

«Πιστεύω πως εάν ήμουν δεκαοχτώ χρονών, ο περιρέων ζόφος - αυτό το αηδιαστικό χαρμάνι μίρλας και οργής, που κυριαρχεί στη χώρα- θα με άφηνε παγερά αδιάφορο. Θα μου ήταν απλώς αδιανόητο να ξοδέψω τα καλύτερα μου χρόνια στη χώρα των ξαναζεσταμένων ιδεών και του μπαγιάτικου πάθους. Εάν είχα φράγκα, θα πήγαινα έξω για σπουδές. Εάν όχι, θα έβγαζα ναυτικό φυλλάδιο. Και -τι παράδοξο- η απουσία μου θα βοηθούσε την Ελλάδα αφού θα μού επέτρεπε να μην τη σιχαθώ οριστικά.

Χρήστος Χωμενίδης»».

Τι σε χαλάει στην πολιτική;

«Η πολιτική των πολιτικών. Όπως πολύ σωστά είπε ο Νίτσε

«Πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς». Εύχομαι να είμαι εχθρός!».

Σε ενοχλεί που στην τηλεόραση ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα;

«Νομίζω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο. Βλέπω πολλά νέα παιδιά πια στην τηλεόραση. Και αυτό συμβαίνει γιατί πια δεν πληρώνονται οι ηθοποιοί όπως παλιά. Οι νέος ηθοποιός θα παίξει και τζάμπα. Ποντάρουν στην ελπίδα του νέου...| 

Οι ωραίες γυναίκες που διαθέτουν ισχυρή προσωπικότητα φοβίζουν τους άντρες;

«Φοβίζουν ναι. Και δεν έχω καταλάβει το λόγο. Ειλικρινά σου το λέω. Μόνο μια ισχυρή γυναίκα μπορεί να υποταχτεί σε έναν άντρα. Μόνο μια γυναίκα που έχει βγει στη ζωή και έχει στύψει την πέτρα μπορεί να μεγαλώσει παιδιά. Μόνο μια ισχυρή γυναίκα μπορεί να είναι διαχρονικά ποθητή.

Οι περισσότεροι όμως συμβιβάζονται σε ένα ήσυχο μεγάλο σπίτι με ηλιακό θερμοσίφωνα περιφέροντας τριγύρω άνθρωποι με νεκρά κύτταρα. Ύπνος πλάτη-πλάτη αλλά τουλάχιστον η σύντροφος κοιμάται (τον ύπνο του δικαίου) χωρίς καμία απορία για τη ζωή. Μα ζωή είναι αυτή;! Κάπως έτσι μεγαλώνουν παιδιά ενοχικά, μίζερα και αυτοκαταστροφικά. Μου έχουν πει και μένα ότι με φοβούνται. Έφυγα νύχτα... 

Φοβούνται όσοι στο βάθος ξεκουράζονται πάνω σε ένα ασφαλές -δίχως ρίσκο- μέλλον. Το λες και θάνατο!».

Έχεις ερωτευτεί δυνατά ή ακόμη περιμένεις τον μεγάλο έρωτα;

«Πάντα ερωτεύομαι δυνατά. Απλά μεγαλώνοντας αλλάξει ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις. Στα 18 λες "θα πεθάνω χωρίς εσένα" Στα 25 "πως θα ζήσω χωρίς εσένα;" Μετά τα 30 πια αν έχεις περάσει όλα τα φυσιολογικά στάδια υπερτερεί η λογική. Ξέρεις πια τι θέλεις. Αν δεν ξέρεις τουλάχιστον οφείλεις να έχεις μάθει τι δεν θέλεις. Εδώ και κάποιους μήνες είμαι με έναν άντρα που λογική και συναίσθημα συμβαδίζουν στο απόλυτο. Αναρωτιέμαι αν βρήκα επιτέλους συμβατό δότη συναισθημάτων. Με εμπνέει. Ζω τη στιγμή μαζί του σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτό είναι το μυστικό για ισορροπημένες σχέσεις. Η απόλυτη στιγμή...Όσα όνειρα και επιθυμίες και αν έχουμε το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ! Και αυτό είναι σκληρό για να το κατανοήσουμε οι άνθρωποι που μάθαμε πάντα κάτι να περιμένουν αύριο...»

Τι είναι το πιο ακραίο που έχεις κάνει για έναν άντρα και αντίστοιχα τι ακραίο έχει κάνει ένας άνδρας για σένα;

«Κάτι ακραίο άσχημο δεν έχω κάνει. Θυμάμαι όμως κάτι πολύ όμορφο που είχα κάνει όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Είχα ερωτευτεί (πλατωνικά) έναν τρικαλινό τραγουδιστή. Για πολλά χρόνια πήγαινα σε συναυλίες του και τον φωτογράφιζα. Χρόνια μετά στα γενέθλια του, του έστειλα ένα τεράστιο άλμπουμ. 

Όταν ήμουν φοιτήτρια επί ένα χρόνο ερχόταν κάποιος τα μεσάνυχτα στο μπαλκόνι μου και μου πετούσε πετρούλες. Από κάποιο σημείο και μετά άνοιγα το παράθυρο και μιλούσαμε μέχρι που ξημέρωνε. Εγώ στο μπαλκόνι και εκείνος στο δρόμο. Χρόνια μετά μου έριξε ξανά πέτρα στο παράθυρο της Γερμανίας που ζούσα.....η πέτρα διένυσε 3.235 χιλιόμετρα....το λες και μεγάλο ερώτα! Χαχαχαχαχα»

Γυναίκα καριέρας ή μητέρα τι από τα δύο προτιμάς;

«Δεν είμαι από τις γυναίκες που ονειρεύομαι από μικρή γάμο και παιδιά. Δεν το αποκλείω όμως. Αυτό πρέπει να σου το εμπνεύσει και ο άλλος. Ξέρω όμως πως αν γίνω μητέρα θα αφοσιωθώ. Ένα παιδί πρέπει να είναι πάνω από όλα. Για αυτό και πρέπει να γίνεται κάτω από ώριμη σκέψη. Δεν γεννήθηκαν όλοι για γονείς. Δεν πρέπει να κάνεις παιδιά από μοναξιά. Πιστεύω θα γίνω πολύ υπερπροστατευτική. Και το λέω για κακό. Το παιδί θέλει αγάπη και πλήρη ελευθερία. Να αντέχεις να το βλέπεις να τρώει τα μούτρα του. Όπως δηλαδή τα τρώμε όλοι. Αααα... δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Νομίζω πως θα το περνάω από το δρόμο μέχρι να τελειώσει και το Λύκειο. Θέλω πολλή δουλειά για να καταφέρω να το κάνω.

Όπως καταλαβαίνεις δεν απαντώ στο τι προτιμώ από τα δυο.

Όλα γίνονται αρκεί να το θέλουμε! Είμαι σε φάση τώρα που με απασχολεί πολύ η δουλειά.... Αύριο μπορεί να με απασχολεί ο γιος μου! Χωρίς βεβαία ποτέ να παραλείψω και τις δικές μου ανάγκες. Θέλω το παιδί μου να έχει μια υγιής ψυχικά μάνα!

Αν θα μπορούσες τον κόσμο να άλλαζες τι θα έκανες;

«Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα... Θα άλλαζα την ανθρώπινη φύση. Θα ήθελα η γνώση και η ωριμότητα να έρχεται από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια και όσο ενηλικιωνόμαστε να αποκτούμε μυαλό μικρού παιδιού...

Ίσως έτσι ο κόσμος έξω μα και μέσα μας να γινόταν πιο δίκαιος, πιο όμορφος».

Η Νανά Παλαιτσάκη έγραψε δημόσια για την γνωριμία σας στην Γερμανία και την συνεργασία σας. Πες μας πως έγινε...

«Αχ! Το έχω ξανά πει, όλοι δικαιούμαστε μια καλή μάγισσα. 

Το γεγονός ότι σήμερα γράφω σε site, δίνω συνεντεύξεις, ετοιμάζω την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, και μιλάω με κόσμο οφείλεται σε εκείνη. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα δρόμο στη Γερμανία! Άκου! 

Ήπιαμε καφέ και....με άκουσε, με κατάλαβε και μου έδωσε χώρο να εκφραστώ.

Είναι δυνατή, είναι αντράκι, είναι έξυπνη, είναι όμορφη.

Την θαυμάζω. Είναι σταθμός. Ένα κεφάλαιο από μόνο του. «Νανά Παλαιτσάκη…» Πάντα θα είναι ο συνδετικός κρίκος με ότι καλό ήρθε και με ότι θα έρθει....»

Διαβάστε μερικά άρθρα της Σταυρούλας εδώ